இந்தியாவில் வறுமை

2012 ஆம் ஆண்டின்படியான இந்திய வறுமைப் பரப்பு குறித்த வரைபடம் உலகில் வாழும் ஏழைகளில் மூன்றில் ஒரு பங்கினர் இந்தியாவில் வாழ்கின்றனர். இந்தியாவில் ஏழ்மை பரவலாகக் காணப்படுகின்றது. இந்திய திட்டக் குழுவினால் பயன்படுத்தப்பட்ட மதிப்பீட்டு வரையறையின்படி, 2004-05 ஆண்டுகளில் 27.5% மக்கள் வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே வாழ்கின்றனர்; இக்கணக்கு 1977-1978 ஆண்டுகளில் 51.3% ஆக இருந்ததிலிருந்தும், 1993-1994 ஆண்டுகளில் 36% ஆக இருந்ததிலிருந்தும் தற்பொழுது சரிந்துள்ளது[1]. 2005 ஆம் ஆண்டுக்கான உலக வங்கியின் (World Bank) கணிப்பீட்டின்படி, இந்திய மக்கள் தொகையில் 42 சதவீதம் மக்கள் அனைத்துலக வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே வாழ்கின்றனர். இது 1980 ஆம் ஆண்டில் 90 சதவீதமாக இருந்தது. அனைத்துலக வறுமைக் கோட்டின்படி நகரத்தில் வாழ்வோர் நாளொன்றுக்கு 1.25 டாலருக்கும் குறைவாக ஈட்டுவதும் (ஒரு நாளைக்கு 1.25 டாலர் என்பது அதற்கு ஈடான பொருள் வாங்கு திறன் நாளொன்றுக்கு 21.6 இந்திய ரூபாய்), சிற்றூர்களில் வாழ்வோர் நாளொன்றுக்கு இந்திய ரூபாய் 14.3 க்கும் கீழாக ஈட்டுவதுமாகும்.[2] ஐக்கிய நாட்டு வளர்ச்சி திட்டப்படியான, மனிதவள மேம்பாட்டு சுட்டெண்ணின்படி (HDI), இந்தியாவின் 75.6% மக்கள் தொகையினர் ஒரு நாளைக்கு தலா $2 குறைவான வருமானத்தில் வாழ்கின்றனர், சிலர் 41.6% பேர் ஒரு நாளைக்கு $1 குறைவாகப் பெற்று பாகிஸ்தானின் 22.6% பேருடன் ஒப்பிடுகையில் வாழ்கின்றனர்.[3]

வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழ் வாழும் மக்களின் விழுக்காடு, அது ரூபாய் 356.35 அல்லது ஏறக்குறைய கிராமப் புறங்களில் ஒரு மாதத்திற்கு $7.

இந்தியாவில் உயர்ந்த அளவில் இருக்கும் வறுமைக்கான காரணங்களாக சார்த்திக் கூறப்படும் காரணங்களில் அதன் பிரித்தானிய ஆட்சியின் கீழான வரலாறு, பெரும் மக்கட்தொகை மற்றும் குறைந்த கல்வியறிவு ஆகியவையாகும். மேலும் முக்கியமானவை இந்தியாவின் சமூக கட்டமைப்பு, இந்தியாவின் சாதியமைப்பு உட்பட, மற்றும் இந்தியாவின் சமூகத்தில் பெண்களின் பாத்திரம் ஆகியவையாகும். கடந்த காலத்தில் பொருளாதார வளர்ச்சி விவசாயத்தைச் சார்ந்திருந்தது, அதன் விடுதலைக்குப் பிறகு மேற்கொள்ளப்பட்ட பொருளாதாரக் கொள்கைகள் ஊக்கங் கெடுப்பதாக இருந்தது.

1950-களிலிருந்து இந்திய அரசு மற்றும் அரசு-சாராத நிறுவனங்கள் வறுமையை ஒழிக்கப் பல திட்டங்களை, உணவு மற்றும் இதர அவசியத் தேவைகள், கடன்கள் பெற அணுகுவது, விவசாய தொழில் நுட்பங்கள் மற்றும் விலை ஆதரவுகள் மற்றும் கல்வி மேம்பாடு மற்றும் குடும்ப நலத் திட்டங்கள் உள்ளிட்டவற்றைத் தொடங்கினர். இத்தகைய வழிமுறைகள் பஞ்சத்தை ஒழிக்க, முழுமையான வறுமைக் கோட்டினை பாதியளவுக்கு மேல் குறைக்க, எழுத்தறிவின்மையை குறைக்கவும் மற்றும் ஊட்டச் சத்து குறைபாட்டினை குறைக்கவும் உதவின.[4] இருப்பினும், 1990-களின் நடுப்பகுதிகளிலிருந்து 30 மில்லியன் மக்கள் பசியின் வரிசைப் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டனர். மேலும் 46% குழந்தைகள் எடை குறைவாக இருந்தனர்.[5]

வறுமை மதிப்பீடுகள்

[தொகு]

உலக வங்கி 456 மில்லியன் இந்தியர்கள் (மொத்த இந்திய மக்கட் தொகையில் 42% பேர்) தற்போது உலக வறுமைக் கோடான ஒரு நாளைக்கு $1.25 (வாங்கும் திறன் சமநிலை) கீழே வாழ்கின்றனர் என்று மதிப்பிடுகிறது. இது இந்தியாவில் மூன்றில் ஒரு பங்கு உலக ஏழைகள் வாழ்கின்றனர் என்பதன் பொருளாகும். இருப்பினும், இது கணிசமான வறுமை 1981 இன் 60 விழுக்காட்டிலிருந்து 42 விழுக்காடாக 2005 ஆம் ஆண்டு குறைந்ததை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது, இருப்பினும் ரூபாய் மதிப்பு அதிலிருந்து குறைந்து வந்தது, அதே போல அதிகாரபூர்வமான 538/356 பிரதி மாத தரமானது அதே அளவில் நிலை பெற்றிருந்தது.[6][7] வருமான சமமின்மை இந்தியாவில் (கினி குணகம்: 32.5 1999-2000 ஆண்டு)[8] அதிகரித்து வருகிறது.

வேறொரு வகையில், இந்திய திட்டக் குழு அதன் சுயமான அளவு கோலாகப் பயன்படுத்துகிறது, மேலும் 2004-2005 ஆண்டில் 27.5% மக்கட் தொகையினர் வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழே வாழ்வதாக மதிப்பிட்டது, 1977-1978 ஆண்டில் 51.3% ஆகக் குறைந்தும் 1993-1994 ஆண்டில் 36% ஆகக் குறைந்தும் இருந்தது[1]. இதற்கு ஆதாரமாக 61 ஆவது தேசிய மாதிரி ஆய்வு (NSS) இருந்தது மேலும் அதற்கு அளவு கோலாக மாத சராசரி நுகர்வுச் செலவு ரூபாய்க்கு கீழாக ரூபாய் 356.35 கிராமப் பகுதிகளுக்கும் மற்றும் ரூபாய் 538.60 நகரப் பகுதிகளுக்கும் பயன்படுத்தப்பட்டது. 75% ஏழைகள் கிராமப் பகுதிகளில் உள்ளனர். அவர்களில் பெரும்பாலோர் தினக் கூலிகள், சுய-வேலைவாய்ப்புள்ள குடும்பத்தைச் சார்ந்தவர்கள் மற்றும் நிலமற்றத் தொழிலாளர்கள்.

