ابو الحسن ہبہ بن الغنائم اے (1154/549 یا 1165/560)[۱]، اپنے نانا دے لقب ابن التلمیذ (ibn al-tilmidh) نال مشہور ہوئے، انہاں دا تعلق اک ادبی گھرانے نال تھا، انہاں دے والد ہور نانا طبیب سن ہور خاندان دے زیادہ تر لوگ کاتب سن، عربی زبان دے شعر ونثر اُتے گہری دسترس رکھدے سن، عربی دے علااوہ فارسی ہور سریانی زباناں اُتے وی عبور حاصل سی، منطق، فلسفہ ادب، موسیقی ہور طب دے ماہر سن، خلیفہ المقتفی لامر اللہ نے انہاں نوں بغداد بلاکے اطبائے بغداد دی سربراہی دی ذمہ داری سونپی جنوں انہاں نے اپنی وفات صفر 560 ہجری تک نبھایا۔
طب دے شعبہ وچ مؤرخین انہاں دی علمی قابلیت، وسعتِ نظری ہور فراست تاں متاثر نظر آندے نیں، انہاں دیاں تصانیف وچ سب توں مشہور کتاب “الاقراباذین الکبیر” اے اس دے علااوہ “المقالہ الامینیہ فی الادویہ البیمارستانیہ” ہور رازی دی کتاب الحاوی دی اختصار “اختصار کتاب الحاوی” ابن مسکویہ دی کتاب “الاشربہ” دی اختصار، جالینوس دی فصولِ ابقراط دی شرح دی اختصار، مسائل حنین دی شرح، قانونِ ابن سینا اُتے حاشیہ ہور فصد اُتے اک مقالہ قابلِ ذکر نیں۔۔ اپنے آثار دے علااوہ ابن التلمیذ دے تدریسِ طب دے مجالس بہت مشہور سن جنہاں توں استفادہ کرکے بہت سارے لوگ انہاں دے ہتھوں فارغ التحصیل ہوئے۔