| ||||
---|---|---|---|---|
(فارسی وچ: ابوالقاسم حسین ابن محمّد الراغب الاصفهانی ) | ||||
جم | 11ویں صدی | |||
تاریخ وفات | سنہ 1108 (7–8 سال)[۱]
| |||
شہریت | خلافت عباسیہ | |||
عملی زندگی | ||||
پیشہ | ماہرِ علم اللسان ، ادیب ، مفسر قرآن | |||
پیشہ ورانہ زبان | عربی ، فارسی | |||
شعبۂ عمل | عربی ساہت ، تفسیر قرآن ، علم زبان ، ماہرِ لسانیات | |||
کارہائے نمایاں | المفردات فی غریب القرآن | |||
ترمیم |
علامہ راغب اصفہانی مشہور فقیہ، مفسر تے لغوی سن ۔
ان دا پورا ناں ابو القاسم حسین بن محمد بن مفضل بن محمد اے اصفہان وچ پیدا ہوئے جس دی نسبت توں امام راغب اصفہانی دے ناں توں مشہور نيں۔
جنہاں دی زندگی دے مفصل حالات معلوم نئيں۔ زندگی دا بیشتر حصہ بغداد تے اصفہان وچ گزاریا تے قیمتی لکھتاں چھڈن جنہاں وچ۔ اک رسالہ وچ فائدے القرآن لکھے جو ہن نایاب اے، کہندے نيں علامہ زمخشری صاحب تفسیر کشاف نے اس توں بہت استفادہ کيتا۔ امام راغب علم و فضل وچ یگانۂ روزگار سن، مؤلفِ جامع علوم و فنون ہونے دے نال بلند پایہ صوفی وی سن تے ادب و فلسفہ، جملہ علوم وچ انہاں دا پایہ بہت بلند سی تے انہاں نے قرآن پاک دی اک بہت وڈی تفسیر وی لکھی اے۔
علامہ ذہبی نے انہاں دا تذکرہ “ طبقات المفسرین ” وچ کیہ اے تے امام سیوطی انہاں نوں لغت و نحو دے ائمہ وچ شمار کردے نيں، مختلف تذکراں وچ حکیم، ادیب، مفسر، دی حیثیت توں انہاں دا تعارف کروایا اے جس توں اندازہ ہُندا اے کہ موصوف ہمہ فنی امام سن تے بیک تفسیر و لغت دے امام ہونے دے نال بہت وڈے حکیم تے صوفی سن ۔
امام راغب دی تالیفات مندرجہ ذیل نيں :
امام راغب دی وفات 502ھ – 1108ء بغداد وچ ہوئی۔[۲]