É[1], też E2[2] – słowo z języka sumeryjskiego tłumaczone zazwyczaj jako „dom” lub „świątynia”[2]. W piśmie klinowym zapisywane było za pomocą znaku (klasyczna forma sumeryjska), który z czasem przyjął kształt
(klasyczna forma asyryjska). W bazie danych Unicode znak ten zajmuje n. U+1208D[3], a w listach znaków klinowych Borgera odpowiednio n. 324 (Borger 1978)[1] i n. 495 (Borger 2003)[4]. W języku akadyjskim odpowiednikiem sumeryjskiego é było słowo bītu („dom”, „świątynia”)[1][5].
W języku sumeryjskim é wykorzystywane też było często przy tworzeniu nowych słów, będących z reguły nazwami budowli lub budynków, np. é.gal – „pałac” (dosł. „wielki dom”)[6], é.maḫ – „świątynia” (dosł. „wyniosły dom”)[6], é.dub.ba – „archiwum” (dosł. „dom tabliczki”)[6], é.kaš – „karczma” (dosł. „dom piwa”)[6], é.gir4 – „piekarnia” (dosł. „dom z piecami”)[6] czy é.maš – „zagroda” (dosł. „dom dla kóz”)[7]. Stanowiło też zazwyczaj pierwszy człon ceremonialnych nazw mezopotamskich świątyń, ziguratów i pałaców królewskich, np. é.an.na (E-ana, dosł. „dom niebios”) – świątynia boga Anu i bogini Isztar w Uruk[8], é.babbar (E-babbar, dosł. „Lśniący/Jaśniejący dom”) – świątynia Szamasza w Sippar[9], é.kur (E-kur, dosł. „Dom-Góra”) – świątynia Enlila w Nippur[10], é.temen.an.ki (E-temenanki, dosł. „Dom platformy fundacyjnej nieba i świata podziemnego”) – zigurat Marduka w Babilonie[11], é.u6.nir.ki.tuš.maḫ (E-unirkituszmah, dosł. „Dom – wieża świątynna, wyniosła siedziba”) – zigurat boga Ea w Eridu[12], é.gal.zag.sá.nu.tuk.a (dosł. „Pałac niemający rywala”) – pałac króla Sennacheryba w Niniwie[13] czy é.gal.lugal.šár.ra.kur.kur.ra (dosł. „Pałac króla wszystkich krajów”) – pałac króla Tiglat-Pilesera I w Aszur[13].