عریب مامونیہ | |
---|---|
جم | سنہ 797 |
تاریخ وفات | سنہ 890 (92–93 سال)
|
شہریت | خلافت عباسیہ |
عملی زندگی | |
پیشہ | شاعر ، گائک ، لکھاری |
پیشہ ورانہ زبان | عربی |
ترمیم |
عریب مامونیہ عہد عباسی دی مشہور خاتون شاعرہ تے مغنیہ (گانے والی) جنہاں دے اشعار اس زمانے وچ بہت مشہور ہويا کردے سن ۔ مامون الرشید دی پسندیدہ شاعرہ سی، ايسے وجہ توں نسبت مامونیہ اے۔[۱]
عریب مامونیہ، سنہ 799 عیسوی مطابق 181 ہجری وچ بغداد، عراق وچ پیدا ہوئی۔ عریب دے والد جعفر برمکی عباسی وزیر تے برامکہ خاندان دے بنیادی رکن سن، اک قول دے مطابق فاطمی خاندان دے خادم سن ۔ بہر حال تحقیقی معلومات دے مطابق اوہ اپنے مڈھلا جیون وچ غلام سی، یا تاں غلامی دی حالت وچ ولادت ہوئی یا خاندان دے سقوط دے بعد 10 سال دی عمر وچ غلام تے باندی دے طور اُتے فروخت کيتی گئی۔
عریب دے اشعار توں پتا چلدا اے کہ انھاں دو مرتبہ غلامی وچ رہنا پيا اے، انھاں عباسی حکمراں ابو اسحاق معتصم باللہ محمد بن ہارون الرشید نے آزاد کيتا سی۔[۲] اوہ عباسی حکمراں مامون الرشید دی پسندیدہ شاعرہ تے گلوکارہ سی، خلیفہ دی نسبت دی وجہ توں کافی مشہور سی۔[۳]
عریب مامونیہ دی زندگی دے حالات توں متعلق سب توں زیادہ معلومات دا ذریعہ ابو الفرج اصفہانی دی مشہور کتاب "کتاب الاغانی" اے،[۴] اس کتاب توں معلوم ہُندا اے کہ اوہ اپنے ہم عصراں وچ ممتاز سی، شاعری تے گلوکاری دے علاوہ تصنیف و تالیف، شطرنج تے خوشخطی وچ وی اچھی مہارت حاصل سی، بہر حال شہرت دی وجہ شاعری تے موسیقی ہی بنی۔ ابو الفرج اصفہانی نے ابن معتز دے حوالہ توں لکھیا اے کہ انہاں دی شاعری تے اشعار دا مجموعہ تے دیوان وی سی جنہاں وچ کل اشعار دی تعداد تقریباً اک ہزار سی۔ عصر اسلامی دی ابتدا وچ عریب دے ہم مثل کوئی نئيں ملدا اے۔[۵]
عریب دی شاعری تے نغمے فقط شعری مہارت تے تخیلاتی افکار اُتے مشتمل نئيں نيں، بلکہ عریب اپنی شاعری وچ اپنی حقیقی زندگی دی کہانی تے جھلک وی پیش کردی اے، اس وچ اوہ اپنے محبین و عشاق تے آقاواں دا وی تذکرہ کردی اے۔ شاعری توں معلوم ہُندا اے کہ اوہ اپنی اسيں جولیاں دی طرح اک عام سی لڑکيتی سی لیکن حالات و خواہش دے مطابق شاعری تے نغمے وغیرہ وی لکھ تے گا لیا کردی سی، ایہ وی پتا چلدا اے کہ اوہ اپنے شہر دے اک وڈے حصہ دی محافظ تے زمین دی مالک یعنی زمیندار وی سی۔ انہاں دا اک مشہور نغمہ اے جس دے ذریعے اس نے اپنی اک حریف نوجوان شاعرہ "شاریہ" تے اس دی جماعت توں مقابلہ جِتیا سی۔[۶] شواہد توں معلوم ہُندا اے کہ اوہ بہت ضدتی، انتہائی ذہین تے بے قابو فطرت دی حامل سی، انہاں دی زندگی دا بیشتر حصہ مایوسی تے الجھناں دا شکار رہیا۔[۷]
