Tribunali Ndërkombëtar për të Drejtat e Njeriut

Tribunali Ndërkombëtar i të Drejtave të Njeriut (IHRT) ishte një gjykatë simbolike e cila u organizua në Vjenë, Austri, në qershor të vitit 1995. ^[1] ^[2] ^[3] ^[4] Ajo u drejtua nga aktivistja mjedisore dhe e të drejtave të njeriut Freda Meissner-Blau dhe Gerhard Oberschlick, redaktor i FORVM, dhe iu kushtua persekutimit të lezbikeve, homoseksualëve, biseksualëve dhe personave transgjinorë në Austri nga viti 1945 deri në 1995.

Komiteti Ndërkombëtar

Meqenëse organizatorët kishin frikë nga represionet nga Republika e Austrisë, ^[5] ata kërkuan figura të shquara nga komuniteti ndërkombëtar i të drejtave të njeriut që të bashkoheshin me Komitetin Ndërkombëtar dhe kështu të mbronin përpjekjen e tyre për zhvillimin e punës së këtij tribunali. Midis anëtarëve pjesëmarrës në Komitetin Ndërkombëtar ishin Jacques Gaillot, peshkopi i Partenisë, politikanët Mel Read (MB), Svend Robinson (Kanada), Claudia Roth (Gjermani) dhe Terezija Stoisits (Austri), shkrimtarët Kuno Knöbl, Christine Nöstlinger dhe Gerhard Roth (zhvilluesi Robert Chambers Frankfurt), sociologu Bernd Marin dhe avokati i të drejtave të njeriut Manfred Nowak (të dy në Vjenë), shkencëtari politik Anton Pelinka (Innsbruck), si dhe studiues të tjerë akademikë si Igor S. Kon (Moskë), Asa G. Rachmanova (Shën Petersburg), Douglas Sanders (Vankuver), Theo Sandfort (Utrecht) dhe Christopher Williams (Preston, MB), si dhe aktivistë të të drejtave të njeriut, publicistë dhe aktivistë LGBT nga Belgjika, Danimarka, Franca, Holanda, Norvegjia dhe Peruja.

Senati

Kryesuar nga Meissner-Blau dhe Oberschlick, juria e gjykatës përbëhej nga personalitete të shquara të shoqërisë civile të Austrisë, mes tyre teologë dhe filozofë, shkrimtarë, akademikë, psikoterapistë, artistë dhe politikanë. Disa figura të njohura që u bën pjesë e senatit përfshinin teologun Kurt Lüthi, filozofët Rudolf Burger dhe Oliver Marchart [de], shkrimtarët Josef Haslinger, Doron Rabinovici dhe Katharina Riese, politikanët e gjelbër dhe liberalë Friedrun Huemer dhe Volker Kier, aktorja Mercedes Echerer, psikoterapistët Rotraud Perner [de], Alfred Pritz [de] dhe Jutta Zinnecker, gjyqtari Norbert Gerstberger, avokatët Nadja Lorenz dhe Alfred Noll, shkencëtari dhe aktivisti i kulturës Dieter Schrage, katër gazetarë, një redaktor, dy sindikalistë, dy mjekë si dhe disa aktivistë të të drejtave të njeriut. Përbërja e jurisë ndryshoi në secilën nga shtatë pjesët e gjykatës, sipas ekspertizës specifike të jurisë.

Prokuroria

Aktivisti i të drejtave të njeriut Christian Michelides shërbeu si prokuror i përgjithshëm. Ai drejtoi një ekip që ngritën akuzat kundër Republikës së Austrisë. Ekipi i akuzës përbëhej nga aktivistë të shquar të të drejtave të njeriut dhe që vinin nga lëvizja austriake për të drejtat LGBT.

Prokuroria ngriti akuza në shtatë fusha të ndryshme:

Kodi Penal dhe Kushtetuta.
Regjistri i gjendjes civile, familja, martesa dhe bashkëjetesa.
Dëmshpërblimet për represionin nazist.
HIV/SIDA dhe pasojat sociale.
Burgosja, psikiatria, forcat e armatosura, policia dhe e drejta e azilit.
Diskriminimi në vendin e punës.
Diskriminimi në publikun e gjerë.

U sollën dëshmi për të dokumentuar akuzat. Dëshmitarë të ndryshëm dhe të shumtë raportuan për persekutim policor, burgosje, trajtim psikiatrik dhe terapi me elektroshok, humbje të vendeve të punës dhe poshtërim publik .

Në secilin rast, Republika e Austrisë u akuzua për neglizhencë të detyrimeve të saj për të drejtat e njeriut dhe për këtë arsye shkeli angazhimin e saj ndaj Deklaratës Universale të të Drejtave të Njeriut të miratuar nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara në Paris në 1948.

