เจ้าชายอูเอลีงาโตนี งู

อูเอลีงาโตนี งู
มกุฎราชกุมารตองงา
ดำรงตำแหน่ง	18 ธันวาคม ค.ศ. 1879 – 11 มีนาคม ค.ศ. 1885
ก่อนหน้า	เจ้าชายเตวิตา อูงา
ถัดไป	เจ้าชายนาเลโซนี ไลโฟเน
พระมหากษัตริย์	พระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 1
พระราชสมภพ	3 สิงหาคม ค.ศ. 1854(1854-08-03)
สวรรคต	11 มีนาคม ค.ศ. 1885(1885-03-11) (30 ปี) นูกูอาโลฟา
คู่อภิเษก	อาซูปา ฟูนากี
พระนามเต็ม เจ้าชายอูอีลีอามู อูเอลีงาโตนี งู ตูโปอูมาโลฮี
ราชวงศ์	ราชวงศ์ตูโปอู
พระราชบิดา	เจ้าชายเตวิตา อูงา
พระราชมารดา	ฟีฟีตา วาวาอู

เจ้าชายอูอีลีอามู อูเอลีงาโตนี งู ตูโปอูมาโลฮี (ตองงา: ʻUiliamu ʻUelingatoni Ngū Tupoumālohi) (3 สิงหาคม ค.ศ. 1854 – 11 มีนาคม ค.ศ. 1885) เป็นมกุฎราชกุมารพระองค์ที่สามของราชอาณาจักรตองงาระหว่าง ค.ศ. 1879 ถึง 1885 พระองค์มีพระนามที่แผลงเป็นอังกฤษคือ "เวลลิงตัน งู"^[1]

พระองค์ประสูตเมื่อ ค.ศ. 1854 เป็นพระราชบุตรพระองค์ที่สองและพระโอรสองค์ใหญ่ในเจ้าชายเตวิตา อูงา และฟีฟีตา วาวาอู ซึ่งเป็นธิดาคนที่สองของลีอูเฟา มีบรรดาศักดิ์เป็นตูอิฮาอะงานา งาตา และภรรยาคนที่สองคือฮูลีตา ตูอิฟัว แม้ว่าพระอัยกาของพระองค์จะขึ้นครองราชสมบัติเป็นพระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 1 ซึ่งมีส่วนสำคัญในการรวมชาติตองงาใน ค.ศ. 1845 แต่พระบิดาของพระองค์ถูกพิจารณาว่าเป็นบุตรนอกกฎหมายตามมาตรฐานทางศาสนาคริสต์ เนื่องจากพระมารดาเป็นชายารอง^[2][3] หลังจากที่เจ้าชายวูนา ตากีตากีมาโลฮีสิ้นพระชนม์ พระบิดาของพระองค์ได้รับการยอมรับว่าเป็นบุตรตามกฎหมายตามความในรัฐธรรมนูญตองงาเมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 1875 และทำให้พระบิดาของพระองค์มีสถานะเป็นมกุฎราชกุมาร^[4] ลำดับการสืบราชสันตติวงศ์ตามความในรัฐธรรมนูญได้ระบุไว้ว่าให้สิทธิ์แก่พระบิดาของพระองค์ก่อน ตามมาด้วยพระองค์และทายาทของพระองค์ จากนั้นเป็นเจ้าชายนาเลโซนี ไลโฟเน (พระอนุชา) และเจ้าหญิงเอลีซีวา ฟูซีปาลา เตากีโอเนตูกา (พระเชษฐภคินี) และทายาทของบุคคลเหล่านั้น^[5]

ระหว่าง ค.ศ. 1875–77 พระองค์เป็นราชองครักษ์ของพระอัยกา ใน ค.ศ. 1879 ขณะที่พระบิดาของพระองค์กำลังเข้ารับการรักษาในออกแลนด์ พระบิดาของพระองค์ได้สิ้นพระชนม์ลง จึงทำให้พระองค์ขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นรัชทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงของตองงา และดำรงตำแหน่งเป็นมกุฎราชกุมารในวันที่ 18 ธันวาคม ค.ศ. 1879 นอกจากนี้พระองค์ได้ดำรงตำแหน่งเป็นผู้ว่าการเขตฮาอะไปและวาวาอูระหว่าง ค.ศ. 1877–85^[6]

พระองค์สิ้นพระชนม์ในวันที่ 11 มีนาคม ค.ศ. 1885^[7] โดยไม่มีพระราชบุตรตามกฎหมาย ดังนั้นตำแหน่งรัชทายาทจึงตกอยู่แก่พระอนุชา และเมื่อพระอนุชาสิ้นพระชนม์ก็ตกอยู่กับพระเชษฐภคินี ใน ค.ศ. 1879 พระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 1 มีพระราชประสงค์ว่า "เมื่อฟูซีสิ้นพระชนม์ บุคคลที่จะสืบต่อจากไลโฟเน เป็นเตาฟาอาเฮาที่ควรสืบทอด"^[5] ใน ค.ศ. 1889 พระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 1 จะดำรงพระชนม์ชีพยืนยาวกว่าพระโอรสทั้งสอง พระราชนัดดาทั้งสาม ทำให้เหลือเพียงเจ้าชายเตาฟาอาเฮา พระราชปนัดดาของพระองค์เป็นมกุฎราชกุมารพระองค์ต่อมา ซึ่งต่อมาจะได้สืบราชสมบัติใน ค.ศ. 1893^[8][9][10]

อ้างอิง

1. Brenchley 1873, pp. 94–95.
2. Rutherford 1977, p. 173.
3. Rodman 2007, p. 79.
4. Rodman 2007, pp. 26–27.
5. Wood-Ellem 1999, p. 324.
6. Rodman 2007, pp. 125–128.
7. Wood-Ellem 1999, p. 314.
8. Wood-Ellem 1999, pp. 309, 314, 322, 324.
9. Biersack 1996, p. 274.
10. Hixon 2000, p. 202.

บรรณานุกรม

• Biersack, Aletta (1996). Fox, James J.; Sather, Clifford (บ.ก.). "Rivals and Wives: Affinal Politics and the Tongan Ramage". Origins, Ancestry and Alliance: Explorations in Austronesian Ethnography. Canberra: Department of Anthropology, Australian National University. ISBN 978-0-7315-2432-7. OCLC 245762652.
• Brenchley, Julius Lucius (1873). Jottings During the Cruise of H. M. S. Curac̜oa Among the South Seaislands in 1865. London: Longmans, Green. OCLC 6749498.
• Hixon, Margaret (2000). Sālote: Queen of Paradise. Dunedin, NZ: University of Otago Press. ISBN 978-1-877133-78-7. OCLC 247978391.
• Rodman, Margaret (2007). House-girls Remember: Domestic Workers in Vanuatu. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-1856-2. OCLC 35760773.
• Rutherford, Noel (1977). Friendly Islands: A History of Tonga. Melbourne: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-550519-1. OCLC 611102698.
• Wood-Ellem, Elizabeth (1999). Queen Sālote of Tonga: The Story of an Era 1900–1965. Auckland, N.Z: Auckland University Press. ISBN 978-0-8248-2529-4. OCLC 262293605.

ก่อนหน้า		เจ้าชายอูเอลีงาโตนี งู		ถัดไป
เจ้าชายเตวิตา อูงา		มกุฎราชกุมารตองงา (18 ธันวาคม ค.ศ. 1879 – 11 มีนาคม ค.ศ. 1885)		เจ้าชายนาเลโซนี ไลโฟเน