முதன்மை உபநிடதங்கள்

முக்கிய உபநிடதங்கள் என்றும் அழைக்கப்படும் முதன்மை உபநிடதங்கள் ( Principal Upanishads ) இந்து சமயத்தின் மிகவும் பழமையான மற்றும் பரவலாக ஆய்வு செய்யப்பட்ட உபநிடதங்கள் ஆகும். கிமு 800 முதல் பொது சகாப்தத்தின் தொடக்கம் வரை இயற்றப்பட்ட இந்த நூல்கள் வேத பாரம்பரியத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன.[1]

உள்ளடக்கம்

[தொகு]

கிமு 600 மற்றும் 300 க்கு இடையில் இயற்றப்பட்ட முதன்மை உபநிடதங்கள் வேதத்தின் இறுதிப் பகுதியாகும்.[2] பெரும்பாலான இந்து மத மரபுகளின்படி, பத்து உபநிடதங்கள் முதன்மை உபநிடதங்களாகக் கருதப்படுகின்றன. ஆனால் இப்போது சில அறிஞர்களின் பட்டியலில் சுவேதாசுவதர உபநிடதம், கௌசிதகி உபநிடதம் மற்றும் மைத்ராயனிய உபநிடதம் ஆகியவையும் உள்ளன.[3][4][5] வேதாந்தத்தின் முக்கியப் பள்ளிகளின் நிறுவனர்களான ஆதி சங்கரரும் மத்வாச்சாரியாரும் இந்த பத்து முக்கிய உபநிடதங்களுக்கு விளக்கங்களை எழுதினர். இராமானுசர் முதன்மை உபநிடதங்களுக்கு தனிப்பட்ட விளக்கங்களை எழுதவில்லை என்றாலும், அவர் தனது ஸ்ரீ பாஷ்யத்தில் உபநிடதங்களிலிருந்து பல நூற்றுக்கணக்கான மேற்கோள்களை மேற்கோள் காட்டினார். இராமானுசர் பரம்பரையில், அவரைப் பின்பற்றுபவர்களில் ஒருவரான இரங்கராமானுசர், 1600களில் ஏறக்குறைய அனைத்து முதன்மை உபநிடதங்களுக்கும் விளக்கம் எழுதினார்.[6][7]

பத்து முக்கிய உபநிடதங்கள்:

  1. ஈசா வாஸ்ய உபநிடதம், யசுர் வேதம்
  2. கேன உபநிடதம் ), சாம வேதம்
  3. கடோபநிடதம், யசுர் வேதம்
  4. பிரசின உபநிடதம், அதர்வண வேதம்
  5. முண்டக உபநிடதம், அதர்வண வேதம்
  6. மாண்டூக்கிய உபநிடதம், அதர்வண வேதம்
  7. தைத்திரீய உபநிடதம், யசுர் வேதம்
  8. ஐதரேய உபநிடதம், இருக்கு வேதம்
  9. சாந்தோக்கிய உபநிடதம், சாமவேதம்
  10. பிரகதாரண்யக உபநிடதம், யசுர் வேதம்

பிரதான உபநிடதங்கள் அனைத்து இந்துக்களால் சுருதியாகவோ அல்லது இந்து மதத்தின் மிக முக்கியமான நூல்களாகவோ ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகின்றன. [8] முதன்மையான உபநிடதங்கள் மூன்று வகைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன: உரைநடை (தைத்திரீய உபநிடதம், ஐதரேய உபநிடதம், சாந்தோக்கிய உபநிடதம், பிரகதாரண்யக உபநிடதம்), வசனம் (ஈசா வாஸ்ய உபநிடதம், கடோபநிடதம், முண்டக உபநிடதம்) உரைநடை (பாரம்பரியல் சமசுகிருதம் ) (மாண்டூக்கிய உபநிடதம்).

மொழிபெயர்ப்பும் படைப்புகளும்

[தொகு]

உபநிடதங்களின் படைப்புகளின் பட்டியல் இங்கே:

சான்றுகள்

[தொகு]
  1. William K. Mahony (1998). The Artful Universe: An Introduction to the Vedic Religious Imagination. State University of New York Press. p. 271. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-7914-3579-3.
  2. Brereton, Joel (1990). de Bary, William Theodore; Bloom, Irene (eds.). The Upanishads. New York: Columbia University Press. pp. 115-135. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0231070047. {{cite book}}: |work= ignored (help)
  3. John G. Arapura (2012). Gnosis and the Question of Thought in Vedānta: Dialogue with the Foundations. Springer. p. 57. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-94-009-4339-1.; Quote: "These are the Isa, Kena, Katha, Prasna, Mundaka, Mandukya, Aitareya, Taittiriya, Brhadaranyaka, Chandogya and Svetasvatara. To this list is usually added the Kausitaki and Maitrayaniya (or Maitri) to make the thirteen Principal Upanishads, a canon which has found favour with most scholars of the present day."
  4. Hume, Robert Ernest (1921), The Thirteen Principal Upanishads, Oxford University Press
  5. Edward Fitzpatrick Crangle (1994). The Origin and Development of Early Indian Contemplative Practices. Otto Harrassowitz Verlag. pp. 8, 12. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-3-447-03479-1.
  6. Madabhushini Narasimhacharya (2004). Sri Ramanuja. Sahitya Akademi. p. 32. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788126018338. As for Ramanuja, his commentary on the Gita and the Brahmasutra are quite well known as conforming to this practice . But he did not write any regular commentary on the Upanishads as other philosophers like, say, Sankara and Anandatirtha (Madhva) did.
  7. Stephen Phillips (26 June 2009). Yoga, Karma, and Rebirth: A Brief History and Philosophy. Columbia University Press. p. 309. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780231144858.
  8. Kim Knott (2016). Hinduism: A Very Short Introduction. Oxford University Press. pp. 12–13. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-874554-9.

வெளி இணைப்புகள்

[தொகு]