ابن عساکر نے، عریب دے اشعار نوں جس نوں اس نے متوکل علی اللہ دی عیادت دے وقت کہیا سی، اسنوں اپنی تریخ وچ ذکر کيتا اے۔ ترجمہ درج ذیل اے:
” | لوکاں نے میرے پاس آکے مینوں دسیا کہ خلیفہ بیمار نيں، میری حالت ایہ ہوئی کہ دیداد شوق دی اگ میرے سینہ وچ جل رہی سی، ميں نے کہیا:
کاش خلیفہ دا بخار مینوں ہوئے جاندا، تے مینوں ایہی بخار میرے لئی انعام ہُندا۔ میرا غم ایہی سی کہ میرے توں کہیا گیا کہ حالے بخار ختم نئيں ہويا اے، افسوس کہ اس دے بعد توں ہن تک صبر کر رہی ہون۔ ميں نے خلیفہ دے لئی اپنے آپ نوں قربان کر دتا، تے ایہ خلیفہ دی شکر گزاری دے لئی بوہت گھٹ اے ۔ |
“ |
جب خلیفہ معتصم دی صحت بحال ہوئے گئی، تب عریب نے شعر وچ کہیا:
” | اس نعمت والی ذات دا شکریہ جس نے آپ نوں بیماری توں عافیت بخشی، آپ ہر قسم دی بیماریاں تے پریشانیاں توں سدا سلامت رنيں۔
آپ دی شفایابی دی وجہ توں زمانے دی مسکراہٹ تے خوشحالی پرت آئی، تے جود و سخاوت دے باغیچے تے غنچے جھوم اٹھے۔ اج دے بعد دین دے لئی کِسے بادشاہ نوں نئيں اٹھنا پئے گا (چونکہ ہن آپ سلامت نيں)، وچ آپ نوں ہر طرح توں معاف کردی ہاں تے مذمتاں دی پرواہ نئيں کردی ہون۔ اللہ ساڈے خلیفہ جعفر دی عمر دراز کرے، تے اپنے نور توں تاریکیاں نوں دور کرے۔ |
“ |
بادشاہ ہی لئی عافیت دی حالت دے ایہ اشعار وی نيں، ترجمہ:
” | ہم اس اللہ دی حمد بیان کردے نيں جس نے خلیفہ جعفر نوں ضلالت و کفر دی ہواواں دے باوجود عافیت بخشی۔
ایہ (بیماری) ایداں دے ہی سی جداں چاند نوں تھوڑی دیر دے لئی گرہن لگ جائے، فیر اوہ اس دے بعد تے وی چمکدار تے روشن نظر آندا اے۔ بادشاہ دی سلامت و عافیت دین دے لئی عزت و قوت دا ذریعہ اے، تے انہاں دی بیماری پیٹھ نوں توڑ دینے والی اے۔ آپ بیمار ہوئے تاں ایسا لگیا پوری زمین بیمار ہوئے گئی سی تے درد دی وجہ توں تمام ملکاں و شہر تاریک ہوئے گئے سن ۔ جب لوکاں نوں معلوم ہويا کہ آپ نوں افاقہ ہوئے گیا اے، تب لوکاں نوں وی افاقہ ہويا، ورنہ لوکاں دی ایہ حالت سی جداں انگارے اُتے ہون۔ ساڈی دنیا دی سلامتی خلیفہ جعفر دی سلامتی وچ اے، خدا کرے آپ ہمیشہ عافیت و سلامت وچ رنيں۔ آپ ایداں دے امام نيں جنھاں نوں لوکاں اُتے انعامات و نوازشات نوں عام کر دتا اے، تقوی توں نیڑے نيں تے جھوٹھ توں دور نيں |
“ |
عریب مامونیہ دا سنہ وفات 890 عیسوی مطابق 277 ہجری اے، تقریباً 90 سال دی عمر پائی۔