คลื่นอนุรักษนิยม

สำหรับกระแสของฝ่ายซ้าย ดูที่ กระแสสีชมพู
แผนที่ลาตินอเมริกาแสดงประเทศที่มีพรรครัฐบาลเป็นสมาชิกโฟรูจีเซาเปาลู (สีแดง) และประเทศที่ ไม่ มีพรรครัฐบาลเป็นสมาชิกโฟรูจีเซาเปาลู (สีน้ำเงิน) ใน พ.ศ. 2554, 2561 (กลาง) และ 2566 (ขวา)

คลื่นอนุรักษนิยม (สเปน: ola conservadora; โปรตุเกส: onda conservadora) หรือ กระแสสีน้ำเงิน (สเปน: marea azul; โปรตุเกส: maré azul) เป็นปรากฏการณ์การเมืองฝ่ายขวาที่เกิดขึ้นในกลางคริสต์ทศวรรษ 2010 ในทวีปอเมริกาใต้โดยเป็นปฏิกิริยาโดยตรงต่อกระแสสีชมพู[1][2] นักวิเคราะห์บางคนเรียกว่า กระแสสีน้ำตาล (เป็นการพาดพิงลัทธิฟาสซิสต์ซึ่งมักถูกโยงกับสีน้ำตาล)[3]

หลังรัฐบาลฝ่ายกลางซ้ายนานหนึ่งทศวรรษ อิทธิพลของโฟรูจีเซาเปาลู ซึ่งสนับสนุนพรรคการเมืองฝ่ายซ้ายในทวีปอเมริกาใต้และแคริบเบียน เสื่อมถอยลงในประเทศอาร์เจนตินา เมาริซิโอ มากริ นักเสรีนิยม สืบตำแหน่งกริสตินา กีร์ชเนร์ ในปี 2558 ในประเทศบราซิล กระบวนการฟ้องให้ขับจิลมา รูเซฟออกจากตำแหน่งส่งผลให้รูเซฟพ้นจากตำแหน่งและมีแชล เตเมร์ รองประธานาธิบดี ดำรงตำแหน่งแทนในปี 2559 ในประเทศชิลี เซบัสเตียน ปิญเญรา นักอนุรักษนิยม สืบตำแหน่งจากมีเชล บาเชเล นักประชาธิปไตยสังคม ในปี 2560 เช่นเดียวกับในปี 2552 และในปี 2561 ผู้แทนราษฎรนักอนุรักษนิยม ฌาอีร์ โบลโซนารู ได้เป็นประธานาธิบดีบราซิลคนที่ 38[4]

ปรากฏการณ์อนุรักษนิยมดังกล่าวมีการเปรียบเทียบกับการเลือกตั้งดอนัลด์ ทรัมป์ ในสหรัฐ และการเติบโตของประชานิยมฝ่ายขวาและชาตินิยมใหม่ในทวีปยุโรป[5] นอกจากนี้ยังมีการเชื่อมโยงกับการมีขนาดและอำนาจเพิ่มขึ้นของชุมชนอีแวนเจลิคัล[6][7][8]

ประมุขแห่งรัฐและหัวหน้ารัฐบาล

[แก้]

ประธานาธิบดี

[แก้]

ภาพด้านล่างคือประธานาธิบดีที่ดำรงตำแหน่งในลาตินอเมริกาตั้งแต่ พ.ศ. 2553 ที่มีอุดมการณ์ทางการเมืองปีกขวาและสายกลาง-ขวา หมายเหตุ: ยานิเน อัญเญซสาบานตนเข้ารับตำแหน่งโดยไม่ครบองค์ประชุมในช่วงวิกฤตการณ์การเมืองโบลิเวีย พ.ศ. 2562 และถูกตัดสินว่ากระทำผิด ระบุเป็นสัญลักษณ์ ‡

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ McMaken, Ryan (2016). Latin America's Pink Tide Crashes On The Rocks. Mises Institute.
  2. ↑ Reid, Michael (2015). "Obama and Latin America: A Promising Day in the Neighborhood". Foreign Affairs. 94 (5): 45–53. Washington's trade strategy was to contain Chávez and his dreams of continental domination [...], the accurate assessment that Chávez was a threat to his own people. [...] Chávez's regional influence peaked around 2007. His regime lost appeal because of its mounting authoritarianism and economic difficulties.
  3. ↑ Vivanco, Pablo. "Latin America's Right-Wing Turn". Jacobin. สืบค้นเมื่อ 28 October 2018.
  4. ↑ Ospina, Jose (28 October 2018). "Is there a right-wing surge in South America?". DW. สืบค้นเมื่อ 10 December 2018.
  5. ↑ "ANÁLISE: Crescimento de Jair Bolsonaro inclui Brasil em onda conservadora global". Folha de S.Paulo.
  6. ↑ Pointu, Tupac (6 October 2018). "Evangelicals wield voting power across Latin America, including Brazil". The Times of Israel. สืบค้นเมื่อ 1 November 2018.
  7. ↑ Corrales, Javier (17 January 2018). "A Perfect Marriage: Evangelicals and Conservatives in Latin America". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 2 June 2018.
  8. ↑ Lissardy, Gerardo. ""La fuerza política más nueva": cómo los evangélicos emergen en el mapa de poder en América Latina" [The newest political force ": how evangelicals emerge on the map of power in Latin America] (ภาษาสเปน). BBC. สืบค้นเมื่อ 2 June 2018.