இருந்தாலும் இந்தியப் பொருளாதாரம் கடந்த இரு பத்தாண்டுகளில் நிலையாக வளர்ந்துள்ளது. அதன் வளர்ச்சி பல்வேறு சமூக குழுக்கள், பொருளியல் குழுக்கள், புவியியல் பகுதிகள் மற்றும் கிராம மற்றும் நகரப் பகுதிகளுடன் ஒப்பிடும்போது சமமற்று உள்ளது.[4] 1999 மற்றும் 2008 இடையில், வருடாந்திர வளர்ச்சி விகிதங்கள் குஜராத் (8.8%), ஹரியானா (8.7%) அல்லது டெல்லி (7.4%) ஆகியவற்றிற்கானது பீகார் (5.1%), உத்திரப் பிரதேசம் (4.4%) அல்லது மத்தியப் பிரதேசம் (3.5%) ஆகியவற்றியதை விட மிக அதிகமானது.[9] கிராமப்புற ஒரிசா (43%) மற்றும் கிராமப்புற பீகார் (41%) ஆகியவற்றின் வறுமை விகிதங்கள் உலகின் மிக உச்சமானவற்றில் உள்ளடங்கியது.[10]

மூன்று வயதிற்குக் குறைவான (2007 ஆம் ஆண்டு 46%) இந்தியச் சிறாரிடையே ஊட்டச் சத்துக் குறைபாடு உலகின் இதர எந்த நாட்டை விடவும் அதிக அளவில் உள்ளது.[4][11]

குறிப்பிடத்தக்க பொருளாதார முன்னேற்றம் இருப்பினும், நாட்டின் 1/4 மக்கட்தொகை அரசினால்-குறிப்பிடப்பட்ட துவக்க நிலை வறுமை அளவான ஒரு நாளைக்கு ரூபாய் 12 க்கு குறைவாக ஈட்டுகின்றனர் (ஏறக்குறைய USD $0.25). 2004-2005 ஆம் ஆண்டில் 27.5%[12] இந்தியர்கள் தேசிய வறுமைக் கோட்டிற்கும் கீழே இருந்ததாக அதிகார பூர்வ எண்ணிக்கை மதிப்பிட்டிருக்கிறது.[13] அரசால் நடத்தப்பெறும் அமைப்பாக்கம் செய்யப்பெறாத தொழிலகங்களின் தேசியக் குழு (NCEUS) அளித்த ஒரு 2007 ஆண்டு அறிக்கைப்படி 77% இந்தியர்கள் அல்லது 836 மில்லியன் மக்கள் ரூபாய் ஒரு நாளைக்கு 20 ற்குக் கீழான (ஏறக்குறைய USD $0.50 சாதாரணமாகவும்; $2 வாங்கும் திறன் சமநிலை) வருமானத்தைப் பெற்று வாழ்கின்றனர்.[14]

2001 மக்கட் தொகை கணக்குப்படி, 35.5% இந்தியர்கள் வங்கிச் சேவைகளைப் பெற்றனர், 35.1% பேர் ஒரு வானொலி அல்லது சிறு வானொலிப்பெட்டி, 31.6% பேர் ஒரு தொலைக்காட்சி, 9.1% பேர் ஒரு தொலைபேசி, 43.7% பேர் ஒரு மிதிவண்டி, 11.7% பேர் ஒரு ஸ்கூட்டர், மோட்டார் சைக்கிள் அல்லது ஒரு மொபெட் மற்றும் 2.5% பேர் கார், ஜீப் அல்லது வேன், 34.5% பேர் இந்தச் சொத்துக்களில் எதையும் வைத்திருக்கவில்லை.[15] இந்திய தொலைத் தொடர்புத் துறைக்கு இணங்க 2008 ஆம் ஆண்டு டிசம்பரில் தொலைபேசி அடர்த்தி 33.23% சதவீதம் இருந்தது, மேலும் 40% வருடாந்திர வளர்ச்சியைக் கொண்டிருக்கிறது.[16]

வரலாற்றுப் போக்கு

[தொகு]

கடந்த காலத்தில் இந்திய வறுமை கோட்டிற்குக் கீழான மக்கள் தொகையின் அளவு விரிவாக ஏறியிறங்கியது, ஆனால் ஒட்டுமொத்த போக்கு கீழ் நோக்கியேயிருந்தது. இருப்பினும், வருமான அடிப்படையிலான வறுமையில் தோராயமாக மூன்று காலகட்டத்திலான போக்கு இருந்தது.

1950 முதல் 1970-மத்தி வரை: வருமான அடிப்படையிலான வறுமைக் குறைவில் நுணுகிக் காணக்கூடிய போக்கில்லை. 1951 ஆம் ஆண்டில் 47% இந்தியாவின் கிராமப்புற மக்கள் தொகை வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழேயிருந்தது. விகிதத் தொடர்பில் 1954-55 ஆண்டில் 64% ஆக உயர்ந்தது, 1960-61 இல் அது 45 சதவீதமாகக் குறைந்தது ஆனால் 1977-78 ஆண்டில் அது மீண்டும் 51 சதவீதமாக உயர்ந்தது.

1970-மத்தியிலிருந்து 1990 வரை : வருமான அடிப்படையிலான வறுமை குறிப்பிடத்தக்க வகையில் 1970 மத்தியிலிருந்து 1980களின் இறுதி வரை வீழ்ந்தது. வீழ்ச்சி 1977-78 மற்றும் 1986-87 க்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் குறிப்பிடத் தகுந்ததாக, கிராமப்புற வருமான அடிப்படையிலான வறுமை 51% லிருந்து 39 சதவீதமாகக் குறைந்தது. அது மேலும் 34 சதவீதமாக 1989-90 இல் கீழிறங்கியது. நகர்ப்புற வருமான அடிப்படையிலான வறுமை 1977-78 இல் 41 சதவீதமானது 1986-87 இல் 34 சதவீதமாகக் குறைந்தது, மேலும் அதிகமாக 1989-90 இல் 33 சதவீதமானது.

1991 ற்குப் பிறகு : இந்தப் பொருளாதார சீர்த்திருத்தங்களுக்குப் பிந்தைய காலம் பின்னடைவுகள் மற்றும் முன்னேற்றம் இரண்டையும் சான்றளித்தது. கிராமப்புற வருமான அடிப்படையிலான வறுமை 1989-90 இல் 34% லிருந்து 1992 ஆம் ஆண்டு 43 சதவீதமாக அதிகரித்தது. மேலும் 1993-94 இல் 37 சதவீதமாகப் பின்னர் வீழ்ச்சியடைந்தது. நகர்ப்புற வருமான அடிப்படையிலான வறுமை 1989-90 இல் 33.4% லிருந்து 1992 ஆம் ஆண்டு 33.7 சதவீதமாக உயர்ந்தது, மேலும் 1993-94 இல் 32 சதவீதமாக வீழ்ந்தது. தவிர, தேசிய மாதிரி ஆய்வுத் தரவுகள் 1994-95 லிருந்து 1998 வரையிலானது குறைவான அல்லது வறுமை குறைப்பு ஏற்படவில்லை என்பதைக் காட்டியது, ஆகையால், 1999-2000 வரையிலான சான்று வறுமை, குறிப்பாக கிராமப்புற வறுமை, சீர்த்திருத்தங்களுக்குப் பின்பு அதிகரித்தது. இருப்பினும், 1999-2000 க்கான அதிகாரபூர்வ மதிப்பீடுகள் 26.1 சதவீதமாக இருந்தது, ஒரு பரபரப்பூட்டுகிற வீழ்ச்சி அதிக விவாதங்களுக்கும் அலசல்களுக்கும் வழியேற்படுத்தியது. இது இந்தாண்டிற்கான தேசிய மாதிரி ஆய்வு ஒரு புதிய ஆய்வு வழிமுறையை மேற்கொண்டதன் காரணமானது. அது உயர் மதிப்பீட்டிலான சராசரி நுகர்வையும் அத்தோடு விநியோக மதிப்பீட்டினையும் கடந்த கால தேசிய மாதிரி ஆய்வின் ஆய்வுகளில் இருந்ததை விட அதிக சமமாக இருந்ததற்கு வழியேற்படுத்தியது. சமீபகால தேசிய மாதிரி ஆய்வின் ஆய்வுகள் 2004-05 ஆண்டிற்கானது முழுமையாக 1999-2000 முந்தைய ஆய்வுகளுடன் ஒப்பிடத்தக்கது. மேலும் வறுமை, கிராமங்களில் 28.3 சதவீதமாகவும், நகர்ப்புறங்களில் 25.7 சதவீதமாகவும் மற்றும் 27.5% ஆக நாடு முழுமைக்குமானது, ஒத்த மறு ஆய்வுக் கால நுகர்வினைப் பயன்படுத்திக் காட்டுகிறது. கலப்பு மறு ஆய்வு நுகர்வு முறையினை பயன்படுத்தியதில் ஒத்திசைவான மதிப்புக்கள் முறையே 21.8%, 21.7% மற்றும் 21.8% ஆகவிருந்தன. ஆகையால், வறுமை 1998 ற்குப் பிறகு குறைந்தது, இருப்பினும் இப்போதும் 1989-90 மற்றும் 1999-00களுக்கிடையில் குறிப்பிடத்தக்க வறுமைக் குறைப்பு ஏதேனும் இருக்கிறதா எனும் விவாதம் நடைபெற்று வருகிறது. சமீபகால தேசிய மாதிரி ஆய்வின் ஆய்வுகள், ஆனால் முழுமையாக, 1999-2000 ஆய்வுகளோடு ஒப்பிடும் போது மதிப்பீடுகளைத் தோராயமாக கொடுக்க என வடிவமைக்கப்படுகின்றன. இவை 1993-94 லிருந்து 2004-05 வரையிலான காலகட்டத்தில் கிராமப்புற வறுமையில் ஏற்பட்ட பெரும்பாலான வீழ்ச்சி உண்மையில் 1999-2000 த்திற்குப் பிறகானது எனக் குறிப்பிடுகின்றன.

