เจิ้ง

เจิ้ง
การออกเสียงZhèng (ภาษาจีนกลาง)
Cheang (มาเก๊า)
Tay, Tee, Teh or The (ภาษาฮกเกี้ยน, ภาษาแต้จิ๋ว)
Dang or Dhang (ภาษาฝูโจฺว)
ภาษาจีน
ที่มา
ความหมายชื่อของรัฐโบราณในมณฑลเหอหนาน
ชื่ออื่น ๆ
แบบต่าง ๆChung, Jung, Jeong (ภาษาเกาหลี)
แซ่แต้ (ภาษาไทย)
Trịnh (ภาษาเวียดนาม)

เจิ้ง (จีนตัวย่อ: 郑; จีนตัวเต็ม: 鄭; พินอิน: Zhèng; เวด-ไจลส์: Cheng4, [ʈʂə́n] ( ฟังเสียง)) หรือ แต้ ตามภาษาแต้จิ๋วและฮกเกี้ยน เป็นนามสกุลหนึ่งของชาวจีน และเป็นสกุลเดียวกับประเทศที่รับวัฒนธรรมจีนโดยออกเสียงตามสำเนียงของตน ในภาษาเวียดนามว่า จิ่ญ (เวียดนาม: Trịnh; จื๋อโนม: 鄭) ภาษาเกาหลีว่า ช็อง (เกาหลี: 정; ฮันจา: 鄭; อาร์อาร์: Jeong; เอ็มอาร์: Chŏng) และภาษาญี่ปุ่นว่า เท (ญี่ปุ่น: 鄭; โรมาจิ: Tei)

ในประเทศจีน ได้มีการจัดอันดับนามสกุลที่มีผู้ใช้มากที่สุด 100 อันดับ ผลสำรวจพบว่ามีผู้ใช้นามสกุล เจิ้ง เป็นอันดับที่ 21 หรือคิดเป็นร้อยละ 10 ของประชากร[1][2][3] โดยในยุคราชวงศ์ถัง คนในตระกูลเจิ้งส่วนใหญ่มีฐานะดีและทรงอิทธิพล[4]

ในฮ่องกงและไต้หวัน นามสกุลดังกล่าวได้สะกดด้วยอักษรโรมันเป็น Cheng หรือ Tcheng ในฮ่องกงบ้างสะกดว่า Chang ในมาเลเซียสะกดว่า Cheang หรือ Teh ในสิงคโปร์สะกดว่า Tay และในอินโดนีเซียสะกดว่า The[5]

ส่วนในประเทศไทยสันนิษฐานว่ามีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา เมื่อครั้งที่ชาวจีนที่ใช้นามสกุลเจิ้งหรือนามสกุลแต้ได้มาตั้งรกรากและมีครอบครัวในเมืองไทย โดยหนึ่งในนั้นคือ สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี ซึ่งพระราชสกุลเดิมคือแซ่แต้สืบแต่บิดา แต่ในปัจจุบันลูกหลานของผู้ใช้นามสกุลแต้ ส่วนมากได้เปลี่ยนเป็นนามสกุลให้เป็นไทย แต่จะขึ้นต้นด้วย เต และ เตชะ ตัวอย่างนามสกุลที่มีชื่อเสียงในประเทศไทย เช่น เตชะไพบูลย์ เตชะรัตนประเสริฐ เตชะมนตรีกุล และอื่น ๆ ยังเป็นนามสกุลที่มีคนใช้มากที่สุดเป็นอันดับ 8 ของประเทศไทย 25,922 คน

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ National Natural Science Foundation, China. Institute of Genetics and Developmental Biology, Chinese Academy of Sciences. China renews top 100 surnames, Li still the biggest, People's Daily, January 11, 2006.
  2. ↑ "Consulate-General of the People's Republic of China in Huston, Texas". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-26. สืบค้นเมื่อ 2014-07-29.
  3. ↑ Origins of Chinese Names By Chunjiang Fu, Asiapac Editorial, Wei Lin Chua, Joo Ling Choong Published by Asiapac Books Pte Ltd, 2007; ISBN 981-229-462-7, ISBN 978-981-229-462-3; p. 37[ลิงก์เสีย]
  4. ↑ Origins of Chinese Names By Chunjiang Fu, Asiapac Editorial, Wei Lin Chua, Joo Ling Choong Published by Asiapac Books Pte Ltd, 2007; ISBN 981-229-462-7, ISBN 978-981-229-462-3; p. 36[ลิงก์เสีย]
  5. ↑ Setyautama, Sam; Mihardja, Suma (2008). Tokoh-tokoh Etnis Tionghoa di Indonesia [Ethnic Chinese Figures in Indonesia] (ภาษาอินโดนีเซีย). Jakarta: Gramedia. ISBN 978-979-9101-25-9.
Stub icon

บทความนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

หมายเหตุ: ขอแนะนำให้จัดหมวดหมู่โครงให้เข้ากับเนื้อหาของบทความ (ดูเพิ่มที่ วิกิพีเดีย:โครงการจัดหมวดหมู่โครงที่ยังไม่สมบูรณ์)