மானிக் பந்தபத்யாயை
| மானிக் பந்தபத்யாயை | |
|---|---|
 | |
| பிறப்பு | பந்தபத்யாயை 19 மே 1908 தும்கா, வங்காள மாகாணம், பிரித்தானிய இந்தியாவின் மாகாணங்களும், ஆட்சிப் பகுதிகளும் |
| இறப்பு | 3 திசம்பர் 1956 (அகவை 48) கொல்கத்தா, மேற்கு வங்காளம், இந்தியா |
| தேசியம் | இந்தியர் |
| பணி | எழுத்தாளர் |
| வாழ்க்கைத் துணை | கமலா பந்தபத்யாயை |
மானிக் பந்த்யோபாத்யாயை (ⓘ; 19 மே 1908[1] – 3 திசம்பர் 1956) நாற்பது இரண்டு நாவல்கள் மற்றும் 200 க்கும் மேற்பட்ட சிறுகதைகள் ஆகியவற்றை உருவாக்கினாா். மானிக் பந்தபத்யாயை அல்லது மன்ரி பானர்ஜி, என்ற பெயருக்கு வங்க மொழியில் "ஒரு நகை" என்று பொருள்படும் இவருக்கு 'மானிக்' என்று பெயரிடப்பட்டுள்ளது. இவரை ”நவீன வங்காலி புனைகதையின் தந்தை“ என்று அழைக்கப்ப்பட்டாா் .பத்மா நதிர் மஜ்ஜி (பத்மா நதியின் படட்மேன்), புட்டுல் நாச்சர் எடிகாதா (தி டேல் ஆப் பப்பட் டான்ஸ்), சதுஷ்கோன் (குவாட்ராலேட்டல்), ஜனனி (பத்மா நடிர் மஜ்ஜி), திவாரதீர் காவ்யா அம்மா), அதாஸ்மி மமி (அன்டி அதாஸி), பிராகிதிஹாசிக் (முன் வரலாற்று), மஹி ஓ மோடா காஹினி (மெல்லிய மற்றும் தடிமனான கதைகள்), முதலியன இவருடைய படைப்புகள்.
பீகாரில் உள்ள சன்தல் பராககோனா மாவட்டத்தில் உள்ள தும்கா என்ற சிறு நகரத்தில் பிறந்தார்,இவருடைய பெற்றோா் ஹரிஹார் பந்தபத்யாயி மற்றும் நீரோடா தேவி. இளம் மானிக் வெவ்வேறு வாழ்க்கை அனுபவங்களை பெற்றாா். பல வங்காள மக்களை சந்திக்க வாய்ப்பு கிடைத்தன. இந்த அனுபவங்கள் பின்னர் அவரது நாவல்களிலும் சிறுகதைகள் மீதும் பிரதிபலித்தன. மே 28, 1924 அன்று, பதினாறு வயதில், இவா் தன் தாயை இழந்தாா்., இந்த துரதிருஷ்டவசமான சம்பவம் மாணிக் பந்தபதையாவின் மனதில் ஒரு ஆழ்ந்த மற்றும் நிரந்தர அடையாளத்தை விட்டு சென்றது. கடைசியில் அவரை ஒரு குரல் எழுப்புவதற்கு வழிநடத்தியதுடன், அவர் உடனடி குடும்பத்துடன் உறவுகளை துண்டித்தும் கொண்டாா். 1926 ஆம் ஆண்டில், மடின் பந்தோபத்யாயின் முதல் வகுப்புடன் மிட்னாபூர் ஜில்லா பள்ளியிலிருந்து நுழைவு தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றார். பின்னர் அவர் வெங்கஸ்லிவன் மிஷன் கல்லூரியில் பேங்க்ராவில் சேர்ந்தார், ஜாக்சன் பேராசிரியர், மேனிக் பாண்டபாத்யாயை விவிலியத்தை வாசிப்பதற்கும், மதம் சம்பந்தமாக ஒரு பரந்த பார்வையை வளர்ப்பதற்கும் மிகவும் உறுதுனையாக இருந்தாா். அவர் மைமன்ஸ் கிங் ஆசிரியப் பயிற்சிப் பள்ளியில் தலைமை ஆசிரியராக சேர்ந்தார். வங்காளதேசிலுள்ள டாக்காவில் கமலா தேவிவை மணந்தார். அவருக்கு இரண்டு மகன்கள் மற்றும் இரண்டு மகள்கள் இருந்தனர்.
வங்காள இலக்கியத்தில் மிக முக்கியமான மற்றும் செல்வாக்குமிக்க நாவலாசிரியர்களில் ஒருவராக மாணிக் பந்தோபாத்யாய் திகழ்தாா். வங்காளத்தில் பணக்கார மற்றும் கலாச்சாரரீதியாக துடிப்பான கிராமிய வாழ்க்கையை அவர் வழங்குவதற்கான தனித்துவமான வழியைக் கொண்டிருந்தார். அவரது சமகால ஆசிரியர்கள் போலவே, கண்ணுக்கினிய அழகு மற்றும் கிராம வாழ்க்கையின் எளிமை பற்றி மட்டுமே எழுதியவர். மானிக் பந்தபத்யாய சிக்கலான மனித ஆன்மாவின் ஆழத்தையும், இந்தியாவின் கிராமங்களில் இருப்பதை பற்றிய உண்மையையும் ஆழமாக ஆழப்படுத்தினார். அவருடைய படைப்புகளும் சிக்கலான மனித உளவியலாளர்களாலும் இன்றும் கையாளப்படுகின்றன. அவருடைய நாவல்களின் எளிமையானது வாசகர்களை எழுத்துக்களுடன் அடையாளம் காணக்கூடிய நிலைக்கு தங்களைத் தட்டிக் கொள்ளுகையில், வாசகர்களைப் பிணைக்கின்றன.