Mbrojtja

Në gjashtë nga shtatë pjesët e gjykatës, stoli i mbrojtjes mbeti bosh. Republika e Austrisë refuzoi të mbrohej. Shumica e përfaqësuesve politikë ose e kishin shpërfillur ftesën ose ia kaluan atë ndonjë departamenti të ministrisë së tyre, i cili nuk iu përgjigj kurrë. Vetëm një letër e gjatë nga Roland Miklau, kreu i departamentit në Ministrinë e Drejtësisë, shpjegoi pse ai nuk preferonte të merrte pjesë.

Në ditën e parë të gjykatës, deputeti Johannes Jarolim [de], anëtar i Partisë Social Demokratike në pushtet, u ul në stolin e mbrojtjes si amicus curiae, duke mos mbrojtur republikën, por përkundrazi duke deklaruar se ishte dakord me të gjitha ndryshimet e kërkuara në kodin penal.

Shtatë aktgjykime

Republika e Austrisë u shpall fajtore në të shtatë fushat. Megjithatë, juria jo gjithmonë ishte plotësisht dakord me kërkesat e grupit të akuzës. Për shembull, në pjesën I. Kodi penal dhe kushtetuta, Prokurori i Përgjithshëm kërkoi heqjen e ligjit për pornografinë. Juria nuk u pajtua me këtë kërkesë.

Referencat

^ Wiener Zeitung, June 10, 1995: "Österreich auf der Anklagebank" (Austria put in the dock)
^ Internationales Menschenrechts-Tribunal: 50 Jahre Zweite Republik – 50 Jahre Unterdrückung von Lesben und Schwulen. Wien, 9. bis 12. Juni 1995, Vorsitz: Freda Meissner-Blau und Gerhard Oberschlick.[Programme of the Tribunal]
^ Christian Michelides: Die Republik ist schuldig. Homosexualität und Strafrecht in Österreich, Teil 2: Die Verurteilungen seit 1950, in: Lambda Nachrichten 1/1996, 38–40 [The Republic is Guilty: Homosexuality and Penal Code, Part 2: The Verdicts since 1950]
^ The IHRT was instigated by Christian Michelides in the Austrian Lesbian and Gay Forum, at its plenary session on November 1, 1994, at the Rosa Lila Villa in Vienna. During the debate preceding the vote, there was criticism of the term tribunal, but Gudrun Hauer convinced the assembly that the reference to the Russell Tribunal was appropriate. Hermes Phettberg raised concerns that the LGBT community in Austria was too weak to carry out such an ambitious endeavour. Nevertheless the motion was approved by a solid majority. In: Die Resolutionen des 4. Österreichischen Lesben- und Schwulenforums Alpenglühen, Diskussionsbeiträge und Entscheidungen des Plenums vom 1. November 1994, Wien 1996, p. 17 [Discussions and Decisions of the Plenary, November 1, 1994]
^ At the time of the tribunal, in 1995, two paragraphs of the Austrian penal code still threatened every public endeavour of the LGBT community. §220 penalized the "Advertising for same-sex fornication and the fornication with animals" with up to six months of prison, §221 penalized the "Forming of associations benefiting same-sex fornication" with also up to six months of prison. Therefore all participants of the tribunal could have legally been brought to court and condemned.

[1] Wiener Zeitung, June 10, 1995: "Österreich auf der Anklagebank" (Austria put in the dock)

[2] Internationales Menschenrechts-Tribunal: 50 Jahre Zweite Republik – 50 Jahre Unterdrückung von Lesben und Schwulen. Wien, 9. bis 12. Juni 1995, Vorsitz: Freda Meissner-Blau und Gerhard Oberschlick.[Programme of the Tribunal]

[3] Christian Michelides: Die Republik ist schuldig. Homosexualität und Strafrecht in Österreich, Teil 2: Die Verurteilungen seit 1950, in: Lambda Nachrichten 1/1996, 38–40 [The Republic is Guilty: Homosexuality and Penal Code, Part 2: The Verdicts since 1950]

[4] The IHRT was instigated by Christian Michelides in the Austrian Lesbian and Gay Forum, at its plenary session on November 1, 1994, at the Rosa Lila Villa in Vienna. During the debate preceding the vote, there was criticism of the term tribunal, but Gudrun Hauer convinced the assembly that the reference to the Russell Tribunal was appropriate. Hermes Phettberg raised concerns that the LGBT community in Austria was too weak to carry out such an ambitious endeavour. Nevertheless the motion was approved by a solid majority. In: Die Resolutionen des 4. Österreichischen Lesben- und Schwulenforums Alpenglühen, Diskussionsbeiträge und Entscheidungen des Plenums vom 1. November 1994, Wien 1996, p. 17 [Discussions and Decisions of the Plenary, November 1, 1994]

[5] At the time of the tribunal, in 1995, two paragraphs of the Austrian penal code still threatened every public endeavour of the LGBT community. §220 penalized the "Advertising for same-sex fornication and the fornication with animals" with up to six months of prison, §221 penalized the "Forming of associations benefiting same-sex fornication" with also up to six months of prison. Therefore all participants of the tribunal could have legally been brought to court and condemned.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]