ชาอีร์ (มลายู: syair, شعير) เป็นรูปแบบวรรณกรรมที่แพร่หลายตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 21 ปรับรูปแบบมาจากร้อยกรองภาษาอาหรับ-เปอร์เซีย จะยาวกี่บทก็ได้ แต่ละบทประกอบไปด้วยคำพื้นฐาน 4 คำ สัมผัสแบบกลอนหัวเดียว บทชาอีร์ที่เก่าที่สุดพบบนเสาหินหลุมฝังศพของพระราชาในอาเจะฮ์ เกาะสุมาตรา อินโดนีเซีย เขียนด้วยอักษรโบราณในสุมาตรา ที่ได้รับอิทธิพลมาจากอินเดีย เป็นภาษามลายูโบราณที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาเปอร์เซียและภาษาอาหรับ
คำว่า ชาอีร์ มาจากคำภาษาอาหรับว่า เชียะอร์ ซึ่งเป็นศัพท์ที่มีความหมายครอบคลุมกวีนิพนธ์อาหรับ/อิสลามทุกแบบ อย่างไรก็ตาม กวีนิพนธ์มลายูที่เรียกว่า ชาอีร์ มีความแตกต่างและไม่ได้มีต้นแบบมาจากกวีนิพนธ์อาหรับหรือกวีนิพนธ์เปอร์เซีย-อาหรับ[1]