Абалак

Абалак
Табақабандии илмӣ
Номи байнулмилалии илмӣ
Ceratocarpus urticulosus

Абала́к (лот. Ceratocarpus urticulosus) — гиёҳест яксола, мансуби шураиҳо.

Тавсифоти биологӣ

[вироиш | вироиши манбаъ]

Пояаш сершоху барг. Баргаш тасмашакли нугтез (аз 3 то 30 см қад мекашад). Баргу пояаш аз серпашмакӣ хокистарранг метобад. Баргаш майда (дарозиаш 0,5 – 7 см; бараш 0,2 – 1 см), дурушт, дарозрӯя ё нештаршакл (баъзан риштамонанд). Гулаш майда, сабзтоб (бештар баҳорон мешукуфад). Мевааш сегӯша, ба меваи ҷағҷағ монанд аст; дуто хори борики тез ё чангакмонанд дорад.

Абалак асосан дар регзор, санглох, ҷойҳои сершибоғу шӯразори биёбон, канори роҳ, замини партов (мавзеъҳои воҳаи дарёи Сир, водии Вахш, Помири Ғарбӣ, қаторкӯҳҳои Туркистон ва Зарафшон; 350 – 1800 м баландтар аз сатҳи баҳр) месабзад; абалакзор баъзан замини васеъро фаро мегирад. Абалак алафи бегонаи кишти ғалладона аст.

Абалакро гӯсфанд, буз, асп ва шутур нағз мехӯрад[1].

Хосияти шифоӣ

[вироиш | вироиши манбаъ]

Абалак гиёҳи шифоист. Табибони халқӣ ҷӯшоби баргашро барои нигоҳ доштани хуни бинӣ истифода мебаранд. Абалак хӯроки хуби чорвост. Онро баҳору тобистон аспу шутур ва моли майда нағз мехӯрад; гов намехӯрад. Абалак дар давраи мевабандиаш 2 – 9,5% протеин, 6 – 7% сафеда, 2% равған, 37 – 38% клетчатка ва 42 – 45% моддаҳои қиёмшавандаи бенитроген дорад.

  1. . — СИ ЭМТ, 1989. — Ҷ. 1. — С. 576.
  • Комаров Б. М., Определитель растений Северного Таджикистана, Д., 1967;
  • Флора Таджикской ССР, т. 3, Л., 1968.