Memorandum 12. marta (turski: 12 Mart Muhtırası) je dokument, odnosno ultimatum, koji je 12. marta 1971. godine general Memduh Tağmaç, načelnik Generalštaba turske vojske poslao tadašnjem premijeru Sulejmanu Demirelu, u kome je zahtijevao formiranje "nove i odgovorne vlade" i prijetio da će u suprotnom "sama preuzeti vlast". Demirel je nakon trosatnog sastanka u vladi prihvatio zahtjeve i podnio ostavku, te je parlament izabrao novu "nestranačku" i "tehnokratsku" vladu pod vodstvom Nihata Ermina. Do ultimatuma je došlo jedanaest godina nakon puča u kojoj je vojska privremeno preuzela vlast, a nakon koga su u Turskoj započete liberalne reforme; krajem 1960-ih i početkom 1970-ih su Tursku, međutim, počeli paralizirati štrajkovi naglo ojačanih sindikata i teroristička aktivnost radikalne ljevice, a potom iste takve aktivnosti radikalne desnice (Sivi vukovi), islamista i kurdskih separatista. Dvije vodeće stranke - Inönuova opozicijska Republikanska narodna stranka (CHP) i vladajuća Demirelova Stranka pravde - su bile podijeljene na frakcije i izgubile veliki dio autoriteta u narodu. Iako nije bilo nikakvog nasilja, a civilni demokratski poredak bio nominalno održan, memorandum je de facto predstavljao državni udar. Vjeruje se kako su general Tağmaç i njegove pristaše odbili neposredno preuzeti vlast, bojeći se negativnih reakcija u svjetskoj javnosti, pogotovo među NATO-vim saveznicima koji su već imali problema sa režimom pukovnika u susjednoj Grčkoj. Erminova vlada je, međutim, brzo dala široke ovlasti sigurnosnim službama da počne kampanju hapšenja, mučenja i zatvaranja, čije su žrtve uglavnom bili ljevičari. Erminova vlada je 1972. izgubila podršku u parlamentu, ali se politička nestabilnost i nasilje održalo tokom 1970-ih, a što je 1980. godine kulminiralo u novom državnom udaru.