Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1958 |
Data premiery |
26 sierpnia 1958 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
83 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Aleksander Ford |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Wytwórnia | |
Dystrybucja |
Pallas-Film (RFN) |
Strona internetowa |
Ósmy dzień tygodnia (niem. Der achte Wochentag) – polsko-erefenowski film dramatyczny z 1958 roku w reżyserii Aleksandra Forda, zrealizowany na podstawie opowiadania Marka Hłaski pod tym samym tytułem.
W Warszawie Agnieszka, studentka filozofii mieszka z rodzicami, bratem alkoholikiem i sublokatorem Zawadzkim. Zakochana jest w Piotrze, młodym architekcie mieszkającym w zrujnowanym działaniami wojennymi budynku. Gdy ów budynek ulega zniszczeniu, Piotr ubiega się o nowe mieszkanie, licząc że zamieszka w nim wraz z Agnieszką. Kochankowie są bowiem przekonani, że ich miłość jest przeklęta, gdyż nigdy nie mogą być na osobności w nieprzyjaznym mieście. Wydział kwaterunkowy wciąż odracza wnioski Piotra, czym bardziej frustruje jego i Agnieszkę. Chroniąc się przed deszczem zostają przypadkowo zamknięci na noc w domu towarowym. Kolorowa, nowoczesna wystawa artykułów dla młodych małżeństw kontrastuje z szarą rzeczywistością i wzbudza zachwyt podpitych kochanków. Rankiem Agnieszce udaje się uciec, lecz Piotr zostaje aresztowany pod zarzutem kradzieży. Składa obszerne wyjaśnienia na posterunku MO, gdzie sympatyzujący z nim milicjant puszcza go wolno. Za jego radą Piotr wciąż walczy o mieszkanie kwaterunkowe, ale Agnieszka poddaje się. Upija się w nocnym barze i idzie do łóżka z przypadkowym żonatym mężczyzną. Następnego dnia rozradowany Piotr informuje o przyznaniu dwuosobowego mieszkania. Agnieszka odpycha od siebie Piotra, który rozczarowany rzuca klucz od mieszkania i odchodzi. Agnieszka zdaje sobie sprawę co zrobiła i gdy jej wracający brat wręcza rzucony klucz, biegnie za Piotrem[1].
Decyzją władz PRL film został uznany za „niesłuszny ideologicznie”, wstrzymany przez cenzurę od emitowania w polskich kinach oraz wycofany z festiwalu w Cannes[2]. Prawa do dystrybucji dzieła w Stanach Zjednoczonych sprzedał za 25 tys. dolarów producent Artur Brauner, zaś negocjacje ze strony nabywcy prowadził Gene Gutowski[3]. W PRL film stał się tzw. półkownikiem i swoją premierę miał dopiero w sierpniu 1983[1] w kinach studyjnych i dyskusyjnych klubach filmowych[4].