คูยะ

รูปปั้นคูยะโดยโคโช บุตรของอุงเก ที่วัดโรกุฮารามิตสึ (六波羅蜜寺)[1] เมืองเคียวโตะ อายุราวทศวรรษแรกของศตวรรษที่สิบสาม และมรดกวัฒนธรรมสำคัญของญี่ปุ่น[2] หกพยางค์ในเน็มบุตสึ “na-mu-a-mi-da-butsu” (นามูอามิดาบุตสึ) แสดงออกมาในรูปของพระอมิตพุทธเจ้าน้อยหกองค์ที่ออกมาจากปากของพระคูยะ รูปปั้นแสดงขณะคูยะกำลังเดินจาริกไปทั่ว ถือฆ้องและไม่เท้าที่หัวเป็นเขากวาง[3] รูปปั้นลักษณะคล้ายกันจากสมัยคามากูระ ปัจจุบันอยู่ที่ศาลเจ้าสึกิโนวาเดระ (月輪寺)[4][5] ในเคียวโตะ, วัดโจโดะ (浄土寺)[6][7] ในจังหวัดเอฮิเมะ และวัดโชกง (荘厳寺)[8][9] ในจังหวัดชิงะ

คูยะ (空也; Kūya; 903-972) เป็นพระสงฆ์พนเจรชาวญี่ปุ่น หรือที่เรียกว่า ฮิจิริ (聖; hijiri) ต่อมาได้เข้าบวชในนิกายเท็นได ที่ซึ่งสร้างความนิยมในกับการปฏิบัติเน็มบุตสึ ความพยายามของคูยะช่วยให้แนวคิดของพุทธวิสุทธิภูมิในศาสนาพุทธเผยแพร่ไปถึงเมืองหลวงในขณะนั้นของญี่ปุ่น และได้รับความนิยม ด้วยความทุ่มเทต่าง ๆ นี้ คูยะได้รับการขนานนามให้เป็น อิจิฮิจิริ (พระของตลาด) และ อามิดาฮิจิริ[10] คูยะเป็นที่รู้จักในฐานะพระผู้นำเอาการร่ายรำ ละเล่น และดนตรี เข้ามาประกอบกับบทสวดมนต์ เรียกว่าโอโดริเน็มบุตสึ[11] เช่นเดียวกับ เกียวกิ ทั้งคู่เชื่อว่าได้ทำประโยชน์ให้กับสาธารณะผ่านการสร้างถนน สะพาน ขุดบ่อน้ำ และช่วยฝังศพไร้ญาติ[12][13][14]

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "Rokuharamitsuji - Important Cultural Properties". Rokuharamitsu-ji. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  2. ↑ "Database of Registered National Cultural Properties". Agency for Cultural Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 March 2012. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  3. ↑ Mōri, Hisashi (1977). Japanese Portrait Sculpture. Kodansha. pp. 83–85, 116. ISBN 0-87011-286-4.
  4. ↑ "Tsukinowa-dera". Blog (images and map). สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  5. ↑ "Database of Registered National Cultural Assets". Agency for Cultural Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 March 2012. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  6. ↑ "Jōdoji Kūya". Matsuyama City. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 July 2011. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  7. ↑ "Database of Registered National Cultural Properties". Agency for Cultural Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 March 2012. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  8. ↑ "Shōgonji Kūya". Shiga Prefecture. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 July 2011. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  9. ↑ "Database of Registered National Cultural Properties". Agency for Cultural Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 March 2012. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
  10. ↑ Rhodes, Robert F.; Payne, Richard K. (2017). Genshin’s Ōjōyōshū and the Construction of Pure Land Discourse in Heian Japan (Pure Land Buddhist Studies). University of Hawaii Press. pp. 64–72. ISBN 0824872487.
  11. ↑ Moriarty, Elisabeth (1976). Nembutsu Odori, Asian Folklore Studies 35 (1), 7-16
  12. ↑ Hori, Ichiro (1968). Folk Religion in Japan: Continuity and Change. University of Chicago Press. pp. 106–8. ISBN 0-226-35334-6.
  13. ↑ Tamura, Yoshiro (2000). Japanese Buddhism: A Cultural History. Kosei Publishing. pp. 82–85. ISBN 4-333-01684-3.
  14. ↑ Hall, John Whitney (et al. edd.) (1999). Cambridge History of Japan Vol.II. Cambridge University Press. pp. 514, 574. ISBN 0-521-22353-9.

อ่านเพิ่ม

[แก้]