Me...Myself ขอให้รักจงเจริญ | |
---|---|
![]() | |
กำกับ | พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง |
เขียนบท | คงเดช จาตุรันต์รัศมี |
อำนวยการสร้าง | ธัญญา โสภณ (วชิรบรรจง) พิชญ์ โพธารามิก โสรัชย์ อัศวะประภา |
นักแสดงนำ | อนันดา เอเวอริงแฮม ฉายนันทน์ มโนมัยสันติภาพ ด.ช.มณฑล อานุภาพมาศ |
กำกับภาพ | สยมภู มุกดีพร้อม |
ตัดต่อ | สุนิตย์ อัศวินิกุล เหมือนฝัน อุปถัมภ์ |
ดนตรีประกอบ | หัวลำโพงริดดิม |
ผู้จัดจำหน่าย | โมโนฟิล์ม |
วันฉาย | 19 เมษายน พ.ศ. 2550 |
ความยาว | 110 นาที |
ประเทศ | ไทย |
ภาษา | ไทย |
ข้อมูลจาก IMDb | |
ข้อมูลจากสยามโซน |
Me...Myself ขอให้รักจงเจริญ เป็นภาพยนตร์ไทยแนวโรแมนติก/ดราม่า ที่ออกฉายในปี พ.ศ. 2550 ผลงานกำกับชิ้นแรกของพงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง นำแสดงโดย อนันดา เอเวอริงแฮม เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของเกย์หนุ่ม นักแสดงคาบาเร่โชว์ ที่สูญเสียความทรงจำ กับครีเอทีฟสาวบริษัทออร์แกไนเซอร์
![]() | ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
อุ้ม (ฉายนันทน์) เป็นครีเอทีฟของบริษัทออร์แกนไนเซอร์ พักอยู่สองคนกับ โอม (มณฑล) หลานชายวัยหกขวบที่กำพร้าพ่อแม่ คืนหนึ่งขณะขับรถกลับบ้าน เธอขับรถชนชายแปลกหน้าคนหนึ่ง (อนันดา) หมดสติ เมื่อชายคนนั้นฟื้นขึ้นมา ปรากฏว่าความจำเสื่อม ทำให้อุ้มจำต้องรับผิดชอบ มาเขามาพักที่ห้องด้วย ชายคนนี้จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน มีเพียงสร้อยติดตัวอยู่หนึ่งเส้น เขียนว่า tan.. อุ้มจึงเรียกเขาว่า แทน
ชีวิตจริงกับความฝันน่ะ มันต่างกันเยอะเลย ความฝันน่ะ อะไร ๆ ก็สวยงาม..
แต่ชีวิตจริงน่ะ ชั้นแค่อยากมีคนที่รักชั้น..ไม่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกก็พอแล้ว— อุ้มพูดกับแทน
คิดอะไรอยู่หรือแทน.. ?
ผมกลัว.. ผมกลัวจะจำทุกอย่างได้.. ผมอยากอยู่อย่างนี้กับคุณอุ้มไปเรื่อย ๆ..
ชั้นก็กลัว..กลัวผู้หญิงที่อยู่ในหัวของแทน เค้าจะ..
ถ้างั้น ผมจะไม่ตามหาความทรงจำนั้น..ช่างมัน..ไอ้ชีวิตแต่ก่อนน่ะ.. ช่างมันเถอะ..
สัญญานะ...— อุ้มพูดกับแทน
ถ้าที่ทำงานรู้เข้านะ คุณจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน...เป็นเมียกระเทยน่ะ...คุณไม่อายหรอกรึ..?
— กริชพูดกับอุ้ม
ตั้งแต่แม่หนูตายไป ป้าก็ไม่มีทางเลือก ต้องพาหนูมาอยู่ที่นี่ด้วย
หนูถูกจับแต่งหน้า ถูกจับใส่กระโปรง ถูกจับใส่ความคิดรักสวยรักงาม ถูกจับใส่ความเป็นพวกเราให้กับหนู..
แล้ววันนึง หนูก็กลายเป็นพวกเรา...ป้าน่าจะให้โอกาสให้หนูได้มีทางเลือกมากกว่านี้นะ..— ป้าบัวพูดกับแทน
ผมอยากอยู่อย่างนี้กับคุณอุ้มตลอดไป
จริงน่ะ..เดี๋ยวก็ลืมอีกหรอก..
ไม่ลืมหรอก..ผมจดไว้ในสมุดบันทึก แล้วถ้าผมลืมน่ะ..คุณอุ้มก็อ่านให้ผมฟัง— แทนพูดกับอุ้ม
เราจะแน่ใจได้ไงว่าเราเป็นสิ่งที่เราเป็น หรือเป็นในสิ่งที่เราอยากจะเป็น หรือเป็นในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เราเป็น
แต่ในปรัชญาในการใช้ชีวิตเขาบอกว่า คุณค่าของมนุษย์ อยู่ที่เสรีภาพในการเลือก
นั่นก็หมายความว่า เราคิดยังไง ณ ขณะนั้น เราก็จะเป็นสิ่งนั้นไม่ใช่หรือ?— หมอมาเรีย และหมอเกรียงไกร พูดกับแทน