சுருக்கமாக, தேசிய மாதிரி ஆய்வினால் பதிவு செய்யப்பட்ட அதிகாரபூர்வ வறுமை விகிதங்கள்:

ஆண்டு சுற்று ஒத்த வறுமை விகிதம்(%) கலப்பு(%) ஒவ்வோர் ஆண்டின் வறுமைக் குறைப்பு(%) கலப்புக் குறைப்பு(%)
1977-78 32 51.3
1983 38 44.5 1.3
1987-88 43 38.9 1.2
1993-94 50 36.0 0.5
1999-00 55 26.9
2004-05: 61 27.5 21.8 0.8 1.0

இந்தியாவில் வறுமைக்கான காரணங்கள்

[தொகு]

சாதியமைப்பு

[தொகு]
மேலும் தகவல்களுக்கு: Caste system in India

ஓர் ஒவ்வாத அளவிற்கு பெரிய ஏழைகள் பங்காக கீழ் சாதி இந்துக்கள் உள்ளனர்.[17] எஸ்.எம்.மைக்கேலிற்கு இணங்க, தலித்துகள் ஏழைகளிலும் வேலையற்றோர்களிலும் பெரும் பகுதியாக அமைந்துள்ளனர்.[18]

பலர் பரந்த-இந்திய சமூக கட்டமைப்பான சாதியமைப்பு ஓர் ஏழை கீழ்-வரிசை குழுக்கள் மிக வசதியான உயர்-வரிசை குழுக்களால் சுரண்டப்படும் அமைப்பாகக் காண்கின்றனர். இந்தியாவின் பல பகுதிகளில், நிலம் உயர்-வரிசை சொத்துரிமையாளர்களான குறிப்பிட்ட மேலாதிக்க சாதிக்காரர்களால் (பிராமணர்கள்,சத்திரியர்கள்) பெருமளவு வைத்துக்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது, அது பொருளாதார ரீதியாக கீழ்-வரிசை நிலமற்ற தொழிலாளர்களையும் ஏழை கைவினைஞர்களையும், அவர்களை எப்போதும் அவர்களின் கடவுளால்-கொடுக்கப்பட்ட தாழ்வு நிலைக்காக இழிவுபடுத்துகிறபடியான சடங்குகளைச் செய்ய அழுத்தம் தருகின்றனர். வில்லியம் ஏ. ஹாவிலாந்திற்கு இணங்க, கிராமப்புறப் பகுதிகளில் சாதீயம் பரவலாகவுள்ளது, மேலும் தொடர்ந்து தலித்துகளைப் பிரித்து வைக்கிறது[19]. பிறர், இருப்பினும், சமூக சீர்த்திருத்தங்கள் மற்றும் வேலைவாய்ப்பு மற்றும் பலன்களில் இட ஒதுக்கீட்டை அமல் செய்வதன் மூலமான தலித்துக்களின் நிலையான எழுச்சி மற்றும் அதிகாரமளித்தலை கவனித்துள்ளனர்.[20][21]

பிரித்தானிய சகாப்தம்

[தொகு]

இந்தியாவில் முன் எப்போதும் காணாத வகையில் சுபிட்சம் இஸ்லாமிய வம்சமான சிறந்த மொகலாயர்களின் ஆட்சிக் காலமிருந்தது.[22] 1800 களில் மொகலாயர்களின் சகாப்தம் முடிவடைந்தது. " ஒரு குறிப்பிட்ட உண்மையாக தனித்து நிற்பதானது அத்தகைய இந்தியப் (காலப்)பகுதிகள் பிரிட்டிஷாரின் ஆட்சியின் கீழாக இன்றிருக்கும் நீண்ட காலமாகும் என்று ஜவகர்லால் நேரு கூறினார்.["https://web.archive.org/web/20080215011211/http://www.zmag.org/Chomsky/year/year-c01-s05.html%5D%E0%AE%87%E0%AE%A8%E0%AF%8D%E0%AE%A4%E0%AE%BF%E0%AE%AF%E0%AE%AA%E0%AF%8D பொருளாதாரம் திட்டமிட்டும் கடுமையாகவும் (குறிப்பாக ஜவுளி மற்றும் உலோகப்-பணிகள்) காலனிய தனியார் மயமாக்கல், கட்டுப்பாடுகள், உற்பத்தி செய்யப்பட்ட அல்லது மெருகிட்ட இந்தியப் பொருட்கள் மீதான காப்பு வரிகள், வரிகள், மற்றும் நேரடி கைப்பற்றுதல்கள் மூலமாக தொழில்மயமாக்கலற்றதாக்கப்பட்டது, என்பது மொழியியல் அறிஞர் மற்றும் விமர்சகர் நோம் சோம்ஸ்கியினால் குறிக்கப் பெற்றதாக உள்ளது.[23] இருப்பினும், பொருளாதார நிபுணர் ஆங்குஸ் மாடிசன், கூற்றிற் கிணங்க அத்தகைய விளக்கம் தேவை மற்றும் தொழில் நுட்பம் ஆகியவற்றிலான மாறும் பங்குகளை புறக்கணிக்கிறது.[24]

1830 ஆம் ஆண்டு, இந்தியா பிரிட்டனின் 9.5 சதவீதமான தொழில்துறை உற்பத்திக்கெதிராக 17.6% தினைக் கணக்கிட்டிருந்தது, ஆனால் 1900 ஆம் ஆண்டு இந்தியாவின் பங்கு பிரிட்டனின் 18.5% ற்கு எதிராக 1.7% ஆகக் கீழிலிருந்தது. (தொழில்துறை தனி நபர் உற்பத்தியின் மாற்றம் இந்திய மக்கள் தொகையின் வளர்ச்சியினாலும் கூட அதிக தீவிரமானதாக இருக்கலாம்). இது ஐரோப்பா - குறிப்பாக பிரிட்டன் - உலகின் மீதப்பகுதிகளை விட முன்பே தொழில்மயமாக்கப்பட்டதின் காரணமாகக் கூட இருக்கலாம்.

