การสักยันต์ เป็นการสักที่ต่างจากการสักทั่วไปที่มุ่งเน้นเรื่องความสวยงามหรือเพื่องานศิลปะ แต่การสักยันต์มีจุดประสงค์หลักในเรื่องของความเชื่อทางไสยศาสตร์ เช่น จะทำให้มีโชค แคล้วคลาด ปลอดภัย อยู่ยงคงกระพัน และพ้นจากอันตรายต่าง ๆ โดยมีความเชื่อว่า รูปแบบลายสักหรือยันต์แต่ละชนิดจะให้คุณที่ต่างกัน[1] และผู้ที่ได้รับการสักยันต์จะต้องปฏิบัติตามข้อบังคับที่แต่ละสำนักกำหนดไว้ เช่น ห้ามด่าบิดามารดา ห้ามลบหลู่ครูอาจารย์ เป็นต้น[2]
การสัก คือ การเอาเหล็กแหลมแทงลงด้วยวิธี การหรือเพื่อประโยชน์ต่าง ๆ กัน ใช้เหล็กแหลมจุ้มหมึกหรือน้ำมันแทงที่ผิวหนังให้เป็นอักขระ เครื่องหมายหรือลวดลาย ถ้าใช้หมึกเรียกว่าสักหมึก ถ้าใช้น้ำมันเรียกว่าสักน้ำมัน[1] ส่วนคำว่า "ยันต์" ตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน กล่าวว่า ยันต์คือตารางหรือลายเส้นเป็นตัวเลข อักขระหรือรูปภาพที่เขียน สัก หรือแกะสลักลงบนแผ่นผ้า ผิวหนัง ไม้ โลหะ เป็นต้น ถือว่าเป็นของขลัง เช่น ยันต์ตรีนิสิงเห ยันต์พระเจ้า ๕ พระองค์ เรียกเสื้อหรือผ้าเป็นต้นที่มีลวดลายเช่นนั้นว่า เสื้อยันต์ ผ้ายันต์ เรียกกิริยาที่ทำเช่นนั้นว่า ลงเลข ลงยันต์[3]
สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงสันนิษฐานว่ายันต์ต่าง ๆ พวกที่นับถือนิกายตันตระซึ่งนับถือในทิเบตและเป็นสาขาหนึ่งของสาขามหายานเป็นผู้คิดประดิษฐ์ขึ้น แล้วนำมาสอนในพม่าก่อนที่จะเข้าสู่ไทย[4] ขณะที่เลขยันต์ ปรากฏหลักฐานมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ทั้งจากหลักฐานทางโบราณวัตถุและจารึกต่าง ๆ ระบบเลขยันต์นี้มีการบันทึกอย่างเป็นระบบในสมุดไทย (สมุดข่อย) ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา เอกสารเหล่านี้ยังตกทอดมาสู่ยุคปัจจุบัน การนำระบบเลขยันต์นำมาใช้งานในหลายรูปแบบรวมถึงการสักไว้ตามร่างกาย[5] การสักยันต์ในไทยนิยมเขียนด้วยภาษาบาลี อักษรขอมไทย ด้วยความเชื่อว่าเป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์[6]
หลักฐานการสักในประเทศไทยนั้น ในอดีตข้าราชการของไทยจะทำตำหนิที่ข้อมือคนในบังคับซึ่งเป็นหน้าที่ของแผนกทะเบียนเป็นผู้บันทึกและรวบรวมสถิติชาย สันนิษฐานว่า การทำเครื่องหมายลงบนร่างกายนี้อาจมีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนต้น ในรัชสมัยของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ[1][7] ขณะที่ในวัฒนธรรมล้านนา การสักลาย (สักขาลาย) เชื่อว่าเมื่อสักลงไปแล้วจะทำให้มีโชคลาภ แคล้วคลาด ปลอดภัย อยู่ยงคงกระพัน และพ้นจากอันตรายต่าง ๆ[8] ปรากฏหลักฐานเช่น ท้าวขาก่าน เจ้าเมืองฝาง (ถึง พ.ศ. 2016) เจ้าเมืองน่าน (พ.ศ. 2017–2020) และเจ้าเมืองเชียงแสน (เริ่ม พ.ศ. 2021) ปรากฏนามอันเนื่องด้วยท่านสักหมึกขาลายลงไปถึงน่อง มีลวดลายที่โดดเด่นเป็นรูปพญานาคและดอกไม้ ชาวเมืองจึงเรียกว่า "ท้าวขาก่าน"[9]
ในวรรณคดี ขุนช้างขุนแผน ได้กล่าวถึงการสักเพื่อเป็นเครื่องรางของขลังสำหรับตัวผู้สักได้แก่ การสักของแสนตรีเพชรกล้า ซึ่งเป็นทหารเอกของพระเจ้าเชียงใหม่[10] อีกตอนหนึ่งของวรรณกรรมเรื่องเดียวกัน ตอนที่ขุนไกรบิดาของขุนแผนถูกสั่งประหารชีวิตด้วยการตัดหัวจากรับสั่งของพระพันวษา ด้วยเหตุผลที่พระพันวษาเสด็จล่าควายป่า แต่แล้วควายนั้นแตกตื่นวิ่งเข้ามาถึงที่ประทับ จึงทำให้ต้องโทษอาญาแผ่นดิน แต่เมื่อเพชฌฆาตได้ตัดคอขุนไกรปรากฏว่าไม่เป็นไรอันเป็นผลมาจากคาถาอาคมจากยันต์ที่ได้สักคงกระพันหนังเหนียวได้
ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 เกิดความนิยมเรื่องการสักยันต์ เพราะมีพระคณาจารย์ที่มีชื่อเสียงในการสักยันต์ในยุคนั้นได้แก่ หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า และหลวงปู่ทอง วัดราชโยธา ในกรุงเทพมหานคร เป็นต้น[11]
ลักษณะยันต์และความหมายของยันต์ ต่อไปนี้เป็นชื่อยันต์บางส่วน[12]
{{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)