Një periudhë e piraterisë shqiptare ndodhi nga shekulli i 15-të deri në shekullin e 19-të, gjatë së cilës piratët shqiptarë plaçkitën dhe bastisnin anijet. Këta piratë ishin të vendosur kryesisht në Ulqin, por gjendeshin edhe në Tivar dhe Raguzë dhe kishin lidhje me Afrikën e Veriut.[1]
Ata plaçkitën anijet evropiane kryesisht për Perandorinë Osmane, duke prishur ekonominë e Mesdheut dhe duke detyruar fuqitë evropiane të ndërhyjnë. Disa nga krerët e piratëve nga Ulqini, si Lika Ceni dhe Haxhi Aliu, ishin të njohur gjatë kësaj periudhe. Porta i dha emrin "name-i hümayun" ("shkronja perandorake"),[2] marrëveshje dypalëshe për zgjidhjen e konflikteve të armatosura.[3] Perandoria Osmane dihej gjithashtu se i punësonte këta piratë gjatë periudhave të luftës.[4] Disa nga piratët barbarë më të famshëm të Detit Mesdhe ishin vëllezërit osmanë Barbarossa Oruç dhe Arnaut Mami, të tre me prejardhje shqiptare.
Piratët e Ulqinit, të njohur në italisht si lupi di mare Dulcignotti (shqip ujqit detarë Ulqinakë),[5] konsideroheshin si piratët më të rrezikshëm në Adriatik.[6] Ata nuk ishin kriminelë të varfër dhe të dhunshëm, por profesionistë të mirëpaguar dhe të vendosur; ata ishin tregtarë taktikë, tregtarë, transportues, kontrabandistë, diplomatë dhe piratë sa herë që u shkonte. Ata alternonin mes piraterisë dhe tregtisë në varësi të sezonit, armiqve ose konflikteve lokale. Në të vërtetë, kapiteni i galerive veneciane Alvise Foscari (1675–1751) shkroi:[7]
Dulcignotti nuk janë si korsarët e tjerë që kryesisht përbëjnë ekuipazhin e tyre prej njerëzve të mjerë dhe të uritur. Ata janë të gjithë të pasur, të vendosur në këtë gjendje fatlume me trafikun pas paqes, në mënyrë që t'i godiste një aksident i keq dhe të vinte nën kontroll ligështinë e tanishme. Është e vështirë t'i kapësh ato. Me varka të shkathëta, por të vogla, ata nuk besojnë të qëndrojnë shumë në det dhe pas një bastisjeje të shpejtë në Pulia, kthehen në Shqipëri, të pajisur me më shumë vende fshehjeje të disponueshme që u ofrojnë azil dhe siguri.
— Alvise Foscari, Dispacci 1708-1711, n. 44, 7 tetor 1710.
Shenja e parë e piraterisë rreth rajonit të Ulqinit u dokumentua gjatë periudhës ilire, me piratët që bastisnin anijet romake.[8][9] Fisi Labeatët njihej se jetonte nga pirateria.[10] Në vitin 1405, Ulqini u pushtua nga Venediku dhe mbeti një strehë piratësh pavarësisht pushtimit osman më 1571. Nga fundi i shekullit të 16-të, rreth 400 piratë nga Malta, Tunizia dhe Algjeria ishin vendosur në Ulqin.[11] Bregdeti i Ulqinit, i Durrësit dhe i Kepit të Rodonit lundrohej nga piratët që në vitin 1096.[12]
Dulcigno, dool-chen'yo, Montenegro, a small seaport town on the Adriatic. The in- habitants, formerly notorious under the name of Dulcignottes, as the most dangerous pirates of the Adriatic, are now engaged in commerce or in the fisheries of the river Bojana. Pop. 5,102.
The Labeates lived from piracy and for that reason often battled with Rome