Zespół Lowna-Ganonga-Levine’a
| Syndroma Lown-Ganong-Levine | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Zespół Lowna-Ganonga-Levine’a (zespół LGL, łac. Syndroma Lown-Ganong-Levine, ang. Lown-Ganong-Levine syndrome) – obok zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a i zespołu Mahaima jest zespołem preekscytacji komorowej serca wywołanym zaburzeniami drogi przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Podstawą diagnozy zespołu LGL jest wystąpienie w badaniu EKG odstępu PQ krótszego niż 0,12 s przy prawidłowym kształcie zespołu QRS. Objawami towarzyszącymi występowaniu zespołu LGL jest występowanie zaburzeń rytmu serca, w tym w szczególności tachykardii i napadowego częstoskurczu nadkomorowego[1].
Patofizjologia tego zespołu polega na istnieniu dodatkowych włókien przewodzących (włókna Jamesa). Włókna te omijają węzeł przedsionkowo-komorowy i bezpośrednio wnikają do pęczka Hisa[2].
Pomimo stwierdzenia obecności opisanej drogi w badaniach histologicznych brak jednoznacznych dowodów potwierdzających związek pomiędzy jej istnieniem a występowaniem elektrokardiograficznych cech zespołu LGL. Współcześnie występowanie cech zespołu LGL w badaniu elektrokardiograficznego (EKG) nie jest uznawane za syndrom o podłożu anatomicznym i używanie tego pojęcia nie jest zalecane[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bernard Lown, William F. Ganong, Samuel A. Levine. The Syndrome of Short P-R Interval Normal QRS Complex and Paroxysmal Rapid Heart Action. „Circulation”. 5 (5), s. 693–706, 1952-05. DOI: 10.1161/01.CIR.5.5.693.
- ↑ T. Tomasik i wsp., Elektrokardiografia dla lekarza praktyka. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Kraków 1998.
- ↑ Ziad F. Issa: Clinical arrhythmology and electrophysiology: a companion to Braunwald's heart disease. Wyd. 2. Philadelphia, PA: Elsevier, 2012, s. 411. ISBN 978-1-4557-1274-8.
