ดอนต์เพย์ยูเค

ดอนต์เพย์ยูเค
ก่อตั้งมิถุนายน พ.ศ. 2565; 2 ปีที่แล้ว (2565-06)
ประเภทกลุ่มแอดโวเคซี (Advocacy group)
วัตถุประสงค์เพื่อให้มีการลดค่าพลังงานโดยมวลชนปฏิเสธการจ่าย
ภูมิภาค
สหราชอาณาจักร
เว็บไซต์dontpay.uk

ดอนต์เพย์ยูเค (Don't Pay UK) เป็นการรณรงค์ในสหราชอาณาจักรซึ่งดำเนินการในระดับรากหญ้าโดยตรงที่กระตุ้นให้ร่วมกันไม่ชำระเงินค่าพลังงาน[1][2] มีกำหนดการเริ่มให้คำมั่นโดยบุคคลทั่วไปที่จะยกเลิกการชำระค่าพลังงาน ซึ่งหากมีคนลงทะเบียนถึงหนึ่งล้านคนจะมีผลในวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2565 และมีแผนที่จะเพิ่มข้อเรียกร้องเรื่องเพดานราคาพลังงาน กลุ่มรณรงค์เชื่อว่านี่เป็นการยกระดับที่เพียงพอที่จะทำให้บริษัทพลังงานลดราคาลงสู่อัตราที่เหมาะสม

กลุ่มนี้ก่อตั้งโดยนักเคลื่อนไหว 15–20 คนในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2565 พวกเขาได้รับแรงบันดาลใจจากการเคลื่อนไหวต่อต้านภาษีการทำประชามติ (poll tax) ซึ่งมีผู้ปฏิเสธที่จะจ่ายภาษี 17 ล้านคน โดยภาษีถูกเสนอโดยมาร์กาเร็ต แทตเชอร์ นายกรัฐมนตรีในขณะนั้น ซึ่งทำให้มีกระบวนการถอดถอนจากตำแหน่ง พวกเขาตั้งเป้าให้กลุ่มท้องถิ่นสร้างความตระหนักในการให้คำมั่นผ่านแผ่นพับ รัฐบาลกล่าวว่าคำมั่นกลับจะนำไปสู่การขึ้นราคาพลังงานที่เร็วขึ้นและจะทำให้คะแนนเครดิตของผู้เข้าร่วมการรณรงค์ลดลง

คำมั่นเกิดขึ้นในบริบทของการเพิ่มขึ้นอย่างมากของเพดานราคาพลังงานในสหราชอาณาจักรโดยหน่วยงานกำกับดูแลการตลาดแก๊สและไฟฟ้าของรัฐ (Ofgem) ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565 ขีดจำกัดค่าพลังงานเพิ่มขึ้นเป็น 693 ปอนด์ต่อปี ซึ่งในราคานั้น 6.5 ล้านคนไม่สามารถจ่ายเพื่อการทำความอบอุ่นแก่บ้านได้อย่างเต็มที่ การเพิ่มขึ้นครั้งต่อไปซึ่งกำหนดมีขึ้นในวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2565 อาจนำไปสู่ราคาพลังงานเฉลี่ย 3,800 ปอนด์ต่อปีในปี พ.ศ. 2566 จุดยืนของรัฐบาลสหราชอาณาจักรคือการขึ้นราคาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากปัจจัยทั่วโลก เช่น การรุกรานยูเครนของรัสเซีย โดยอ้างว่าครัวเรือนที่เปราะบางจำนวนแปดล้านครัวเรือนจะได้รับเงินสนับสนุน 1,200 ปอนด์

ภูมิหลัง

[แก้]

ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565 Ofgem ผู้ควบคุมราคาพลังงานของสหราชอาณาจักรได้เพิ่มขีดจำกัดค่าพลังงานซึ่งเป็นจำนวนเงินสูงสุดที่ครัวเรือน "ทั่วไป" สามารถถูกเรียกเก็บเงินสำหรับแก๊สหรือไฟฟ้าได้เป็น 693 ปอนด์ต่อปี[3] ซึ่งราคานี้ 6.5 ล้านรายจะไม่สามารถจ่ายเพื่อให้ความอบอุ่นแก่บ้านได้เพียงพอ[4] ในเดือนกรกฎาคม Ofgem กำหนดที่จะเพิ่มเพดานวงเงินอีก 1,800 ปอนด์ต่อปีในวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2565 คาดว่าภายในต้นปี พ.ศ. 2566 ใบแจ้งหนี้ค่าพลังงานจะเฉลี่ย 3,800 ปอนด์ต่อปี[3][5] การเพิ่มขึ้นนี้ประเมินโดยโครงการรณรงค์ End Fuel Poverty Coalition ซึ่งจะมีอีก 2 ล้านรายไม่สามารถจ่ายเพื่อสร้างความอบอุ่นที่เพียงพอแก่บ้านได้[4]

จำนวนคนที่ปรึกษากับองค์กรอิสระซิติเซนส์แอดไวซ์ (Citizens Advice) ซึ่งไม่สามารถจ่ายค่าพลังงานแบบจ่ายล่วงหน้าได้ เพิ่มจำนวนขึ้นสามเท่าในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2565 เมื่อเทียบกับเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2564 และผู้คนหนึ่งล้านคนค้างชำระหนี้ค่าไฟฟ้าหรือแก๊ส[4][5] สจวร์ต วิลก์ส-ฮีก (Stuart Wilks-Heeg) ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยลิเวอร์พูลให้ความเห็นว่า "เกือบทุกคนจะต้องยากจนข้นแค้น" ภายใต้เกณฑ์การใช้งานที่ครัวเรือนต้องจ่ายพลังงานมากกว่าร้อยละ 10 ของรายได้[6] เชอเรล เจคอบส์ ( Sherelle Jacobs) จาก เดอะเดลีเทเลกราฟ แสดงความเห็นว่าครอบครัวชนชั้นกลางและผู้รับบำนาญอาจไม่สามารถจ่ายค่าพลังงานที่เพิ่มขึ้นได้[7] ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2565 มีการประกาศภาษีลาภผล (windfall tax) จากกำไรเหล่านี้ อย่างไรก็ตามค่าพลังงานเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดวิกฤตค่าครองชีพ (สิ่งที่ผู้รณรงค์เรียกว่า "ต้นทุนของวิกฤตความโลภ")[8][9]

ในขณะเดียวกัน บริษัทพลังงานยังคงเพิ่มผลกำไรอย่างต่อเนื่อง ตัวอย่างเช่น ในไตรมาสที่สองของปี พ.ศ. 2565 ผลกำไรของบริษัทเชลล์เท่ากับ 8.4 พันล้านปอนด์ (11.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของปีก่อนหน้า[5] กำไรของบริษัทบีพีในช่วงเวลานี้อยู่ที่ 6.9 พันล้านปอนด์ มากกว่าในปี พ.ศ. 2564 ถึงสามเท่า[8] บริษัทเซนตริกา (Centrica) ซึ่งเป็นบริษัทแม่ของบริษัทบริติชแก๊ส (British Gas) ทำกำไร 1.3 พันล้านปอนด์ในครึ่งแรกของปี พ.ศ. 2565 ซึ่งมากกว่าผลกำไรในครึ่งแรกของปี พ.ศ. 2564 ถึงห้าเท่า[5]

รัฐบาลสหราชอาณาจักรกล่าวว่า ได้มอบเงินสนับสนุนรายละ 1,200 ปอนด์แก่ 8 ล้านครัวเรือนที่ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด และ 37 พันล้านปอนด์สำหรับมาตรการบรรเทาทุกข์ทั้งหมด อย่างไรก็ตามกล่าวได้ว่าไม่สามารถป้องกันการเพิ่มขึ้นของราคาพลังงานได้เนื่องจากราคาแก๊สในตลาดโลกที่เพิ่มสูงขึ้น ปัจจัยหนึ่งในเรื่องนี้คือการรุกรานยูเครนของรัสเซียในปี พ.ศ. 2565[10]

การรณรงค์นี้เริ่มต้นขึ้นกลางเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2565 ริเริ่มโดยนักเคลื่อนไหว 15–20 คนหลังจากการอภิปรายในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565[4][5][11] พวกเขารักษาความเป็นนิรนามเนื่องจากอาจ "ตีความได้ว่าเป็นการยุยงให้คนละเมิดสัญญา"[11] ผู้ดำเนินการรายหนึ่งกล่าวว่าผู้ก่อตั้งคือ "คนที่ใส่ใจสังคมและใส่ใจในชนชั้นซึ่งมักจะพูดคุยและวางแผนที่จะตอบสนองต่อสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นการใช้ความรุนแรงทางเศรษฐกิจที่กดขี่ต่อชนชั้นแรงงาน"[4]

กระบวนการ

[แก้]

คำมั่น

[แก้]

กลุ่มเรียกร้องให้ลดราคาพลังงาน[3] พวกเขากำลังจัดทำคำมั่นที่จะมีผลบังคับใช้ก็ต่อเมื่อมีผู้ลงนามหนึ่งล้านคนในสหราชอาณาจักร โดยผู้ลงนามให้คำมั่นที่จะยกเลิกการชำระค่าพลังงานในวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2565 หากมีการขึ้นราคา[10] ในสหราชอาณาจักรมี 28 ล้านครัวเรือนที่จ่ายค่าพลังงานดังกล่าว[4] ประชาชนประมาณ 4.5 ล้านรายที่ใช้แผนการชำระเงินล่วงหน้าจะไม่ถูกขอให้เข้าร่วม และรวมถึงผู้ที่มีใบแจ้งหนี้ค่าพลังงานรวมอยู่ในค่าเช่าของพวกเขาด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกยกเลิกสัญญาและถูกขับไล่[3]

ตามข้อมูลของกลุ่ม หากมีผู้ลงนามในคำมั่น 1 ล้านคน จะมีการระงับการจ่ายเงิน 230 ล้านปอนด์แก่บริษัทพลังงานในแต่ละเดือน โดยที่มีระยะเวลา 28 วันที่บริษัทพลังงานจะดำเนินการติดต่อผู้ใช้เพื่อปรับเปลี่ยนแผนการชำระเงิน[10][11] พวกเขาเรียกสิ่งนี้ว่า "การประท้วงไม่ชำระเงินโดยมวลชน"[5] มันเป็นรูปแบบของการดื้อแพ่ง[7] ดอนต์เพย์ยูเคเชื่อว่าสิ่งนี้จะ "นำบริษัทพลังงานมาสู่โต๊ะเจรจาและบังคับให้พวกเขายุติวิกฤตนี้"[5] อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้แก้ปัญหาความต้องการใช้พลังงาน[12]

ดอนต์เพย์ยูเคอ้างถึงภาษีการทำประชามติ (poll tax) ซึ่งเสนอโดยมาร์กาเร็ต แทตเชอร์ (หรือ "community charge", ค่าใช้จ่ายชุมชน) ในปี พ.ศ. 2532 และ 2533 ซึ่งเป็นภาษีที่มีค่าใช้จ่ายคงที่สำหรับผู้ใหญ่แต่ละคนในประเทศในเชิงเปรียบเทียบ[5][13] ซึ่งประชาชน 17 ล้านรายปฏิเสธที่จะจ่ายภาษีการทำประชามติ ซึ่งนำไปสู่การยื่นถอดถอนนายกรัฐมนตรีในปี พ.ศ. 2534[3][5] โดยภาษีสภา (council tax) ถูกนำมาใช้แทนซึ่งเสนอโดยจอห์น เมเจอร์ ในปี พ.ศ. 2536[14] ศาสตราจารย์วิลก์ส-ฮีก ให้ความเห็นถึงความแตกต่างระหว่างการต่อต้านภาษีการหยั่งเสียงประชามติและการไม่จ่ายค่าพลังงานนั้นรวมถึงการที่รัฐบาลมีการเก็บบันทึกรายละเอียดน้อยในช่วงที่ผ่านมา และการยกหนี้สิน[6]