இப்பார்வை கூறுவதானது இந்தியாவில் பிரித்தானிய கொள்கைகள் கால நிலைகளை மோசமாக்கி பேரளவு பஞ்சத்திற்கு வழியேற்படுத்தியது, இரண்டையும் சேர்க்கும் போது, இந்திய காலனிகளில் பட்டினியால் 30-60 மில்லியன் இறப்பிற்கு வழிவிட்டது. சமூக தானிய வங்கிகள் கட்டாயப்படுத்தி கலைக்கப்பட்டன [சான்று தேவை], நிலம் உள்ளூர் நுகர்வுகளுக்கான உணவுப் பயிர்களிலிருந்து பருத்தி, ஓவியம், தேயிலை மற்றும் தானிய ஏற்றுமதி பெரும்பாலும் விலங்குகளின் உணவிற்காக மாற்றப்பட்டன. [5]

ஆங்குஸ் மாடிசன் கூற்றுப்படி, "அவர்கள் வீணான போர் சமூக அரசமைப்பை அதிகாரவர்க்க-இராணுவ நிறுவனமாக மாற்றினர், இது கவனமாக வடிவமைக்கப்பட்டது பயன்முறைக் கோட்பாட்டாளர்களால், சட்டம் ஒழுங்கை பராமரிக்க மிகுந்த திறமையுடனிருந்தது. [...] இருப்பினும், நுகர்வு முறை மாறியது புதிய உயர் வர்க்கம் அந்தப்புரங்களையும் அரண்மனைகளையும், சிறப்பான மஸ்லின் துணிகளையும் தங்கத்தாலும் வெள்ளியாலும் உட்புறம் கொண்ட வாட்களையும் வைத்திருக்கவில்லை. இது சில வலியுடைய மறுஅனுசரிப்புக்களுக்கு மரபான கைத்தறித் துறையில் காரணமாக்கியது. ஓரளவிற்கு பயன்தரத்தக்க முதலீடுகள் முகலாய இந்தியாவில் கிட்டத்தட்ட பூஜ்யமாக இருந்தவை உயர்ந்ததாக காணப்பட்டன: அரசு தானும் கூட பயன் தரத்தக்க முதலீடுகளை இரயில்வேக்கள் மற்றும் நீர்ப்பாசனம் ஆகியவற்றில் செய்தது. அதன் விளைவாக வளர்ச்சி இரண்டிலும் விவசாயம் மற்றும் தொழில்துறை உற்பத்திகளில் இருந்தது." [24]

இந்தியாவின் பொருளாதாரக் கொள்கைகள்

[தொகு]
இந்தியாவின் ஏழ்மையான பீகார் மாநிலத்தில் ஒரு கிராமப்புறத் தொழிலாளி மாட்டுச் சாணத்தை, காயவைக்கிறார்.

$1,818; $3,259; $13,317; and $15,720.[25] (எண்கள் 1990 சர்வதேச மாடிசன் டாலர்களில்) வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால், இந்தியாவின் சராசரி வருமானம் 1947 ஆம் ஆண்டு தென் கொரியாவை விட மிக வேறுபட்டிருக்கவில்லை, ஆனால் தென் கொரியா 2000 களில் வளர்ந்த நாடாக உருவானது. அதே சமயத்தில், இந்தியா உலகின் மிக ஏழ்மையான நாடுகளில் ஒன்றாக விடப்பட்டது.

இந்து வளர்ச்சி விகிதம் இந்திய பொருளாதாரத்தில் குறைவான வருடாந்திர வளர்ச்சி விகிதங்களைக் குறிக்க பயன்படுத்தப்படும் சொற்றொடராகும். அது 1950களிலிருந்து 1980கள் வரை 3.5% தேங்கி நின்றது, அதே சமயம் தனி நபர் வருமானம் சராசரியாக 1.3% யாக இருந்தது.[26] அதே சமயம், பாகிஸ்தான் 8%, இந்தோனேசியா 9%, தாய்லாந்து 9%, தென் கொரியா 10% மற்றும் தைவான் 12 சதவீதமாக வளர்ந்தன.[27] இந்த வரையறை இந்தியப் பொருளாதார நிபுணர் ராஜ் குமார் கிருஷ்ணாவால் கோர்க்கப்பட்டது.

லைசென்ஸ் ராஜ்விரிவான இந்தியாவில் 1947 முதல் மற்றும் 1990 களுக்கு இடையிலான காலத்தில் தொழில் துவங்க மற்றும் நடத்தத் தேவையான லைசென்ஸ்களைக், கட்டுப்பாடுகள் மற்றும் உடன் சார்ந்த சிவப்பு நாடாமுறையைக் குறிக்கிறது.[28] லைசென்ஸ் ராஜ் இந்தியாவின் திட்டமிட்ட பொருளாதார அமைப்பைக் கொண்டிருக்கும் முடிவின் விளைவாகும். பொருளாதாரத்தின் அனைத்து அம்சங்களும் அரசால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டன. மற்றும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சிலருக்கே லைசென்ஸ்கள் கொடுக்கப்பட்டன. ஊழல் இந்த முறையின் கீழ் செழித்தது.[29]

The labyrinthine bureaucracy often led to absurd restrictions - up to 80 agencies had to be satisfied before a firm could be granted a licence to produce and the state would decide what was produced, how much, at what price and what sources of capital were used.

— BBC[30]

இந்தியா 1950களில் இவற்றுடன் துவங்கியது:[31]

  • உயர் வளர்ச்சி விகிதங்கள்
  • வணிகம் மற்றும் முதலீடுகளில் திறந்தமுறை
  • ஒரு மேம்பாட்டு அணுகுமுறை அரசு
  • சமூகச் செலவு விழிப்புணர்வு
  • பேரளவு பொருளாதார நிலைப்புத் தன்மை

ஆனால் நாம் 1980களில் முடிவாகப் பெற்றது:[31]

  • குறை வளர்ச்சி விகிதங்கள் (இந்து வளர்ச்சி விகிதம்)
  • தொழிலுக்கும் முதலீட்டிற்கும் முடித்தல்
  • ஒரு லைசென்ஸ்-பாரபட்ச, கட்டுப்பாடான அரசு (லைசென்ஸ் ராஜ்)
  • சமூக செலவுகளை தாங்கி நிற்கும் இயலாமை
  • பேரளவு பொருளாதாரத்தில் நிலையற்ற தன்மை, உண்மையில் சிக்கல்

வறுமை 1980-களில் சீர்த்திருத்தங்கள் துவங்கியதிலிருந்து குறிப்பிடத்தகுந்த அளவில் குறைந்துள்ளன.[32][33]

அத்தோடு:

  • விவசாயத்தின் மீதான அதிகச் சார்பு. விவசாயத்தில் உபரி தொழிலாளர் உள்ளனர். விவசாயிகள் ஒரு பெரிய வாக்கு வங்கி மற்றும் அவர்களின் வாக்கை நிலத்தினை தொழில் திட்டங்களுக்கு மறுபங்கீடாக உயர்-வருமானத் தொழில் திட்டங்களுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்துகின்றனர். அதே சமயத்தில் சேவைகள் மற்றும் தொழில் ஆகியவை இரு இலக்க எண்களாக வளர்ந்துள்ளன. விவசாய வளர்ச்சி விகிதம் 4.8% லிருந்து 2 சதவீதமாக வீழ்ந்தது. மக்கள் தொகையில் சுமார் 60% விவசாயத்தை சார்ந்துள்ளனர். அப்படியே தேசிய உள்நாட்டு உற்பத்திக்கு விவசாயத்தின் பங்களிப்பு சுமார் 18 சதவீதமாக உள்ளது.[34]
  • உயர்ந்த மக்கள் தொகை வளர்ச்சி விகிதம், இருப்பினும் மக்கள் தொகை புள்ளி விவர ஆய்வாளர்கள் பொதுவாக இதனை வறுமையின் காரணம் என்பதை விட அறிகுறி என்று ஒப்புக்கொள்கின்றனர்.

