La Valse des toréadors
| La Valse des toréadors | |||
|---|---|---|---|
| Opće informacije | |||
| Autor | Jean Anouilh | ||
| Datum pisanja | 1951. | ||
| Žanr | komedija | ||
| Činovi | pet činova | ||
| Jezik | francuski jezik | ||
| Datum izdavanja | 1952. | ||
| Izdavač | Éditions de la Table ronde | ||
| Broj stranica | 197 | ||
| Informacije o premijeri | |||
| Premijera | 8. siječnja 1952. Comédie des Champs-Élysées  Pariz, Francuska | ||
| Režiser | Roland Piétri | ||
| Scenograf | Jean-Denis Malclès | ||
| Lica | |||
| |||
| Adaptacije | |||
| |||
La Valse des toréadors (srpskohrvatski: Valcer toreadora) je drama u pet činova Jeana Anouilha iz 1951. godine, premijerno izvedena 8. siječnja 1952. godine u Comédie des Champs-Élysées, u režiji Rolanda Piétrija. Naslov drame referira na fiktivnu kompoziciju, Valcer toreadora, koja se kao lajtmotiv provlači kroz dramu i evocira uspomene kod određenih likova.
U centru radnje je general Léon Saint-Pé, odnosno njegova opčinjenost mladom djevojkom Ghislaine, zbog koje želi, ali ne uspijeva napustiti svoju psihički bolesnu suprugu. General i Ghislaine su zajedno plesali 17 godina prije odvijanja radnje ove drame, ali ljubav je ostala nekonzumirana zbog generalova braka; na samom početku drame, Ghislaine dolazi u generalov dom, zahtijevajući od njega da ostavi svoju suprugu i pobjegne s njom. Međutim, dok ju general zavlači, u priču se slučajno upliće njegov tajnik, mladi Gaston, koji se pojavi u trenutku kada Ghislaine budi iz nesvjestice i ne zna što se događa te tako zamijeni Gastona s generalom. Iako ju je cijelo vrijeme zavlačio, general bijesni jer je dobio konkurenciju u mladom Gastonu, koji je ni kriv ni dužan prihvatio nametnutu mu rolu; savjetodavnu ulogu generalu daje njegov prijatelj i liječnik njegove supruge. Iako general pokušava sve da razvoji Ghislaine i Gastona, na kraju kapitulira kada se otkriva da je Gaston, zapravo, njegov sin i daje blagoslov njihovoj vezi.
Djelo je premijerno tiskano 1952. godine od strane kuće Éditions de la Table ronde, a bilo je posvećeno dramaturgu Rogeru Vitracu, koji je umro nekoliko dana nakon premijerne izvedbe iste. Kasnije je reizdano 1956. godine u sklopu niza "škripećih komada", postavši tako drugo djelo iz niza i prvo nakon drame Ardèle ou la Marguerite, napisane još 1948. godine; zanimljivo je kako se lik Léona Saint-Péa prvi puta pojavljuje upravo u ovoj drami, a daljnja pojavljivanja imao je u komediji L'Hurluberlu ou le Réactionnaire amoureux (1958.) i drami Le Nombril (1980.), gdje već postaje mrzovoljni, stari dramski pisac, odnosno Anouilhov autoironični autoportret.
Osim velikog uspjeha u matičnoj zemlji, Valcer toreadora je bio uspješan i u drugim zemljama; brodvejska produkcija iz 1957. godine donijela je Anouilhu prvu nominaciju za nagradu Tony, mada je te godine najboljom predstavom proglašena Long Day's Journey into Night Eugenea O'Neilla. Drama je tokom 1962. godine adaptirana i ekranizirana pod naslovom Waltz of the Toreadors; film je režirao John Guillermin prema scenariju Wolfa Mankowitza (koji je nominiran za BAFTA-u 1963. godine), a u glavnoj ulozi pojavio se slavni Peter Sellers.