ผลที่ตามมา

[แก้]

ผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจากการมีส่วนร่วมได้แก่ การถูกตัดการจ่ายพลังงานและคะแนนเครดิตที่แย่ลง อย่างไรก็ตามดอนต์เพย์ยูเคให้ความเห็นว่าในปี พ.ศ. 2561 มีการบันทึกการหยุดจ่ายพลังงานเพียงแปดครั้ง[4] บริษัทพลังงานสามารถดำเนินการได้โดยการตัดการเชื่อมต่อมาตรอัจฉริยะจากระยะไกล, การขอหมายศาลเพื่อตัดการเชื่อมต่อพลังงานหรือติดตั้งเครื่องวัดที่มีการชำระเงินล่วงหน้า หรือส่งข้อมูลไปยังองค์กรติดตามหนี้[8][11] อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เปลี่ยนมาตรวัดในช่วงฤดูหนาวสำหรับผู้ใช้บางกลุ่มซึ่งจัดได้ว่าเป็น "ช่องโหว่"[11] ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมสำหรับผู้บริโภคสามารถเกิดขึ้นได้จากการไม่ชำระเงิน[15] บริษัทผู้ให้บริการทางการเงินกล่าวว่าคะแนนเครดิตที่แย่ลงอาจนำไปสู่ภาวะที่ต้องจ่ายดอกเบี้ยสูงขึ้นนานถึงหกปีเมื่อผู้นั้นทำการกู้ยืมเงิน ดอนต์เพย์ยูเคกล่าวว่าสิ่งนี้มีความสำคัญต่ำสำหรับหลายครอบครัว[16]

ดอนต์เพย์ยูเคอ้างว่าการไม่จ่ายเงินหลายพันรายการพร้อมกันจะทำให้เกิด "ภาวะชะงักงัน" และ "งานค้างนานหลายเดือน"[11] โซเอ วูด (Zoe Wood) จาก เดอะการ์เดียน กล่าวว่าคำมั่น "มีความเสี่ยงสูง" และ "ไม่จำเป็นต้องมีความปลอดภัยจากจำนวนที่มาก"[17] โฆษกรัฐบาลของกรมธุรกิจ พลังงาน และยุทธศาสตร์อุตสาหกรรม (Department for Business, Energy and Industrial Strategy) กล่าวว่า แผนดังกล่าว "ขาดความรับผิดชอบอย่างสูง" และจะ "ผลักดันราคาให้คนอื่น ๆ"[10] ดอนต์เพย์ยูเคแสดงรายการข้อมูลบางส่วนเกี่ยวกับผลที่ตามมาในส่วนคำถามที่พบบ่อย (FAQ) ในเว็บไซต์ และจะนำเสนอคู่มือ "วิธีปฏิบัติ" เพื่อแนะนำถึงความเสี่ยงจากการเดินหน้ากระบวนการ[12] กลุ่มกล่าวว่าพวกเขากำลังปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายและหนี้ส่วนบุคคลในเดือนสิงหาคม[18]

