IUPAC ime | |
---|---|
(4S)-4-(4-Cyano-2-methoxyphenyl)-5-ethoxy-2,8-dimethyl-1,4-dihydro-1,6-naphthyridine-3-carboxamide | |
Klinički podaci | |
Način primene | oralno |
Pravni status | |
Pravni status |
|
Identifikatori | |
CAS broj | 1050477-31-0 |
PubChem | CID 60150535 |
ChemSpider | 28669387 |
UNII | DE2O63YV8R |
KEGG | D10633 |
ChEMBL | CHEMBL2181927 |
Sinonimi | BAY 94-8862 |
Hemijski podaci | |
Formula | C21H22N4O3 |
Molarna masa | 378,43 g·mol−1 |
| |
|
Finerenon (INN, USAN) (kodni naziv BAY-94-8862) je nesteroidni antagonist mineralokortikoidnih receptora (akronim MRA) nove generacije, sa in vitro većom selektivnošću za MR nego spironolakton i jači afinitet za mineralokortikoidne receptore od eplerenona.[1]
Na osnovu nesteroidne hemijske strukture finerenona može se zaključiti da u teoriji on ima poboljšani odnosa srčanog i bubrežnog delovanja zbog kombinacije fiziko-hemijskih svojstava koja utiču na njegov transport kroz plazmui raspodeluu tkivima. Zbog toga se smatra da finerenon može pružiti bolju zaštitu ciljnih organa sa smanjenim rizikom od poremećaja elektrolita (pre svega hiperkalijemije) u poređenju sa steroidnim mineralokortikoidnim receptorim.[2]
Finerenon blokira mineralokortikoidne receptore, što ga čini diuretikom koji štedi kalijum. Na donjoj tabelai upoređuju se inhibitorne(blokirajuće) koncentracije (IC50, jedinica: nM) tri antimineralokortikoida. Inhibicija mineralokortikoidnih receptora odgovorna je za željeno delovanje lekova, dok inhibicija ostalih receptora potencijalno dovodi do neželjenih efekata. Niže vrednosti znače jaču inhibiciju.
Spironolakton | Eplerenon | Finerenon | |
---|---|---|---|
Mineralokortikoidni receptor | 24 | 990 | 18 |
Glukokortikoidni receptor | 2400 | 22,000 | >10,000 |
Androgeni receptor | 77 | 21,200 | >10,000 |
Progesteronski receptor | 740 | 31,200 | >10,000 |
Gore navedeni lekovi imaju beznačajan afinitet za estrogenski receptor, dok finerenon deluje kao antagonist mineralokortikoidnih receptora koji sadrže mutaciju S810L, za razliku od drugih tradicionalnih MR inhibitora poput spironolaktona i eplerenona koji slučajno deluju kao agonisti.[3]
Do sada, finerenon je ispitan u pet kliničkih studija faze II u više od 2.000 pacijenata sa zastojem srca i hroničnom bolesti bubrega ili šećernom bolesti,[4] kao i kod bolesnika sa dijabetesnom nefropatijom (u populacijama pacijenata za koje se smatralo da bi imali veliku korist od antagonista mineralokortikoidnih receptora, ili su najpodložniji razvoju hiperkalijemije prilikom uzimanja MRA uz ACEI ili ARB.[5]
U ARTS studiji finerenon je u dnevnoj dozi od 5-10 mg smanjio nivo natriuretskih peptida u plazmi i albuminuriju na skoro istui nivo kao i spironolakton u dnevnoj dozi od 25-50 mg, ali je uzrokovao značajno manji srednji porast koncentracije kalijuma u serumu i manje smanjenje funkcije bubrega merene s eGFR.
U ARTS-HF studiji (енгл. Rationale and design of mineralocorticoid receptor antagonist tolerability study-heart failure (ARTS-HF) ),ispitivana je bezbednost različitih doza finerenona u poređenju sa eplerenonom.[2]
Ova velika, randomizirana, dvostruko slepa, multicentrična studija faze IIb, uključila je preko 1.000 pacijenata koji su podeljeni u 6 grupa i randomizirani na primane finerenona ili eplerenona. Primarna krajnja tačka studije bio je procenat pojedinaca sa smanjenjem nivoa NT-proBNP u plazm i veći od 30%, dok je istraživačka krajnja tačka bila kompozitorna klinička krajnja tačka smrti od bilo kog uzroka, kardiovaskularna hospitalizacija ili akutno pogoršanje zastoja srca. Kod dela pacijenata koji su imali smanjenje nivoa NT-proBNP više od 30% bio je sličan u svim grupama na finerenonui eplerenonskoj grupi. Učestalost kliničke kompozitne krajnje tačke bila je niža sa svim dozama finerenona (osim 2,5-5 mg) nego sa eplerenonom, s najnižom incidencijom evidentiranom u grupi na finerenonu u dozi 10-20 mg. Sve doze finerenona bile su dobro podnošljive, sa sličnom incidencijom nuspojava nastalih lečenjem u grupi eplerenona i finerenona. Srednja promena u koncentraciji kalijuma u serumu bila je veća u eplerenonskoj grupi (+0.262 mmol / L) nego u svakoj od finerenonskih grupa sa dozom (+ 0.119-0.202 mmol / L).[5]
U ARTS-DN studiji faze II, ispitivano je dejstvo finerenona u zavisno od doze na smanjienje odnosa albumina i kreatinina u urinu kod pacijenata sa dijabetiesnom bolešću bubrega.[6]
Na osnovu prethodnih studija, finerenon se proučavan u velikim studijama faze III FIDELIO i FIGARO dizajniranim da procene da li smanjuje rizik od progresije HBL i neželjenih kardiovaskularnih događaja kod pacijenata sa hroničnom bubrežnom bolešću i dijabetesom tipa 2. Ova ispitivanja su obuhvatila više od 13.000 pacijenata . Preliminarno završetak FIDELIO studije predviđen je za 2020. a FIGARO studije u 2021.[7][8]
Mediji vezani za članak Finerenon na Vikimedijinoj ostavi
Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |