தின்னக்கல் பத்மநாபன் (ஆங்கிலம்: Thinakkal Padmanabhan ) (பிறப்பு:1931 பிப்ரவரி 5), தி. பத்மநாபன் என்று பிரபலமாக அழைக்கப்படும் இவர் ஒரு மலையாள இலக்கியச் சிறுகதை எழுத்தாளர் ஆவார். மலையாள மொழியில் மிகச் சிறந்த சிறுகதை எழுத்தாளர்களில் ஒருவராகக் கருதப்படும் பத்மநாபன், நவீன மலையாள இலக்கியங்களை பாடலின் அகநிலை தீவிரத்திற்கு அருகில் கொண்டுவந்த பெருமைக்குரியவர். கேரள அரசின் மிக உயர்ந்த இலக்கிய விருதான எழுத்தச்சன் புரஸ்காரம் உட்பட பல விருதுகளைப் பெற்றவர். கேரள சாகித்திய அகாடமி விருது (1973), ஒடக்குழல் விருது (1995) மற்றும் சாகித்திய அகாதமி விருது (1996) உள்ளிட்ட சில முந்தைய விருதுகளை அவர் மறுத்துவிட்டார். மகாத்மா காந்தி பல்கலைக்கழகம் இவருக்கு 2018 ஆம் ஆண்டில் கடிதங்களின் மதிப்புறு முனைவர் என்ற கௌரவத்தை வழங்கியது.[1][2][3]
தி. பத்மநாபன் 1931 பிப்ரவரி 5, இல் [4] தென்னிந்திய மாநிலமான கேரளாவிற்கு அருகிலுள்ள கண்ணூருக்கு அருகிலுள்ள பள்ளிகுன்னு என்ற இடத்தில் புதியிதாத் கிருஷ்ணன் நாயர் மற்றும் தேவகி (அம்முக்குட்டி) ஆகியோருக்கு அவர்களின் நான்கு குழந்தைகளில் இளையவராக பிறந்தார்.[5] இவர் பிறந்து சில மாதங்களே இருந்தபோது இவரது தந்தை இறந்துவிட்டார். இவருடைய தாயும் மூத்த சகோதரரும்தான் குழந்தை பருவத்தில் இவரை கவனித்து வந்தனர்.[6]
சிரக்கல் ராஜா உயர்நிலைப் பள்ளியில் பள்ளிக் கல்வியை முடித்த இவர், மங்களூரு அரசு கலைக் கல்லூரியில் கல்லூரிப் படிப்பை மேற்கொண்டார். மெட்ராஸ் சட்டக் கல்லூரி, தற்போதைய சென்னை டாக்டர் அம்பேத்கர் அரசு சட்டக் கல்லூரியில் சட்டப்படிப்பு முடிப்பதற்கு முன்பே தலசேரி மற்றும் கண்ணூரில் உள்ள நீதிமன்றங்களில் தனது சட்டப் பயிற்சியைத் தொடங்கினார்.[7] இந்த நேரத்தில், இவர் ஏற்கனவே ஒரு வளர்ந்து வரும் எழுத்தாளராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார். அறியப்பட்ட கலை ஆர்வலரும், திருவிதாங்கூர்,உரங்கள் மற்றும் இரசாயன நிறுவனத்தின் அப்போதைய தலைவரும், நிர்வாக இயக்குநருமான எம். கே. கே. நாயர்,[8] தனது நிறுவனத்தில் சேர இவரை அழைத்தார். பத்மநாபன் 1989 ஆம் ஆண்டில் அதன் துணை பொது மேலாளராக பணியில் சேர்ந்து பொருட்கள் பிரிவின் தலைவர் உட்பட பல்வேறு துறைகளில் உண்மையாகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றார்.[9] அந்த நேரத்தில் 1971 இல் எம்.கே.கே நாயர் நிறுவனத்தை விட்டு வெளியேறிய பின்னர் நிறுவனத்துடன் பல சட்ட மோதல்களைக் கொண்டிருந்தார்.[10]
பத்மநாபன் கல்லன்மார்த்தோடி பார்கவி என்பவரைத் [9] திருமணம் செய்து கொண்டார். இவர் 2014 இல் இறந்தார். தம்பதியருக்கு குழந்தைகள் இல்லை.[4] இவர் தற்போது கண்ணூரில் ஓய்வு பெற்ற வாழ்க்கை வாழ்கிறார்.[10]
தனது தொழில் வாழ்க்கையின் ஆரம்ப நாட்களில், பத்மநாபன் விருதுகளை மறுக்கும் பழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தார். 1973 ஆம் ஆண்டில் இவரது சாக்சி என்ற படைப்பு கதைக்கான கேரள சாகித்திய அகாதமி விருதுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டபோது இவர் அதை மறுத்துவிட்டார். இருபது ஆண்டுகளுக்கு பின்னர், 1995 இவருடைய கடல் என்ற கதைக்கு ஒடக்குழல் விருது வழங்கப்பட்டதையும் நிராகரித்தார்.[11] ஒரு வருடம் கழித்து 1966 இல் கேந்திரா சாகித்ய அகாடமி விருதை கௌரி என்பதற்கான படைப்பிற்கு நிராகரித்தார்.[12] அவர் 1998 இல் லலிதாம்பிகா அந்தர்ஜனம் விருதையும்,[13] 2001 ஆம் ஆண்டின் வயலார் விருதையும் பூஜா கடன்னு மரங்கலூடே இதையுலேக்கு என்ற கதைக்காகப் பெற்றார்.[14][15] 2001 ஆம் ஆண்டில் அவர் வள்ளத்தோள் விருதை பெற்றார்.[16] கேரள அரசு அவரை மிக உயர்ந்த இலக்கிய விருது, 2003 இல் எழுத்தச்சன் விருது வழங்கி [17] கௌரவித்தது. மேலும் இவர் 2007 இல் முத்தத்து வர்கி விருதுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.[18] கேரள சாகித்ய அகாடமி இவரை 2012 ஆம் ஆண்டில் அவர்களின் புகழ்பெற்ற கூட்டாளராக சேர்த்தது.[19] மேலும் அவர் 2014 இல் சி. வி.
குஞ்ஞிராமன் இலக்கிய பரிசு [20] மற்றும் பாரதிய பாஷா பரிஷத் விருது என்ற இரண்டு விருதுகளைப் பெற்றார்.[21] இவருக்கு 2015 இல் மாத்ருபூமி சாகித்ய புரஸ்காரம் வழங்கப்பட்டது.[22] 2019 ஆம் ஆண்டில் இவர் ஒ. என். வி நினைவு விருதைப் பெற்றார்.