இது தவிர, இந்தியா தற்போது 40 மில்லியன் மக்களை அதன் நடுத்தர வர்க்கத்தில் ஒவ்வோர் ஆண்டும் சேர்த்துக் கொள்கிறது.[சான்று தேவை] "ஃபோர்காஸ்டிங் இண்டெர்நேஷனல்" நிறுவனரான மார்வின் ஜே.செட்ரான் போன்ற பகுத்தாய்வு வல்லுநர்கள் மத்திய தர வர்க்கத்தில் தற்போது 300 மில்லியன் இந்தியர்கள் இடம் பெற்றிருக்கிறார்கள் என எழுதுகிறார்; அவர்களில் மூன்றில் ஒரு பங்கினர் வறுமையிலிருந்து கடந்த பத்து வருடங்களில் உருவாகியுள்ளனர். தற்போதைய வளர்ச்சி விகிதத்தில், பெரும்பான்மை இந்தியர்கள் 2025 ஆம் ஆண்டு நடுத்தர வர்க்கத்தினராக இருப்பர். அதே காலகட்டத்தில் கல்வியறிவு விகிதங்கள் 52 விழுக்காட்டிலிருந்து 65 விழுக்காடாக உயர்ந்துள்ளன.[35]

புதிய தாராளவாதக் கொள்கைகள் மற்றும் அவற்றின் விளைவுகள்

[தொகு]

பிற பார்வை நோக்குகள் 1990களின் துவக்கத்தில் முனைப்பாக்கப்பட்ட பொருளாதாரச் சீர்த்திருத்தங்கள் தற்போதைய நிகழ்வான கிராமப்புற பொருளாதார சிதைவுக்கும் விவசாய சிக்கல்களுக்கும் பொறுப்பாகும் என்று கருதுகின்றன. இதழியலாளர் மற்றும் கிராமப்புற விவகாரங்களுக்கான த இந்து தினசரிக்கான ஆசிரியர், பி சாய்நாத் அவரது இந்திய கிராமப்புற பொருளாதாரம் பற்றியக் கட்டுரைகளில் விவரிப்பதானது, வியக்கத்தக்க அளவில் சமமின்மை நிலை உயர்ந்துள்ளது. அதே சமயத்தில், பத்தாண்டுகளில் இந்தியாவின் பசி அதன் உச்ச அளவை அடைந்துள்ளது. அவர் கூடவும் குறிப்பிடுவதானது இந்தியா முழுமைக்குமான கிராமப் பொருளாதாரங்கள் சிதைந்துள்ளன, அல்லது சிதையும் முனையில் உள்ளன, இது 1990 களிலிருந்து இந்திய அரசின் புதிய தாராளவாதக் கொள்கைகள் காரணமானது என்பதே.[36] "தாரளமயமாக்கலின்" மனித விலை மிக அதிகமாகவுள்ளது. 1997 முதல் 2007 ஆம் ஆண்டு வரையிலான இந்திய கிராமப்புற மக்கள் தொகையினரின் பெரும் அலையிலான விவசாயத் தற்கொலைகள் மொத்தம் 200,000 க்கு அருகேயுள்ளது என அதிகாரபூர்வ புள்ளிவிவரங்கள் கூறுகின்றன.[37] அந்த எண்ணிக்கை விவாதத்திற்குட்பட்டு நிலைத்துள்ளது. சிலர் உண்மையான எண்ணிக்கை மிக அதிகமாகவுள்ளது எனக் கூறுகின்றனர். விமர்சகர்கள் அரசினால் தூண்டப்பட்ட கொள்கைகளில் பழுது கண்டதானது, சாய்நாத் கூற்றுப்படி, கடன் வலையில் கிராமப்புற குடும்பங்கள் விழுவதை மிக அதிக அளவிலான எண்ணிக்கையில் அதன் பயனாய் ஏற்படுத்தி, மிக அதிகமான விவசாய தற்கொலைகளை விளைவித்தது. பேராசிரியர் உட்சா பட்நாயக், இந்தியாவின் உச்ச விவசாயப் பொருளாதார நிபுணர் கூறியது போன்று, 2007 ஆம் ஆண்டின் சராசரி ஏழ்மைக் குடும்பம், அது 1997 ஆம் ஆண்டு செய்ததை விட வருடத்திற்குச் சுமார் 100 கிலோகிராமிற்குக் குறைவான உணவை, உட்கொண்டது.[37]

அரசுக் கொள்கைகள் விவசாயிகளை மரபு ரீதியான உணவுப் பயிர்களினிடத்தில், பணப் பயிர்களுக்கு மாறுவதை ஊக்குவித்ததானது, விவசாய இடுபொருட்களின் விலையில் மிக அதிகமான ஏற்றத்தை விளைவித்தது. அதே போல சந்தை சக்திகள் பணப் பயிர்களின் விலையை நிர்ணயித்தன.[38] சாய்நாத் சுட்டிக் காட்டுவது, அளவுக்கு மீறிய பெரிய எண்ணிக்கையிலான பாதிக்கப்பட்ட விவசாய தற்கொலைகள் பணப் பயிர்களுடன் நேரிட்டது. ஏனெனில் உணவுப் பயிர்களான அரிசியின் விலை குறைந்தாலும், வாழ்வதற்கு மீதம் உணவு அங்கிருக்கும். அவர் மேலும் சுட்டிக் காட்டுவது சமமின்மை. இந்தியா எப்போதும் கண்டிராத வகையிலான உயர் விகிதங்களை அடைந்தது. சேடான் ஆஹ்யா செயல் இயக்குநர் மார்கன் ஸ்டான்லியின் கட்டுரை ஒன்றில் சுட்டிக் காட்டப்படுவது, 2003-2007 கால கட்டத்தில் 1 டிரில்லியன் டாலருக்கு நெருங்கிய செல்வ வளர்ச்சி இந்திய பங்குச் சந்தைகளில் இருந்தது. அதே சமயம் 4-7% மட்டுமான இந்திய மக்கட் தொகையே எவ்விதமான பங்கையும் கொண்டிருந்தது.[39] விவசாயத்தில் பொது முதலீடானது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 2% க்கு சுருங்கிய போதான சமயத்தில், பத்தாண்டுகளில் தேசம் மோசமான விவசாய சிக்கலால் பாதிக்கப்பட்டது, அதே சமயம் இந்தியா இரண்டாவது அதிகமான எண்ணிக்கையில் டாலர் பில்லியனர்களைக் கொண்டதாக உண்டானது.[40] சாய்நாத் வாதிடுவதானது,

விவசாய வருமானங்கள் திடீர் வீழ்ச்சியுற்றன. பசி மிக வேகமாக அதிகரித்தது. வெகு முன்னரே விவசாயத்தில் பொது முதலீடு ஒன்றுமில்லாத அளவிற்குச் சுருங்கியது. வேலை வாய்ப்புகள் திடீரென வீழ்ந்தன. விவசாயமல்லாத வேலை வாய்ப்புகள் தேங்கி நின்றன. (சமீப காலங்களில் தேசிய ஊரக வேலை வாய்ப்புச் சட்டம் மட்டுமே சில நிவாரணங்களைக் கொண்டு வந்துள்ளது.) மில்லியன் கணக்கான மக்கள் நகரங்கள் மற்றும் மாநகரங்களை நோக்கி நகர்கின்றனர். அங்கும் கூட, சில வேலைகள் மட்டுமே காணப்படுகின்றன.

ஒரு மதிப்பீட்டின் படி, 85 சதவீதத்திற்கும் மேற்பட்ட கிராமக் குடும்பங்கள், ஒன்று நிலமற்றவர், விளிம்பிற்கு கீழே, விளிம்பு நிலை அல்லது சிறு விவசாயிகளாக உள்ளனர். 15 வருடங்களில் நிலைமையை சிறப்பாக மாற்றும்படி ஒன்றும் நடை பெறவில்லை. அதனை நிறைய மோசமானதாக்க அதிகம் நடந்துள்ளது.

அவர்களது வாழ்வை முடித்துக் கொண்டவர்கள் ஆழமான கடனிலிருந்தனர் - கடனிலிருந்த உழவர் குடும்பங்களின் எண்ணிக்கை தாராளவாத "பொருளாதார சீர்திருத்தங்களின் முதல் பத்தாண்டில் இரட்டிப்பாகியது, 26 சதவீத விவசாய குடும்பங்களிலிருந்து 48.6 சதவீதமாக உயர்ந்தது. அதே சமயத்தில், இந்தியா அனைத்து சமயங்களிலும் விவசாயத்தின் மீதான முதலீடுகளைக் குறைத்துக் கொண்டேயிருந்தது (சீரான தாரளவாத நடைமுறை). சிறு விவசாயிகளுக்கு வாழ்க்கை மென்மேலும் கடினமானதாக ஆக்கப்பட்டது.

2006 வரை, அரசு விவசாயத்திற்கு மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 0.2% ற்குக் குறைவாகவும், கல்வியின் மீது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 3% ற்குக் குறைவாகவும் செலவிடுகிறது[41]. இருப்பினும், சில அரசு திட்டங்கள் மதிய உணவுத் திட்டம், மற்றும் NREGA போன்றவை சிறிதளவிலான வெற்றியை கிராமப்புற பொருளாதாரத்திற்கு வாழ்வளிக்கவும் மேற்கொண்டு வறுமை அதிகரிப்பதை தடுக்கவுமானதைப் பெற்றன.

