อามิร อิบน์ ชะรอฮีล อัชชะอ์บี عامر بن شراحيل الشعبي | |
|---|---|
| คำนำหน้าชื่อ | Imam |
| ส่วนบุคคล | |
| เกิด | ฮ.ศ. 641 กูฟะฮ์, อิรัก |
| มรณภาพ | ค.ศ. 723 (อายุ 81–82) กูฟะฮ์, อิรัก |
| ศาสนา | อิสลาม |
| ยุค | รอชิมดูน-อุมัยยะฮ์ |
| นิกาย | ซุนนี |
| ลัทธิ | อะษะรียะฮ์ |
| ขบวนการ | ตาบิอีน |
| ผลงานโดดเด่น | |
| อาชีพ | |
| ตำแหน่งชั้นสูง | |
ได้รับอิทธิจาก | |
มีอิทธิพลต่อ
| |
อะบูอัมร์ อามิร อิบน์ ชะรอฮีล อิบน์ อับดุลกูฟี อัชชะอ์บี (อาหรับ: أبو عمرو عامر بن شراحيل بن عبد الكوفي الشعبي), ค.ศ. 641–723 หรือที่รู้จักกันทั่วไปในนาม อิมามอัชชะอ์บี หรือ อัชชะอ์บี[1] เป็นนักประวัติศาสตร์ และ นักนิติศาสตร์ ชาวอาหรับ เช่นเดียวกับตาบิอีน ผู้เป็นที่ชื่นชม ซึ่งเกิดในรัชสมัยของอุมัร อิบน์ อัลค็อฏฏอบ[2]
แม้ว่าท่านจะเป็นผู้คัดค้านการใช้ตะอ์วีล แต่ความคิดเห็นของท่านก็ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง[ต้องการอ้างอิง] อัชชะอ์บีได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหนึ่งในคณะนักนิติศาสตร์ของกฎหมายอิสลามชั้นนำ นอกจากนี้ยังมี อับดุรร็อซซาก อัศศ็อนอานี และ อิบน์ อะบีชัยบะฮ์[3]
อัชชะอ์บี เป็นนักประวัติศาสตร์มุสลิมชั้นนำที่เน้นการเล่าเรื่องตามระเบียบวินัยประวัติศาสตร์อิสลามของการเดินทางและการพิชิต (อัลมะฆอซี) รายงานของท่านกระจัดกระจายอยู่ในหนังสือหลายเล่ม รูปแบบการรายงานของท่านถูกตอบรับทางศาสนาอย่างมาก[4]
อัชชะอ์บีได้รับชื่อเสียงอย่างมากว่าเคาะลีฟะฮ์อับดุลมะลิก อิบน์ มัรวาน มอบหมายให้ท่านดูแลการศึกษาของบรรดาโอรส[5]
อัชชะอ์บีถูกอธิบายว่าเป็นที่มีร่างกายผอมเพรียว[6]