สำเนาของหนังสือ เจี้ยนเติ้ง ซินหัวซึ่งรวบรวมโดยหอสมุดแห่งชาติของจีน | |
ผู้ประพันธ์ | ชูยู |
---|---|
ชื่อเรื่องต้นฉบับ | 剪燈新話 |
ประเทศ | หมิงจีน |
วันที่พิมพ์ | 1378 |
เจี้ยนเติ้ง ซินหัว (剪燈新話, แปลตรงตัว แปลว่าเรื่องราวใหม่บอกเล่าขณะตัดไส้ตะเกียงหรือเรื่องราวใหม่หลังดับตะเกียง; 1378) เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นจีนสมัยราชวงศ์หมิง ตอนต้นที่เขียนโดย ชูยู (瞿佑) [1][2] หนังสือเล่มนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้น 21 เรื่องใน 4 เล่ม ต่อมามีหนังสือเล่มที่สองชื่อว่าเจี้ยนเติ้ง ซินหัว ว่าย เอ่อร์ จง (Jiandeng Xinhua wai er zhong) [3]
เจี้ยนเติ้ง ซินหัว มีรากฐานมาจากการรวบรวมเรื่องเล่าของจีนที่มีมาอย่างยาวนาน ตั้งแต่ปลายราชวงศ์ฮั่น คอลเลคชันเรื่องเล่าของจีนที่มีชื่อเสียงและมีอยู่ตั้งแต่ศตวรรษที่ 3 ได้แก่ ปั๋วอู้จื้อ (博物志), โซวเฉินจี้ (搜神记), ซีจิงจ๋าจี้ (西京杂记), เลี่ยอี้จ้วน (列异传), ชือซัวซินอวี้ (世说新语), โหยวมิงลู่ (幽明录), ชื่ออี้จี้ (拾遗记), โหยวหยางจ๋าจู่ (酉阳杂俎), ไท่ผิงกวงจี้ (太平广记), อี้เจี้ยนจื้อ (夷坚志) เป็นต้น
เรื่องเล่าและนิทานพื้นบ้านจีนและเอเชียตะวันออกที่มีชื่อเสียงหลายเรื่อง เช่น หลี่จีปราบอสรพิษ (李寄斩蛇), เหยินซื่อจ้วน (任氏传), โลกภายในหมอน (枕中记), ผู้ว่าการนานเคอ (南柯太守传), นิทานหลี่หวา (李娃传), โหยวเซียนคู (游仙窟), และ หงเซียน (红线传) สามารถพบได้ในคอลเลคชันเหล่านี้
เจี้ยนเติ้ง ซินหัว ประสบความสำเร็จอย่างมากในยุคนั้นและมีอิทธิพลอย่างสูงต่อวรรณกรรมเรื่องแต่งในที่ต่าง ๆ ต่อมา โดยเป็นแบบอย่างให้กับวรรณกรรมเรื่องแต่งเรื่องแรกใน วรรณกรรมเกาหลี อย่าง คูโม ซินฮวา (金鰲新話) ซึ่งเขียนใน ภาษาจีน เช่นกัน[4] นอกจากนี้ยังเป็นแบบอย่างให้กับการรวบรวมเรื่องเล่าในเวียดนาม เจวียนเก้ มานลุก (傳奇漫錄) [5] และการรวบรวมเรื่องเล่าในญี่ปุ่น อุเก็ตสึ โมโนกาตาริ (雨月物語) [6]
It was then that he wrote his work modelled on the Chinese Jian deng xinhua...The welcome received by Jian deng in Vietnam was apparently no less enthusiastic. Nguyễn Dữ's imitation proves to us that this work was well-known at the beginning of the sixteenth century.