Pjesë e një serie në |
Gjuhësi |
---|
Portali |
Gramatika njohëse është një qasje njohëse ndaj gjuhës e zhvilluar nga Ronald Langacker, e cila supozon se gramatika, semantika dhe leksiku ekzistojnë në një vazhdim në vend se si procese të ndara plotësisht.[1] Kjo qasje ndaj gjuhës ishte një nga projektet e para të gjuhësisë njohëse.[2] Në këtë sistem, gramatika nuk është një sistem zyrtar që funksionon pavarësisht nga kuptimi. Përkundrazi, gramatika është vetë kuptimplote dhe e pazgjidhshme nga semantika.
Gramatika ndërtimore është një vatër e ngjashme e qasjeve njohëse të gramatikës.[3] Ndërsa gramatika njohëse thekson studimin e parimeve njohëse që krijojnë organizimin gjuhësor, gramatika ndërtimore synon të sigurojë një llogari më të detajuar përshkruese dhe zyrtare të njësive gjuhësore që përbëjnë një gjuhë të veçantë.
Langacker së pari shpjegon sistemin e gramatikës njohëse në veprën e tij themelore, me dy vëllime, Bazat e Gramatikës Njohëse.[4] Vëllimi i parë titullohet "Parakushtet Teorike" dhe ajo hulumton hipotezën e Langackerit se gramatika mund të zbërthehet në modele që bashkohen për të përfaqësuar konceptet. Ky vëllim përqendrohet në fushën e gjerë të gjuhës, veçanërisht përsa i përket marrëdhënies midis gramatikës dhe semantikës. Vëllimi i dytë titullohet "Zbatimi përshkrues", pasi lëviz përtej vëllimit të parë për të shtjelluar mënyrat në të cilat mund të zbatohen teoritë e përshkruara më parë nga Langacker. Langacker fton lexuesin e tij për të shfrytëzuar mjetet e paraqitura në vëllimin e parë te Bazat një gamë të gjerë, të situatave gramatikore, kryesisht angleze.[5]
Gramatika njohëse është joortodokse në lidhje me gramatikat gjenerative dhe strukturalizmin amerikan. Ajo kryesisht largohet nga tradita çomskiane përmes pohimit të saj se gramatika dhe gjuha janë pjesë integrale dhe thelbësore të njohjes, jo thjesht procese autonome në tru.[6] Langacker argumenton jo vetëm që gramatika njohëse është e natyrshme për shkak të besueshmërisë së saj psikologjike, por gjithashtu se ofron unifikim konceptual dhe kursim teorik.[7] Ai i konsideron njësitë themelore të gjuhës si simbole (d.m.th. çiftëzimet konvencionale të një strukture semantike me një etiketë fonologjike). Gramatika përbëhet nga kufizime se si këto njësi mund të kombinohen për të gjeneruar fraza më të mëdha. Aspektet semantike të gramatikës njohëse janë modeluar si skema imazhi në vend të propozimeve, megjithëse këto skema janë vetëm demonstrative dhe nuk kanë për qëllim të pasqyrojnë ndonjë operacion real vizual që ndodh gjatë prodhimit dhe perceptimit të gjuhës. Një pasojë e ndërlidhjes midis strukturës semantike dhe etiketës fonologjike është se secili mund të thirret te tjetri.
{{cite book}}
: Mirëmbajtja CS1: Emra të shumëfishtë: lista e autorëve (lidhja)