வறுமை ஒழிப்பு முயற்சிகள்

[தொகு]

1950களின் துவக்கத்திலிருந்து, அரசு பல்வேறு திட்டங்களைத் தீட்டி ஏழை மக்கள் உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு அடைய உதவ முயற்சித்தது, நிலைநிறுத்தியது மற்றும் மெருகிட்டது. ஒருவேளை மிக அதிகபட்ச முக்கிய முயற்சியானது அடிப்படைப் பொருட்களை, குறிப்பாக உணவுப் பொருட்களை, நாடு முழுதும் கிடைக்கக் கூடியதாக, ஏழைகள் அவர்களின் வருமானத்தில் சுமார் 80 சதவீதத்தை உணவிற்கு செலவழிக்கின்றனர் எனும்போது, கட்டுப்படுத்தப்பட்ட விலைகளில் அளித்ததாகும்.

வறுமை ஒழிப்பிற்கான வாய்ப்புக்கள்

[தொகு]

இந்தியாவில் வறுமை ஒழிப்பு பொதுவாக நீண்ட கால குறிக்கோளாக மட்டுமே கருதப்படுகிறது. அடுத்த 50 வருடங்களில் கடந்த காலத்தினை விட வறுமை ஒழிப்பானது மேம்பட்ட முன்னேற்றத்தினை, இது வளர்ந்து வரும் மத்திய தர வர்க்கத்தினாலான மெதுவாக கசிந்தொழுகும் விளைவினால் (பொருளாதார பலன்கள் படிப்படியாய் பரவலாவது) உருவாக்கும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. கல்வி மீதான அதிகரித்து வரும் முக்கியத்துவம், அரசு வேலைகளில் இட ஒதுக்கீடு மற்றும் மகளிர் மற்றும் சமூகத்தில் பொருளாதார ரீதியில் மெலிந்த பிரிவினர்க்கு அதிகாரமளிக்கும் போக்கின் அதிகரிப்பு, போன்றவை கூட வறுமை ஒழிப்பிற்குப் பங்களிக்கும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. அனைத்து வறுமை குறைப்பு திட்டங்களும் தோல்வியடைந்து விட்டன எனக் கூறுவது தவறானது. நடுத்தர வர்க்கத்தின் வளர்ச்சி (இந்தியா 1947 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட்டில் விடுதலை அடைந்தபோது முழுமையாக இல்லாத ஒன்று) இந்தியாவில் பொருளாதார சுபிட்சம் உண்மையில் மிக மனக்கிளர்ச்சியை உண்டாக்குகிறதை குறிக்கிறது, ஆனால் செல்வ விநியோகம் சமமானதாக இல்லை.

ஒவ்வோர் ஆண்டும், தராளமயமாக்கலுக்குப் பிறகும், சோஷலிஸ மாதிரியிலிருந்து விலகியப் பிறகும், இந்தியா அதன் 60 லிருந்து 70 மில்லியன் மக்களை மத்தியதர வர்க்கத்தில் சேர்த்து வருகிறது. பகுத்தாய்வு நிபுணர்கள், "ஃபோர்காஸ்டிங் இண்டெர்நேஷனல்" நிறுவுனர், மார்வின் ஜே. செட்ரான் போன்றவர்கள், 390 மில்லியன் இந்தியர்கள் மத்தியதர வர்க்கத்தில் சேர்ந்தவர்கள் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது என எழுதுகிறார்; அவர்களில் மூன்றில் ஒரு பங்கினர் கடந்த பத்தாண்டுகளில் வறுமையிலிருந்து உருவாகியவர்கள். தற்போதைய வளர்ச்சி விகிதப்படி, பெரும்பான்மையான இந்தியர்கள் 2025 ஆம் ஆண்டு மத்தியதர வர்க்கமாக இருப்பர். கல்வியறிவு விகிதங்கள் 52 விழுக்காட்டிலிருந்து 65 விழுக்காடாக தராளமயமாக்கலின் துவக்க பத்தாண்டுகளின் போது உயர்ந்துள்ளது (1991-2001).[சான்று தேவை]

வறுமை குறைப்பின் அளவு மீதான சர்ச்சைகள்

[தொகு]

இந்தியாவில் வறுமை பற்றிய விளக்கம் ஐக்கிய நாட்டு உலக உணவு திட்டத்தினால் கேள்விக்குள்ளாக்கப்பட்டது. அதன் உலகப் பசி அட்டவணையில், அது இந்திய அரசின் வறுமை பற்றிய விளக்கத்தினை கேள்விக்குட்படுத்திக் கூறியது:

உண்மையில் கலோரி இழப்பு கிராமப்புற மக்கள் தொகையில் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழானவர்களின் பங்கு வேகமாகக் குறைந்து வருகிறது எனக் கூறப்படும் போதான கால கட்டத்தில் உயர்ந்து வருவதானது, அதிகாரபூர்வ வறுமை மதிப்பீடுகளுக்கும் கலோரி இழப்பிற்கும் இடையிலான தொடர்பற்ற தன்மை உயர்ந்து வருவதை அழுதமாய்க் கூறுகிறது.[42]

த்

அதே சமயத்தில் ஒட்டுமொத்த இந்திய வறுமை குறைந்துள்ளது; வறுமை குறைப்பு அளவு அடிக்கடி விவாதிக்கப்படுகிறது. அதே சமயத்தில் 1993-94 மற்றும் 2004-05 ற்கும் இடையிலான வறுமை உயரவில்லை என்பதில் ஒரே மனதான முடிவு இருந்தாலும், ஒருவர் இதர பண-சமபந்தமற்ற பரிமாணங்களை கருத்திற்கொள்ளும் போது தெளிவானதாக இல்லை (உடல் நலம், கல்வி, குற்றம் மற்றும் உள்கட்டமைப்பிற்கான அணுகும் முறை போன்றவற்றில்). இந்தியா அனுபவிக்கும் வேகமான பொருளாதார வளர்ச்சியுடன், கிராமப்புற மக்கள் தொகையினரின் குறிப்பிடத்தக்க பிரிவினர் மாநகரங்களை நோக்கி இடம்பெயர்வது தொடர்ந்து சாத்தியமாக நிகழக்கூடியது, நீண்ட காலத்தில் நகர்புற வறுமை விவகாரத்தை மேலும் குறிப்பிடத்தக்கதாக ஆக்கும்.[43]

சிலர், இதழியலாளர் பி. சாய்நாத் போன்றோர், அதே போல ஒட்டு மொத்த வறுமை உயர்ந்திருக்கவில்லை என்ற போதும், இந்தியா ஐக்கிய நாட்டு மனிதவள மேம்பாட்டு அட்டவணையில் படு பாதாளமான தகுதி நிலையிலேயே நிலைத்திருக்கிறதென்ற பார்வையை வைத்திருக்கின்றனர். இந்தியா 2007-08 ஐக்கிய நாட்டு மனிதவள மேம்பாட்டு அறிக்கையில் 132 இடத்தில் நிலைபெற்றிருக்கிறது. பத்தாண்டுகளுக்கு மேலானவற்றில் இதுவே நாட்டின் கீழான தகுதி நிலையாகும். 1992 ஆம் ஆண்டு, இந்தியா 122 வது இடத்தில் அதே அட்டவணையில் இருந்தது. சூழ்நிலை முக்கியமாகச் சுட்டிக்காட்டும் வழிமுறைகளான ஒட்டுமொத்த நலம் அறியும் கூறுகளான ஊட்டச் சத்துக் குறைவான மக்களின் எண்ணிக்கை, (இந்தியா அதிகமான எண்ணிக்கையிலான 230 மில்லியன் ஊட்டச் சத்து குறைவான மக்களைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் உலக பசி அட்டவணையில் 119 பேரில் 94 வது) மேலும் ஊட்டச் சத்து குறைபாடுள்ள சிறார் (இந்தியாவின் 5 வயதிற்கு குறைவான சிறார்களில் 43% பேர் எடைக்குறைவோடு (BMI<18.5) உள்ளனர் இது உலகிலேயே அதிகமானது) 2008 வரை , போன்றவைகளால் கூட வாதிடப்படலாம்.[42]