அவர் 1934 ஆம் ஆண்டு சில மாதங்களுக்கு பிரபல பத்திரிகையான 'நாபருன்' என்ற இதழிப் பதிப்பித்து 1937-1938 இல் உதவி ஆசிரியராக பணியாற்றினார். அவர் 1939 இல் ஒரு அச்சிடுதல் மற்றும் வெளியீட்டு இல்லத்தை நிறுவியதோடு 1943 இல் இந்திய அரசாங்கத்திற்கான பப்ளிசிட்டி உதவியாளராகவும் பணியாற்றினார். இந்த பல்வேறு பங்களிப்புகளால் அவரது வருவாயை அதிகரிக்க முயற்சி செய்த மாணிக் பந்தோபத்யாய், ஆனால் அவரது வருவாய் முக்கிய ஆதாரமாக இருந்தது. அவரது வாழ்நாள் முழுவதும் அவர் வறுமையில் வசித்து வந்தார் என்று கூறப்படுகிறது.1 935 ஆம் ஆண்டில் 'அட்டசி மம்மி' அல்லது அத்தை அதாசி முதன்முதலாக 'பைரித்ரா' என்ற பத்திரிகைக்கு எழுதியிருந்தார். 1944 இல் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் சேர்ந்த பின்னர் அவர் செயலில் மார்க்சிஸ்ட் ஆனார். இருப்பினும், அவர் இந்த முடிவுக்கு வருந்துவதாகவும், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை பெருகிய முறையில் வெற்று மற்றும் கொடுங்கோல் அமைப்பு என்று நினைத்தார் என்றும் கூறப்படுகிறது.
இலக்கியத்திற்கான பங்களிப்பு
[தொகு]முப்பத்தி நான்கு நாவல்களின் தொகுப்பு மற்றும் இருபது ஏழு ஆண்டுகளில் சுமார் இரு நூறு சிறுகதைகள் தொகுக்கப்பட்டு, மாணிக் பந்தோபதையா தனது வாழ்நாள் முழுவதிலும் ஒரு சிறந்த எழுத்தாளர் ஆனாா். பல ஆண்டுகளாக, அவரது படைப்புகள் 'பிசிட்ரா', 'பங்காசிரி', 'பர்பாஷா', 'ஆனந்த பஜார் பட்ரிகா', 'ஜுகந்தர்', 'சத்தியஜக்' மற்றும் ஸ்வராஜ் போன்ற பல பத்திரிகைகளிலும் வெளியிட்டுள்ளன. பாங்கிம்சந்த்ரா சத்தாபாத்யா, ரபீந்திரநாத் தாகூர் மற்றும் சரேசாந்த்ரா சாட்டர்ஜி ஆகியோரிடமிருந்து வங்காள இலக்கியங்களில் மிகவும் பிரபலமான நாவலாசிரியராக அவரை நிறுவியது. இந்த நாவல்கள் 'திபா ரத்ரீர் கபியா' (தினம் மற்றும் இரவு ஒரு கவிதை), 'பத்ம நாடிர் மஜ்ஜி' (பத்மா நதியின் போட்மேன்) மற்றும் 'புளுல் நாச்சர் ஐட்டிகோத்தா' (தி டேல் ஆப் பப்பட் டான்ஸ்) ஆகியவை அடங்கும். 'சத்துஷ்கோன்' (குவாட்ராலேட்டல்), 1948 இல் மனித பாலியல் தொடர்பான அவரது சிகிச்சையானது அந்த நேரத்தில் மற்றும் வயதில் பாதை முறித்துக் கொண்டது.
மேனிக் பந்தபத்யாதே 1956 ஆம் ஆண்டில் 48 வயதில் காலமானார். அவர் வறுமை மற்றும் வலிப்பு நோய்யால் கடுமையாக போராடினார். டிசம்பர் 3, 1956 அன்று, இந்த திறமையான எழுத்தாளர் சிதைந்து, கோமா நிலையில் விழுந்தார். அவர் டிசம்பர் 2 ம் தேதி கல்கத்தாவின் நில்ரத்னா அரசு மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார்.அவர் தனது கடைசி ஊதியத்தை சுவாசித்தார். அவரது இறப்புக்குப் பின், டிசம்பர் 7 ம் தேதி நடைபெற்ற ஒரு கூட்டம் நடைபெற்றது, இது பெரும் துயரக்காரர்களின் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டது.
மரபுரிமை
[தொகு]'புளுல் நாச்சர் ஐட்டிகோட்டா' (தி டேல் ஆப் பப்பட் டான்ஸ்) இது 1936 இல் மணிக் பந்தோபத்யாயால் எழுதப்பட்டது மற்றும் 'பாரதர்பாசில்' வெளியிடப்பட்டது. 1949 ஆம் ஆண்டில் இந்த நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்டு தயாரிக்கப்பட்டது. மானிக் இறந்த கிட்டத்தட்ட நான்கு தசாப்தங்களுக்குப் பிறகு மேற்கு வங்காள அரசாங்கம் தனது வாழ்நாளில் பெங்காளி இலக்கியத்திற்கான புத்தகத்தை வெளியிட்டது.
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Subodh Kapoor (2002). The Indian Encyclopaedia: Mahi-Mewat. Cosmo Publications. p. 4605. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-7755-272-0.