Zygmunt Waliszewski

Zygmunt Waliszewski
	; Zygmunt Waliszewski, Autoportret w czerwonym zawoju, 1929
Data i miejsce urodzenia	1 grudnia 1897 ; Petersburg
Data i miejsce śmierci	5 października 1936 ; Kraków
Dziedzina sztuki	malarstwo
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Waliszewski (ur. 1 grudnia 1897 w Petersburgu, zm. 5 października 1936 w Krakowie) – polski malarz i rysownik, reprezentant nurtu kolorystycznego, należał do kapistów.

Życiorys

Jego matką była Michalina z domu Regulska (siostra Cecylii, matki Marii Leśniakowej)^[1]. Malarstwa i rysunku uczył się w Tyflisie w Gruzji u Mikołaja Sklifasowskiego i B. Vogla. W wieku 11 lat wystawił swoje prace na wystawie „Cudowne dziecko”. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. W Moskwie poznał artystów z grupy Świat Sztuki. Zwiedził też moskiewskie zbiory malarstwa francuskiego Siergieja Szczukina i Iwana Morozowa. W roku 1920 wyjechał do Polski. Od 1921 studiował pod kierunkiem Wojciecha Weissa i Józefa Pankiewicza w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1924–1931 kontynuował studia w Paryżu pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W roku 1930 uczestniczył w wystawie kapistów w paryskiej Galerie Zak. W Paryżu zachorował na nieuleczalną chorobę Buergera. Amputowano mu obie nogi. Groziła mu amputacja rąk. W roku 1931 powrócił do Polski, mieszkał w Warszawie i Krakowie. W roku 1933 ożenił się. Mimo kalectwa malował nadal. W latach 1935–1936 stworzył plafon w Kurzej Stopce na Wawelu. W 1936 zaprojektował scenografię do opery Pergolesiego La serva padrona. Zmarł wkrótce potem. Zarówno on jak i jego żona, Wanda z d. Drohocka (nauczycielka fortepianu, ur. 18.06.1904 - zm. 3.11.1975) spoczywają na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (Kwatera: GC, Rząd: 11, Miejsce: 4). Zmarli bezpotomnie.

11 listopada 1937 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

Waliszewski malował pejzaże, martwą naturę, portrety i kompozycje figuralne, wzorowane na arcydziełach dawnego malarstwa. Niezależnie od choroby, ukazywał świat radosny, ekspresyjny; inspirując się przy tym konwencją komedii dell’arte. Pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny.

Galeria

Uczta u Benvenuta Celliniego
Diana i Akteon
Ogród botaniczny w Warszawie
Akt w kapeluszu
Bitwa nad Dubissą
Portret Kiryła Zdanowicza
Wyspa miłości
Malarz i modelka
Pomnik generała Championnet w Valence
Wenus
Autoportret kubizujący
Toaleta Wenus
Uczta I, tzw. Duża
Uczta II, tzw. Wenecka
Chłopcy i martwa natura
Kwiaty
Pan w zielonym fraku
Martwa natura

Przypisy

↑ Hanna Kaniasta, Grzegorz Ryczywolski: Emerykowie. muzeumkonstancina.pl, 2012. [dostęp 2017-06-17].
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu sztuki”.

Bibliografia

Maciej Masłowski, Zygmunt Waliszewski, Warszawa 1962, wyd. Arkady.
Zygmunt Waliszewski, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22] .
Hanna Bartnicka-Górska, Anna Prugar-Myślik: Zygmunt Waliszewski – wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1999, ISBN 83-7100-124-X.

[1] Hanna Kaniasta, Grzegorz Ryczywolski: Emerykowie. muzeumkonstancina.pl, 2012. [dostęp 2017-06-17].

[2] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu sztuki”.

[1]

[2]