Świątynia Tianning w Pekinie

Świątynia Tianning w Pekinie
Ilustracja
Pagoda
Państwo

 Chiny

Miejscowość

Pekin

Wyznanie

buddyzm

Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Świątynia Tianning w Pekinie”
Ziemia39°53′37,4″N 116°20′23,8″E/39,893722 116,339944
Multimedia w Wikimedia Commons

Świątynia Tianning w Pekinie (chiń. upr. 北京天宁寺; chiń. trad. 北京天寧寺; pinyin Běijing Tiānníng Sì) – świątynia buddyjska znajdująca się w Pekinie. Położona jest tuż za dawną bramą miejską Guang’anmen, naprzeciwko taoistycznej świątyni Białego Obłoku.

Świątynia powstała za czasów panowania cesarza Xiaowena (467–499) z północnej dynastii Wei[1]. Jej głównym elementem jest mierząca 57,8 m wysokości ośmiokątna pagoda. Wybudowana została w latach 1100-1120, za panowania dynastii Liao. Była to jedna z pierwszych wysokich budowli w Pekinie[2]. Wznosi się na kwadratowej podstawie. Dolna część ma charakter werandy, ozdobionej rzeźbionymi wrotami, strzeżonymi przez podobizny niebiańskich strażników[1]. W górnej części werandy znajduje się potrójny dougong stylizowany na kwiaty lotosu, podtrzymujący pozostałą część pagody, składającą się z trzynastu ściśle przylegających do siebie pięter, pozbawionych okien[2]. Pagoda pozbawiona jest jakichkolwiek wejść i schodów[1].

W 1526 r. cesarz rozkazał zamknięcie platformy ordynacyjnej w tym klasztorze. Powodem było wymieszanie się kobiet i mężczyzn w czasie ceremonii ordynacyjnej[3].

Świątynia Tianning, podobnie jak świątynia Tongjiao, pozostaje aktywnym klasztorem żeńskim; mniszki skupiają studia na praktykach szkół chan i Czystej Krainy[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Heavenly Peace Temple. english.cri.cn. [dostęp 2010-03-11]. (ang.).
  2. ↑ a b Tianning Temple Pagoda in Beijing. china.org.cn. [dostęp 2019-08-16]. (ang.).
  3. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. Str. 29
  4. ↑ Tzu-Lung Chiu. Rethinking the Precept of Not Taking Money in Contemporary Taiwanese and Mainland Chinese Buddhist Nunneries. „Journal of Buddhist Ethics”. 21, s. 9-56, 2014. ISSN 1076-9005. (ang.).