Zhangixalus schlegelii[1] | |||
(Günther, 1858) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Zhangixalus schlegelii | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Zhangixalus schlegelii – gatunek płaza bezogonowego z rodziny nogolotkowatych (Rhacophoridae), występujący endemicznie na japońskich wyspach Honsiu, Sikoku, Kiusiu i kilku mniejszych. Nazwany na cześć zoologa Hermanna Schlegla. Dorasta do 5,3 cm długości. Zasiedla mokradła. Podczas rozrodu samice wytwarzają gniazdo składające się z ubitej piany, do którego składają jaja zapładniane następnie przez samca. Gatunek najmniejszej troski (LC) w związku z szerokim zasięgiem występowania i dużą populacją.
Epitet gatunkowy pochodzi od nazwiska dziewiętnastowiecznego niemieckiego zoologa Hermanna Schlegla[4].
Samce osiągają długość 3,2–4,3 cm, a samice 4,3–5,3 cm[5]. Słabo rozwinięte błony pławne spinające palce u stóp i dłoni[5]. Opuszki palców u dłoni zakończone przylgami[5]. Skóra na grzbiecie prawie całkowicie gładka[5]. Występują fałdy nadbębenkowe, brak natomiast fałd grzbietowo-bocznych[5]. Samce posiadają żółtawobiałe modzele godowe, a ich gardła mają ciemną barwę[5]. Występuje 7–8 zębów lemieszowych (ang. vomerine teeth)[5].
Jego mitochondrialny DNA cechuje się dużymi jak na kręgowce rozmiarami: składa się z około 21 359 par zasadowych[6]. Jest to spowodowane obecnością dwóch regionów kontrolnych składających się ponadto z dużej liczby sekwencji powtarzalnych[6].
Endemit. Występuje wyłącznie w Japonii – na wyspach Honsiu, Sikoku i Kiusiu oraz niektórych pobliskich mniejszych wyspach[3][5]. Zasiedla tereny podmokłe, od zalesionych obszarów górskich i pagórkowatych po niziny, a zwłaszcza pola ryżowe[3]. Jest spotykany w przedziale wysokości 10–1600 m n.p.m.[3] W niektórych obszarach występowania gatunek ten jest sympatryczny ze spokrewnionym Zhangixalus arboreus[5].
Po wybudzeniu z zimowej hibernacji samice wykopują nory w pobliżu zbiorników wody, najczęściej na brzegach pól ryżowych[7]. Nora ma średnicę 6–9 cm i znajduje się 10–15 cm nad powierzchnią wody[7]. Samica następnie przenosi samca na plecach i oboje zagrzebują się w norze[7]. Będąc w norze, samica wydziela płyn z kloaki, który ubija stopami, tworząc tym samym pianę[7]. Następnie składa do niej jaja, które zapładniane są przez samca[7]. Zaobserwowano również zakradanie się samców bez par do zajętych nor w celu zapłodnienia jaj[8]. Następnie samiec i samica opuszczają gniazdo[7]. Po jakimś czasie z jaj wykluwają się kijanki, które wypełzają przez dziurę pozostawioną przez rodziców, wydostając się tym samym z gniazda do pobliskiego zbiornika wody[9]. W 2020 roku odnotowano również po raz pierwszy gniazda z piany przyczepiane do roślinności znajdującej się w pobliżu zbiornika wodnego, podobnie jak u Z. arboreus[9].
Gatunek najmniejszej troski w związku z szerokim zasięgiem występowania, dużą populacją, odpornością na zmiany środowiskowe[3].