Përndjekja e zoroastrianëve është regjistruar gjatë gjithë historisë së zoroastrianizmit, një fe iraniane. Përndjekja e dukshme në shkallë të gjerë e zoroastrianëve filloi pas ngritjes së Islamit në shekullin e VII të erës sonë; si gjatë dhe pas pushtimit të Persisë nga myslimanët arabë, diskriminimi dhe ngacmimi ndaj Zoroastrianëve u zhvillua në formën e konvertimeve të detyruara dhe dhunës së rrallë. Myslimanët që mbërritën në rajon pas aneksimit të tij nga Kalifati Rashidun janë të regjistruar se kanë shkatërruar tempuj zoroastrianë dhe zoroastrianëve që jetonin në zonat që kishin rënë nën kontrollin e myslimanëve u kërkohej të paguanin një taksë të njohur si xhizja.[1]
Xhamitë u ndërtuan në vendin e disa tempujve të shkatërruar zoroastrianë dhe shumë biblioteka perse u dogjën. Gradualisht, një numër në rritje ligjesh u miratuan nga Kalifati Rashidun, të cilët rregullonin sjelljen zoroastriane dhe kufizonin aftësinë e tyre për të marrë pjesë në shoqëri. Me kalimin e kohës, përndjekja e zoroastrianëve nga myslimanët u bë gjithnjë e më e zakonshme dhe e përhapur, dhe për pasojë feja filloi të bjerë.[1] Ndërsa procesi i islamizimit filloi nën sundimin mysliman, shumë zoroastrianë u larguan në lindje nga Persia në Indi, ku u strehuan.
Një numër i madh i zoroastrianëve u konvertuan në Islam për të shmangur diskriminimin dhe efektet e shtetësisë së klasit të dytë në kalifate. Pas konvertimit të një subjekti zoroastrian, fëmijët e tyre do të dërgoheshin në një shkollë islame për të mësuar arabisht dhe për të studiuar Kuranin si dhe mësime të tjera fetare; ky proces kontribuoi në rënien e zoroastrianizmit. Megjithatë, nën Perandorinë Samanide, e cila përbëhej nga iranianë që ishin konvertuar nga zoroastrianizmi në Islamin Synit, gjuha perse u rishfaq ndjeshëm dhe lulëzoi; kjo periudhë shënoi fillimin e intermezzo-s iraniane.[1]