พัวเจี้ยง

ในบทความนี้นามสกุลคือ พัว

พัวเจี้ยง
潘璋
ขุนพลฝ่ายขวา (右將軍)
ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 223 (223) – ค.ศ. 234 (234)
กษัตริย์	ซุนกวน
ขุนพลที่สงบทางเหนือ (平北將軍)
ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 222 (222) – ค.ศ. 223 (223)
กษัตริย์	ซุนกวน
เจ้าเมืองซงหยง (襄陽太守)
ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 222 (222) – ค.ศ. 223 (223)
กษัตริย์	ซุนกวน
ขุนพลเดชขจร (振威將軍)
ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 219 (219) – ค.ศ. 222 (222)
เจ้าเมืองกู้หลิง (固陵太守)
ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 219 (219) – ค.ศ. 222 (222)
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	ไม่ทราบ เทศมณฑลกว้าน มณฑลชานตง
เสียชีวิต	ค.ศ. 234[a]
บุตร	Pan Ping
อาชีพ	ขุนศึก
ชื่อรอง	เหวินกุ่ย (文珪)
ตำแหน่ง	ลี่หยางโหฺว (溧陽侯)

พัวเจี้ยง (จีน: 潘璋; พินอิน: Pān Zhāng; ถึงแก่กรรม ค.ศ. 234)^[1] เป็นขุนพลรับใช้ภายใต้ขุนศึก ซุนกวน ในช่วงปลาย ราชวงศ์ฮั่นตะวันออก เขายังคงรับใช้ในรัฐง่อก๊ก (ก่อตั้งโดยซุนกวน) ในสมัยสามก๊กจนเขาถึงแก่กรรม^[2]

ความชอบครั้งสำคัญคือ การรบที่ซอกเขาเจาสัน ซึ่งพัวเจี้ยงได่ขุดหลุมพลางไว้และจับกวนอูได้ที่นั่นพร้อมด้วยกวนเป๋ง (บุตรบุญธรรม) พัวเจี้ยงได้เอาง้าวของกวนอูมาเป็นอาวุธของตน เป็นผู้ออกรบลวงฮองตง ทหารเอกของพระเจ้าเล่าปี่ให้ตกเข้าไปในที่ล้อมหน้าเมืองอิเหลง แล้วให้ทหารระดมยิงเกาทัณฑ์ ถูกซอกคอฮองตงกลับไปตายที่ทัพหลวง ในที่สุดได้รบพุ่งกับกวนหินบุตรกวนอูตัวต่อตัว ถูกกวนหินฟันตาย กวนหินได้ง้าวของกวนอูจากพัวเจี้ยงคืนไป ตำแหน่งสุดท้ายของพัวเจี้ยง เป็นเจ้าเมืองเซียงหยัง (ซงหยง) และมียศทหารเป็นอิ้วเจียงจวิน (นายพล)

หมายเหตุ

1. Sanguozhi ระบุว่า พัวเจี้ยงเสียชีวิตในปี 3 ของศักราช Jiahe (232-238) ในรัชสมัยซุนกวน^[1]

อ้างอิง

1. (嘉禾三年卒。) Sanguozhi vol. 55.
2. de Crespigny (2007), p. 683.

บรรณานุกรม

• Chen, Shou (3rd century). Records of the Three Kingdoms (Sanguozhi).
• de Crespigny, Rafe (2007). A Biographical Dictionary of Later Han to the Three Kingdoms 23-220 AD. Leiden: Brill. ISBN 9789004156050.
• Page:Gujin Tushu Jicheng, Volume 353 (1700-1725).djvu/35. zh  – โดยทาง Wikisource.