จปุจีสาหิบ
ชปุชีสาหิบ หรือ จปุจีซาฮิบ (ปัญจาบ: ਜਪੁਜੀ ਸਾਹਿਬ; Japji Sahib) เป็นบทสวดตอนเริ่มต้นในคุรุกรันตสาหิบ คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของศาสนาซิกข์ซึ่งแต่งขึ้นโดยคุรุนานักเทพจี คุรุศาสดาคนแรกในศาสนาซิกข์ บทสวดของจัปจินั้นเริ่มต้นด้วย "มูลมนตร์" ตามด้วย 38 "เปาฑี" (1 เปาฑี = กลอน 1 บท) และปิดด้วย โศลก[1]
เชื่อกันว่าจปุจีสาหิบนั้นเป็นงานเขียนแรกของคุรุนานัก และมีเนื้อความที่ครอบคลุมแก่นของศาสนาซิกข์[1] และยังเป็นคุรบานี (บทกลอนในวรรณกรรมซิกข์) ที่สำคัญที่สุดอีกด้วย และเป็นคุรบานีแรกในนิตนีม
ส่วนที่เป็นที่จดจำมากคือวาทกรรมของคุรุนานักเรื่อง "อะไรคือการเคารพบูชาที่แท้จริง" และ "อะไรคือธรรมชาติของพระเป็นเจ้า" ซึ่งในจปุจีสาหิบได้ระบุไว้ว่า ลักษณะของพระเป็นเจ้านั้นไม่สามารถอธิบายได้ และการเคารพบูชาที่แท้จริงคือการบูชา "นาม" คือเสียง คำ และพลังภายใน การรับรู้ถึงการมีอยู่ของพระเป็นเจ้า และให้ชีวิตเป็นไปตามพระประสงค์ของพระองค์[2]
บทสวดอีกบทที่เกี่ยวข้องกับจปุจีสาหิบ คือ "จปุสาหิบ" ซึ่งอยู่ในตอนต้นของทสัมครันถ์ ซึ่งแต่งโดยคุรุโควินทสิงห์[1]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 1.2 HS Singha (2009), The Encyclopedia of Sikhism, Hemkunt Press, ISBN 978-81-7010-301-1, page 110
- ↑ B Singh and GP Singh (2007), Japji, Hemkunt Press, ISBN 81-7010-182-4, pages 17–42
