Data i miejsce urodzenia |
21 maja 1858 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
25 listopada 1936 |
Zawód, zajęcie |
matematyk |
Édouard Jean-Baptiste Goursat (ur. 21 maja 1858 w Lanzac, zm. 25 listopada 1936 w Paryżu[1]) – francuski matematyk znany przede wszystkim z wkładu w analizę matematyczną i teorię grup.
Goursat otrzymał doktorat w 1881 roku z l’École Normale Supérieure za pracę Sur l'equation differentialle lineaire qui admet integrale la serie hypergeometrique („O równaniach różniczkowych liniowych, które wyrażają się całką szeregu hipergeometrycznego”)[2]. Tam duży wpływ wywarli na niego Jean Darboux, Charles Hermite i Émile Picard. Nauczał na Uniwersytecie Paryskim, Uniwersytecie w Tuluzie i École Normale Supérieure; jego wykłady z ostatniej z uczelni stały się podstawą sławnej trzytomowej pozycji Cours d'analyse mathématique („Kurs analizy matematycznej”).
„Jest niemal pewne, że «reguła de l’Hôpitala» znajdowania granicy funkcji wymiernej w punkcie, w którym licznik i mianownik zbiegają do zera, nazywa się tak, ponieważ Goursat nadał tej regule nazwisko de l’Hôpitala w swoim Cours d’analyse mathématique. Z pewnością reguła ta pojawia się we wcześniejszych tekstach (np. pracach Eulera), ale Goursat był pierwszym, który połączył ją z nazwiskiem de l’Hôpitala”[3].
Obecna postać twierdzenia całkowego Cauchy’ego zawiera ulepszenia jego autorstwa, dlatego nazywa się je czasami twierdzeniem lub lematem Cauchy’ego–Goursata. Choć Élie Cartan zdawał sobie sprawę, że twierdzenie Greena, twierdzenie Stokesa i twierdzenie Ostrogradskiego–Gaussa mogą być wyrażone za pomocą form różniczkowych, to jednak Goursat w 1917 roku pierwszy zauważył, że uogólnienie Vita Volterry (nazywane dziś uogólnionym twierdzeniem Stokesa) może być zapisane za pomocą form różniczkowych jako [4].
Lemat Goursata dla grup (w przedstawionej w artykule postaci, choć dla grup skończonych i bez kryterium normalności) pojawił się po raz pierwszy w pracy Sur les substitutions orthogonales et les divisions régulières de l’espace („O podstawieniach ortogonalnych i podziałach regularnych przestrzeni”) z 1889 roku[5].