பொருளாதார நிபுணர் ப்ரவீண் விசாரியா இந்தியாவில் ஒட்டு மொத்த வறுமை குறைந்துள்ளதென்று எடுத்துக்காட்டிய பல புள்ளிவிவரங்களின் சட்ட பூர்வ தன்மையைப் பாதுகாத்தார், அதே போல இந்தியாவின் முன்னாள் நிதியமைச்சர் யஷ்வந்த் சின்ஹாவினால் செய்யப்பட்ட பிரகடனமான இந்தியாவில் வறுமை குறிப்பிடத்தக்க அளவில் குறைந்துள்ளது என்பதையும் கூட ஆதரித்தார். அவர் 1999-2000 ஆய்வு நன்கு வடிவமைக்கப்பட்டது மற்றும் கண்காணிக்கப்பட்டது என்று வலியுறுத்தினார். மேலும் அவைகள் இந்தியாவின் வறுமையைப் பற்றி முன்பு எண்ணிய கருத்தின்படி கொள்வதுடன் பொருந்துவதாக தோன்றவில்லை என்ற காரணத்தினாலேயே அவ்வாறு உணர்ந்தார். அவை ஒட்டுமொத்தமாகக் கருத மறுக்கப்படக் கூடாது.[44] நிக்கோலஸ் ஸ்டெர்ன், உலக வங்கியின் உப தலைவர், வறுமை குறைப்பு புள்ளி விவரங்களை ஆதரித்து பதிப்புக்களை வெளியிட்டார். அவர் வாதிடுவதானது உயர்ந்து வரும் உலகமயமாக்கல் மற்றும் முதலீட்டு வாய்ப்புகள் நாட்டில் வறுமை குறைப்பிற்கு குறிப்பிடத்தக்க அளவில் பங்களித்துள்ளன என்பதே. இந்தியா, சீனாவுடன் இணைந்து, உலகமயமாக்கலின் தெளிவான போக்குகளுடன் வளர்ச்சியை துரிதப்படுத்தும் தனி நபர் வருமானத்துடன் அதிகரிப்பதைக் காட்டியுள்ளன.[45].

அரசினால் நடத்தப்படும் அமைப்பாக்கமற்ற துறையின் தேசியத் தொழில் நிறுவனங்கள் குழுவினால் வெளியிடப்பட்ட அறிக்கையொன்றின்படி 77% இந்தியர்கள் அல்லது 836 மில்லியன் மக்கள் தினசரி ரூபாய் 20 க்கும் குறைவான வருமானத்தில் வாழ்ந்தனர் (சாதாரணமாக USD 0.50, வாங்கும் திறன் சமநிலை USD 2.0) பெரும்பாலோர் "முறைப்படுத்தப்படாத தொழிலாளர் துறையில் வேலை அல்லது சமூக பாதுகாப்பு இன்றி, கீழான வறுமையில் வாழ்கின்றனர்."[46][47]

மெக்கின்ஸி குளோபல் இன்ஸ்டியூட்டின் ஓர் ஆய்வுப்படி 1985 ஆம் ஆண்டு கண்டறிந்தது, ஓராண்டிற்கு ரூபாய் 90,000 ற்குக் கீழான குடும்ப வருமானத்தில் 93% இந்திய மக்கள் தொகை அல்லது ஒரு நபருக்கு ஒரு நாளைக்கு சுமார் ஒரு டாலரில் வாழ்ந்தது. 2005 வாக்கில் அந்த அளவு பாதி 54% ற்கு அருகே குறைக்கப்பட்டது. 103 மில்லியனுக்கும் மேலான மக்கள் ஒரு தலைமுறைக் கால முடிவில் நம்பிக்கையற்ற நிலையிலிருந்த வறுமையிலிருந்து நகர மற்றும் கிராமப்புற பகுதியிலிருந்தும் கூட வெளியே வந்தனர். அவர்கள் அடுத்த 20 வருடங்களில் இந்தியா 7.3% வருடாந்திர வளர்ச்சியை சாதிக்கும் எனில், 456 மில்லியனுக்கும் மேலான மக்கள் வறுமையிலிருந்து வெளியேற்றப்படுவர் என கணித்துள்ளனர். ஜனரஞ்சக கருத்துக்களுக்கு முரண்பாடாக, கிராமப்புற இந்தியா இந்த வளர்ச்சியிலிருந்து பலனடைந்தது: உச்சமான கிராமப்புற வறுமை 1985 ஆம் ஆண்டு 94% லிருந்து 2005 ஆம் ஆண்டு 61 சதவீதமாக வீழ்ச்சியடைந்தது. மேலும், அவர்கள் அது 2025 ஆம் ஆண்டு 26 சதவீதமாகக் குறையும் என்று கணித்தனர். இந்தியாவின் பொருளாதார சீர்த்திருத்தங்கள் மற்றும் அதன் விளைவான உயர்ந்த வளர்ச்சி நாட்டின் மிக வெற்றிகரமான வறுமை எதிர்ப்பு திட்டங்கள் என்று அறிக்கை முடிவடைகிறது.[48][49][50]

சிறார்களிடையே விடாப்பிடியாயிருக்கும் ஊட்டச் சத்து குறைபாடு

[தொகு]

நியூயார்க் டைம்ஸ் சிற்கு இணங்க, இந்தியாவின் சுமார் 42.5% சிறார்கள் இந்தியாவில் ஊட்டச் சத்துக் குறைப்பாடுகளால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளதாக மதிப்பிட்டுள்ளது.[51] உலக வங்கி, உலக சுகாதார நிறுவனத்தால் செய்யப்பட்ட மதிப்பீடுகளை சுட்டி, கூறுகிறது " சுமார் 49 விழுக்காட்டு உலகின் குறை எடை சிறார், 34 விழுக்காட்டு வளர்ச்சி குன்றிய சிறார் மற்றும் உலகின் 46 விழுக்காட்டு எடை இழந்த சிறார், இந்தியாவில் வாழ்கின்றனர்." உலக வங்கியும் கூட குறிப்பிட்டதானது "சிறார்களில் ஊட்டச் சத்து குறைபாட்டிற்கான கீழுள்ள காரணி பெரும்பாலும் வறுமையாக இருக்கும் போது, தெற்காசிய நாடுகளால் அனுபவிக்கப்பட்ட உயர் பொருளாதார வளர்ச்சியானது, சஹாரா பாலைவனத்திற்குத் தெற்கிலுள்ள ஆப்பிரிக்காவிலுள்ளவற்றுடன் ஒப்பிடும் போது, தெற்காசிய சிறார்களுக்கு உயர் ஊட்டச் சத்து அந்தஸ்திற்கு இடம் மாறவில்லை."[52]

இந்திய உச்ச நீதிமன்றத்திற்கான ஒரு சிறப்புக் குழு இந்தியாவின் சிறார் ஊட்டச் சத்து குறைபாடு சஹாரா பாலைவனத்திற்குத் தெற்கிலுள்ள நாடுகளை விட இரு மடங்கு பெரிதானது.[53]

மேலும் காண்க

[தொகு]