นักวิชาการจากมูลนิธิเศรษฐศาสตร์ใหม่ (New Economics Foundation) กล่าวว่า "ผลกระทบเป็นระลอก" จะเริ่มต้นที่ผู้เข้าร่วม 6,000 คน และการไม่จ่ายเงินดังกล่าวจะทำให้รัฐบาลต้องผ่อนปรน มิฉะนั้น Ofgem จะต้องขึ้นราคาในอัตราที่เร็วขึ้น[14] มาร์ติน ลูอิส (Martin Lewis) นักสื่อสารมวลชนกล่าวว่าการผ่อนปรนทางการเงินโดยรัฐบาลมีความจำเป็นเพราะว่า "เมื่อสังคมเริ่มยอมรับแล้วว่าจะไม่จ่าย ผู้คนก็จะพากันหยุดจ่ายค่าพลังงานและคุณจะไม่สามารถตัดการให้บริการกับทุกคน"[10] ฮาเฟซ อับโด (Hafez Abdo) รองศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยนอตทิงแฮม ให้ความเห็นว่าการคว่ำบาตรอาจมี "ผลเสียต่อบริษัทพลังงานและห่วงโซ่อุปทาน" ทำให้พวกเขาไม่สามารถจ่ายค่าดำเนินการได้ และทำให้เกิดการล้มละลายและพนักงานต้องตกงาน อับโดกล่าวว่าจำเป็นต้องมีการดำเนินการของรัฐบาลเพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์นี้[19]

โฆษกของกลุ่มกล่าวว่าการเพิกเฉยมีความเสี่ยงมากกว่าการมีส่วนร่วม เนื่องจากการจ่ายค่าพลังงาน "กำลังผลักดันให้ผู้คนเข้าสู่ภาวะความยากจน"[20]

องค์กร

[แก้]

ดอนต์เพย์ยูเคไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มอื่นใด แม้ว่าจะได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มรณรงค์ต่อต้านความยากจนจากพลังงาน (Fuel Poverty Action)[3][9] ผู้ดำเนินการอธิบายว่าเป็น "การรณรงค์ที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดและไม่เกี่ยวข้องกับพรรคการเมือง"[12] วันที่ 22 กรกฎาคม ตัวแทนกลุ่มแถลงว่าการลงชื่อสมัครเป็นอาสาสมัครมีประมาณ 300 ถึง 700 คนต่อวัน โดยในวันที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2565 มีอาสาสมัครแล้ว 6,000 คน[3][14] และในวันที่ 11 สิงหาคม มีอาสาสมัครเพิ่มเป็น 31,000 คน[21]

มีความพยายามที่จะปลุกจิตสำนึกผ่านแผ่นพับและโปสเตอร์ โดยในสัปดาห์แรกกลุ่มได้มีการจัดทำแผ่นพับ 20,000 ชุด และในวันที่ 19 กรกฎาคม มีการจัดพิมพ์แล้ว 140,000 ชุด[4][11] มีการออกแบบโปสเตอร์บนเว็บไซต์ซึ่งอาสาสมัครสามารถนำไปพิมพ์เองได้[12] องค์กรมุ่งหวังให้กลุ่มท้องถิ่นเกิดขึ้นตามการเพิ่มขึ้นของผู้ให้คำมั่น[4] เมื่อวันที่ 2 สิงหาคม ทางกลุ่มแจ้งว่ามีผู้สนใจเข้าร่วมในฐานะผู้ดำเนินการในท้องถิ่น 1,300 คน[8] วันที่ 11 สิงหาคม ดอนต์เพย์ยูเคกล่าวว่ามีกลุ่มท้องถิ่น 150 กลุ่มซึ่งมีผู้เข้าร่วมทั้งหมด 3,000 คน[21] พอล มาสัน (Paul Mason) นักวิจารณ์กล่าวในนิตยสารนิวสเตตแมน (New Statesman) ว่าถึงแม้จะจำลองแบบมาจากการประท้วงของขบวนการเสื้อกั๊กเหลือง แต่ดอนต์เพย์ยูเคก็ "กระจุกตัวมากเกินไปในเมืองใหญ่" ดังนั้นจึงไม่ชัดเจนว่าจะเพิ่มแรงสนับสนุนได้เพียงพอหรือไม่[22]

ในวันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2565 กลุ่มได้รายงานว่ามีผู้ให้คำมั่นจำนวน 80,000 ราย[18] และเพิ่มเป็น 100,000 รายในสองวันต่อมา[21]

มีความพยายามระดมทุนบริจาคสำหรับการดำเนินการให้ถึง 25,000 ปอนด์ โดยในวันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2565 มีผู้บริจ่าค 1,750 รายยอดรวม 23,000 ปอนด์[16]

