Svesnost smrti
Svesnost smrti (pali: maraṇasati) je budistička meditacija o smrti. Takođe je poznata kao meditacija na groblju. Smatra se delom ispravnog napora na plemenitom putu ka probuđenju.
U mnogim budističkim manastirima se svake večeri i zore podseća na mnogobrojne pogibelji kojima obiluje ljudski život, usled čega smrt može da nastupi iznenada. Monah tada mora da preispita rđava stanja u sebi koja nije prevazišao, a koja bi mogla da izazovu produženu buduću patnju u slučaju naprasne smrti.[1]
Sam Buda je svojim učenicima savetovao meditiranje na groblju, odnosno motrenje tela u raspadanju:
Gledajući telo jedan dan posle smrti, dva dana posle smrti ili tri dana posle smrti, naduto i pomodrelo, iz kojeg curi gnoj, bačeno na mesto za spaljivanje, monah tada to telo upoređuje sa svojim ovako: ‘Zaista, i ovo telo je isto po svojoj prirodi, i ono će postati ovakvo i tome ne može umaći’.[2]
Ova vrsta predmeta služi prvenstveno razvijanju gađenja, jednog od životnih raspoloženja pesimizma i odrođavanja kojima Buda pridaje osobitu pažnju.[3]
- Kovačević, Branislav (2014). Ovako sam čuo: Budino učenje na osnovu izvora u Pali kanonu. Novi Sad–Beograd.
- ↑ Trevor O. Ling, Rečnik budizma, Geopoetika, Beograd 1998.
- ↑ Kovačević 2014: str. 252
- ↑ Čedomil Veljačić, Ðhanam - apstraktna umjetnost buddhističke kontemplacije I