மேற்குறிப்புகள்

[தொகு]
  1. ↑ 1.0 1.1 2004-2005 ற்கான வறுமை மதிப்பீடுகள், திட்டக் குழு, இந்திய அரசு, மார்ச் 2007. ஆகஸ்ட் 25, 2007 அணுகப்பெற்றது.
  2. ↑ ."New Global Poverty Estimates — What it means for India". World Bank. Archived from the original on 2012-05-06. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-04-26.
  3. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2010-02-11. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 ""Inclusive Growth and Service delivery: Building on India's Success"" (PDF). World Bank. 2006. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-04-28.
  5. ↑ http://news.bbc.co.uk/2/hi/in_depth/8309979.stm
  6. ↑ [7] ^ [6]
  7. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2012-11-07. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-08-03.
  8. ↑ "Fact Sheet: Gini Coefficient" (PDF). Source: The World Bank (2004) and Census and Statistics Department (2002). Legislative Council Secretariat Hong Kong. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-08-01. Note: The Gini coefficient in this datasheet is calculated on a scale of 0 to 1 and not 0 to 100. Hence, on a scale of 100 India's Gini coefficient (1999-2000) is 32.5 rather than 3.25
  9. ↑ அ ஸ்பெஷல் ரிப்போர்ட் ஆன் இந்தியா: ரூல்ட் பை லஷ்மி டிசம்பர் 11 2008 பிரம் தி இகானமிஸ்ட் எடிசன்
  10. ↑ "Development Policy Review". World Bank.
  11. ↑ Page, Jeremy (February 22, 2007). ""Indian children suffer more malnutrition than in Ethiopia"". The Times. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-04-28.
  12. ↑ இந்த எண்கள் ஆய்வு முறையில் பயன்படுத்தப்பட்டவற்றிற்கு அதிகப்பட்சமாக மாறுதல்களுக்குரியது. (URP)'சீரான மறு அழைப்புக் காலம்' படி 27.5 சதவீதமாகும். கலப்பு மறு அழைப்புக் காலம் (MRP)படி 21.8% ஐக் கொடுக்கிறது.
  13. ↑ இந்திய திட்டக் குழு.2004-2005 ற்கான வறுமை மதிப்பீடுகள்
  14. ↑ "Nearly 80 Percent of India Lives On Half Dollar A Day". Reuters. August 10, 2007. http://www.reuters.com/article/latestCrisis/idUSDEL218894. பார்த்த நாள்: 2007-08-15. 
  15. ↑ "Households Availing Banking Services with Households in India" (PDF). Town and Country Planning Organisation, Ministry of Urban Affairs. 2001. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-07-31.[தொடர்பிழந்த இணைப்பு]
  16. ↑ "Department of Telecom, memo Feb 2009" (PDF). Department of Telecommunication of India. 2009.
  17. ↑ அ 'பிரோகன் பியூப்பிள்' இன் பூமிங் இந்தியா - தி வாஷிங்டன் போஸ்ட், ஜூன் 21, 2007
  18. ↑ அண்டச்சபிள் பை எஸ்.எம். மைக்கேல்
  19. ↑ வில்லியம் ஏ.ஹாவிலாண்ட், ஆந்திரப்போலோஜி: தி ஹியூமன் சேலஞ்ச் , 10 வது பதிப்பு, தாம்சன் வாட்ஸ்வொர்த், 2005, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-534-62361-1, ப. 575.
  20. ↑ மெண்டெல்சன், ஓலிவர் & விசிஸியானி, மரியா, "தி அண்டச்சபிள்ஸ், சப்பார்டினேஷன், பாவர்ட்டி அண்ட் தி ஸ்டேட் இன் மாடர்ன் இந்தியா", கேம்பிரிட்ஜ் யுனிவர்சிட்டி பிரஸ், 1998.
  21. ↑ கெவின் ரியெல்லி, ஸ்டீபன் காஃப்மான், அஞ்செலா போடினோ, ரேசிசம்: அ குளோபல் ரீடர் ப 21, எம்.ஈ. ஷார்பே, 2003 பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-7656-1060-4.
  22. ↑ ...ஃபால் ஆஃப் என் எம்பயர்
  23. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2008-02-15. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-02-15.
  24. ↑ 24.0 24.1 http://www.ggdc.net/maddison/articles/moghul_3.pdf
  25. ↑ MEGHNAD DESAI (2003). "INDIA and CHINA: AN ESSAY IN COMPARATIVE POLITICAL ECONOMY" (PDF). IMF.
  26. ↑ ரீடிபைன்னிங்: தி ஹிந்து ரேட் ஆஃப் கிரோத். தி பினான்ஷியல் எக்ஸ்பிரஸ்
  27. ↑ "Industry passing through phase of transition". The Tribune India. Archived from the original on 2008-07-06. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  28. ↑ "ஸ்டீரிட் ஹாக்கிங்: பிராமிஸ் ஜாப்ஸ் இன் பியூச்சர், தி டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா, 2001-11-25". Archived from the original on 2008-03-29. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  29. ↑ தி இந்தியா ரிப்போர்ட் பரணிடப்பட்டது 2009-01-14 at the வந்தவழி இயந்திரம். ஆஸ்டேர் ரிசர்ச்
  30. ↑ India: the economy. Published in 1998 by BBC.
  31. ↑ 31.0 31.1 "What Went Wrong: Derailing after the 1950s".
  32. ↑ "Sarkaritel.com : Corporate News & Features : Highlights of Economic Survey 2004-2005 2004-2005". Archived from the original on 2009-01-12. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  33. ↑ Datt, Ruddar & Sundharam, K.P.M. "22". Indian Economy. pp. 367, 369, 370.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  34. ↑ India பரணிடப்பட்டது 2008-06-11 at the வந்தவழி இயந்திரம் CIA World Fact Book. ஆகஸ்ட் 7, 2008. பெறப்பட்டது ஆகஸ்டு 20, 2008.
  35. ↑ "டாக்டர். மார்வின் ஜே. செட்ரான்". Archived from the original on 2012-02-04. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  36. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2009-06-26. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-08-03.
  37. ↑ 37.0 37.1 "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2010-01-30. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  38. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2010-08-24. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-08-03.
  39. ↑ [1][தொடர்பிழந்த இணைப்பு]
  40. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2011-10-01. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-08-03.
  41. ↑ [2]
  42. ↑ 42.0 42.1 [3]
  43. ↑ தி மல்டிடைமென்ஷன்ஸ் ஆஃப் அர்பன் பாவர்ட்டி இன் இந்தியா பரணிடப்பட்டது 2006-06-19 at the வந்தவழி இயந்திரம்,செண்டர் டெ ஸைன்செஸ் ஹூமானிட்டீஸ் - நியூ டெல்லி
  44. ↑ லிஃபிடிங் தி பாவர்டி வீல் பரணிடப்பட்டது 2010-08-11 at the வந்தவழி இயந்திரம் ஜே.ரமேஷ், இந்தியா டுடே
  45. ↑ உலக வங்கி ICRIER
  46. ↑ நியர்லி 80 பர்செண்ட் ஆஃப் இந்தியா லிவ்ஸ் ஆன் ஹாஃப் டாலர் அ டே, ராய்டெர்ஸ், ஆகஸ்ட் 10, 2007 ஆகஸ்ட் 15,2007 அணுகப்பெற்றது.
  47. ↑ "ரிபோர்ட் ஆன் கண்டிஷன்ஸ் ஆஃப் வொர்க் அண்ட் பிரோமோஷன் ஆஃப் லைவ்லிஹூட் இன் தி அன் ஆர்கனைஸ்ட் செக்டார்" [4] பரணிடப்பட்டது 2007-08-22 at the வந்தவழி இயந்திரம், நேஷனல் கமிஷன் ஃபார் எண்டெர்பிரைசெ ஸ் இன் தி அன் ஆர்க்கனைஸ்ட் செக்டார், இந்திய அரசு, ஆகஸ்ட், 2007. ஆகஸ்ட் 25, 2007 இல் அணுகப்பெற்றது.
  48. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2008-01-01. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-08-14.
  49. ↑ "இந்தியாஸ் மிடில் கிளாஸ் - டிராக்கிங் தி குரோத் ஆஃப் இந்தியாஸ் மிடில் கிளாஸ் - இகனாமிக் ஸ்டெடிஸ் - கண்ட்ரி ரிப்போர்ட்ஸ் - தி மெக்கின்ஸி குவார்டெர்லி". Archived from the original on 2008-07-15. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2010-02-09.
  50. ↑ தி டிரிப்யூன், சண்டிகர், இந்தியா - பிசினஸ்
  51. ↑ http://www.nytimes.com/2009/03/13/world/asia/13malnutrition.html?_r=1
  52. ↑ "'India has highest number of underweight children'". The Indian Express. 2009-04-14. http://www.indianexpress.com/news/india-has-highest-number-of-underweight-children/446829/. பார்த்த நாள்: 2009-04-28. 
  53. ↑ http://www.medindia.net/news/Malnutrition-Among-Indian-Children-Worse-Than-in-Sub-Saharan-Africa-30955-1.htm

கூடுதல் வாசிப்பிற்கு

[தொகு]

புற இணைப்புகள்

[தொகு]