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Sabin, Lamiat (8 กันยายน 2022). "Don't Pay UK: What happens if you don't pay your energy bills?". The Independent. สืบค้นเมื่อ 24 กันยายน 2022.
  2. ↑ Garland, Emma (31 สิงหาคม 2022). "Could the 'Don't Pay UK' Campaign Actually Work?". Vice. สืบค้นเมื่อ 24 กันยายน 2022.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 Dickinson, Sophie; Muir, Ellie (27 กรกฎาคม 2022). "Don't Pay UK: the campaign urging millions not to pay their energy bills this winter". Time Out. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6 4.7 4.8 Smith, Serena (19 กรกฎาคม 2022). "What would happen if we all just stopped paying our bills?". Dazed. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 5.6 5.7 5.8 Rimi, Aisha (30 กรกฎาคม 2022). "Don't Pay: Campaign for 'energy bills strike' gathers pace as companies celebrate record profits". The Independent. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  6. ↑ 6.0 6.1 Murphy, Saskia (19 สิงหาคม 2022). "A smart response?". Big Issue North. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2022.
  7. ↑ 7.0 7.1 Jacobs, Sherelle (1 สิงหาคม 2022). "A catastrophic energy crisis will fuel a revolt against our failed elites". The Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 Katsha, Habiba (2 สิงหาคม 2022). "Don't Pay: The Campaign Group Calling On Brits To Stop Paying Energy Bills". HuffPost. สืบค้นเมื่อ 3 สิงหาคม 2022.
  9. ↑ 9.0 9.1 Abbott, Rachelle (2 สิงหาคม 2022). "The Leader podcast: BP's record profits and how consumers are fighting back". Evening Standard. สืบค้นเมื่อ 3 สิงหาคม 2022.
  10. ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 10.4 Shone, Ethan (22 กรกฎาคม 2022). "Consumer strike: Don't Pay UK energy bills campaign explained, what the government is doing about rising bills". NationalWorld. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 11.5 11.6 Lawson, Alex (24 มิถุนายน 2022). "Campaign calls for 1m UK consumers to stop paying energy bills". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 Al Mustaqeem, Syraat (3 สิงหาคม 2022). "Don't Pay UK: campaign group calls for boycott of energy bills this winter". Evening Standard. สืบค้นเมื่อ 4 สิงหาคม 2022.
  13. ↑ Waugh, Paul (28 กรกฎาคม 2022). "As the cost of living crisis becomes a national emergency the case for nationalisation could not be stronger". i. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 Haynes, Tom (22 กรกฎาคม 2022). "Poll tax-style protests over energy bills 'will push prices even higher'". The Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.
  15. ↑ Kollewe, Julia (7 สิงหาคม 2022). "Serious consequences for not paying energy bills, warn UK charities". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2022.
  16. ↑ 16.0 16.1 Matthews, Jane (17 สิงหาคม 2022). "Don't Pay UK campaign will damage people's finances". Financial Times. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2022.
  17. ↑ Wood, Zoe (11 สิงหาคม 2022). "What are the options for managing skyrocketing energy bills this winter?". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2022.
  18. ↑ 18.0 18.1 Morton, Becky (9 สิงหาคม 2022). "Energy bills: What do I do if I can't pay?". BBC News. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2022.
  19. ↑ "What is 'Don't Pay UK' and what could happen if you refuse to pay soaring energy bills?". ITV News. 10 สิงหาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2022.
  20. ↑ Sandhu, Serina (10 สิงหาคม 2022). "Don't Pay UK: How to fight soaring energy bills without joining payment boycott". i. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2022.
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 Clinton, Jane (11 สิงหาคม 2022). "More than 100,000 people join Don't Pay UK in protest against energy price rises". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2022.
  22. ↑ Mason, Paul (27 กรกฎาคม 2022). "The case for public ownership of energy has never been stronger". New Statesman. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2022.

บรรณานุกรม

[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]