Alkahest

Simyanın vücut bulmuş hali olan Alchimia'nın görüntüsü. Leonhard Thurneysser tarafından 1574 yılında yayınlanan gravür. Thurneysser, Paracelsus'un öğrencisiydi.

Rönesans simyasında, alkahest teorize edilmiş "evrensel çözücü " idi. Temel bileşenlerini değiştirmeden veya yok etmeden altın da dahil olmak üzere diğer herhangi bir maddeyi çözme yeteneğine sahip olması gerekiyordu.[1]

Felsefi ve ruhsal meşguliyetleri arasında, Hermetizm daha eski zamanlarda panacea ile ilgiliydi, ancak (insan fizyolojisinin reforme edilmiş anlayışları bağlamında) Avrupa hümanizmi ile ilişkilendirilerek ortaya çıkan Latin simyasının kendisi yeni bir tıbbi ve farmasötik felsefeye dönüştürüldü. Paracelcism olarak bilinen erken modern tıp teorisi okuluna adını veren İsviçreli doktor ve simyacı Philippus Paracelsus (1493-1541), alkahestten ilk kez karaciğeri güçlendirebilen bir kimyasal olarak bahsetti ve (karaciğerin işlevini yitirdiği bazı durumlarda) işlevlerini yerine getirebileceğini söyledi (bkz. De Viribus Membrorum Spiritualium, Cap. VI, "De Cura Epatis", s. 10). Maddeleri temel erdemlerine ve özelliklerine indirgemek[2] eritmek suretiyle, bu paha biçilmez tıbbi iyileştirici özelliklerin (ayrıca bkz . ve varlığının gerçekliği (veya başka türlüsü) simyacılar ve filozoflar arasında tartışıldı.

Tarih

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alkahest, 17. ve 18. yüzyıllarda JB van Helmont aracılığıyla çok popüler oldu ve ardından zamanla daha az ciddiye alındı. 17. ve 18. yüzyıllardaki yaygınlığı, saçma ve aşırı niteliklerine rağmen, muhtemelen o dönemde simyanın popülaritesinden ve yeterli bir alternatif kimya teorisinin olmamasından kaynaklanıyordu.[3] Paracelsus'u takip eden ve altında eğitim alanlar, alkahest'i van Helmont'un düşündüğü gibi düşünmediler, ancak yavaş yavaş öğretmenlerinin ortaya koyduğu fikirlerin üzerine inşa ettiler.[3] Tobias Ludwig Kohlhans (1624-1705), dalakla ilgili tezinde, alkahestin hayvanların lenfatik damarlarında bulunabileceğini öne sürdü.[2] Bu daha sonra Helmont, Henry Oldenburg ve Goddard tarafından tartışıldı ve şüphe edildi ve lenflerin "tatlı asidik" kalitesi, boş hayvan lenfatik damarlarındaki asitliği açıklamak için varsayımsal bir evrensel çözücünün gerekliliği, vücut ve vücuttaki diğer sıvılardan nasıl farklı olduğu, üretilme yeteneği hakkında sorular sordular.[2] Alman simyacı Johann Kunckel (1630-1703) ve diğerleri zamanla alkahest'i sadece bir fantezi ve hüsnükuruntu olarak görmeye başladılar.[4] 20. yüzyıl bilim tarihçisi Ladislaus Reti, alkahest içeren simya tariflerini araştırdı ve Helmont'un varsaydığı çok çeşitli malzemeleri parçalamak için hiçbir kimyasalın yeterli olmadığını buldu. Reti, bu tür tariflerde bunun yerine bir alkol potasyum hidroksit çözeltisinin kullanılmış olabileceğine dikkat çekiyor.[4]

Etimoloji

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alkahest kelimesinin kökeni ve etimolojisi hakkında bir fikir birliği yoktur, çünkü Paracelsus kelimenin hiçbir izini veya tarihini bırakmamıştır. George Starkey, Almanca kelime al-gehest'ten (tüm ruh) geldiğini savundu.[4] Johann Rudolph Glauber, "çok sıcak" anlamına gelen alhali est, Almanca al gar heis veya Al zu hees sözcüklerinden gelmiş olabileceğini öne sürdü.[4] İngiltere'deki Cleidophorus Mystagogus[5] kökeninin Belçikalı veya Yüksek Hollandalı olduğunu savundu.[4] Paracelsus, alkahestin aslında filozofun taşı olduğuna inanırken Henry Oldenburg 1661'de efsanevi alkahest ile Kohlhans tarafından tanıtılan hayvanların lenfatik damarlarında bulunan sıvı arasında deneysel bağlantılar yaptı.[2] Boerhaave, Elementa Chymiae (1732) adlı ders kitabında, Alkahest'in filozofun taşı olduğunu değil, aslında taştan daha önemli ve değerli olduğunu düşünüyordu.[2]

Diğer isimler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Helmont, alkahestin hiç bitmeyen yeniden kullanılabilirliğe sahip olduğunu düşündü ve onu "ölümsüz" olarak nitelendirdi.[2] Eski Ahit'teki deuterocanonical Maccabees Kitabındaki "kalın su" ile benzerliklerinden dolayı "makabe ateşi" terimini de kullandı.[2] Helmont tarafından adlandırılan Alkahest'in bir başka adı da ignis gehennae idi.[2] Diğer isimler arasında Lateks (veya "en küçük atomlarına indirgenmiş temiz su") ve primum Ens Salum (veya "en yüksek derecesine yükseltilmiş tuz") bulunur.[2]

Yapı ve mekanizma

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alkahest teorisi, simya, Helmont teorileri ve cisimcikçiliğin fiziksel teorisi açısından tasarlandı.[3][6] Helmont ve Robert Boyle'a göre, alkahest bir "mikro yapıya" sahipti, yani son derece küçük, homojen parçacıklardan oluşuyordu.[3][7] Bu yapı, alkahestin cisimciklerinin, diğer tüm materyallerin cisimcikleri arasında hareket etmesine ve sonsuz yeniden kullanılabilir olduğu fikrine uygun olarak, temel materyallerini veya kendisini değiştirmeden bunları mekanik olarak ayırmasına izin verdi.[3][7] Alkahest'i, etki ettikleri maddeler tarafından değiştirilen ve bu nedenle sonsuza kadar tekrar kullanılabilir olmayan sıradan aşındırıcılardan farklı kılan bu niteliklerdi.[7]

Kullanımlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

George Starkey ve akıl hocası Helmont (raporlarına göre) altını eritmek için cıva sülfür kullandılar ve Boyle'u bir dizi mektupla bu konuda bilgilendirdiler. Starkey'e göre alkahest, korozyona dayanıklı bir cıva bırakarak doğal cıvadan kükürdü uzaklaştırmayı başardı.[7] Ayrıca, alkahestin maddeleri okült niteliklerine ayırma konusundaki itibarlı gücü nedeniyle, o zamanlar tedavi edilemez hastalıkları iyileştirme potansiyeli nedeniyle aranıyordu.[7] Örneğin, Ludus'un parçalanması idrar taşlarının tedavisini sağlayabilir.[2]

Tarif

[değiştir | kaynağı değiştir]

Teorik hale getirilmiş alkahestin tarifi, pek çok simyasal tarifte olduğu gibi, genellikle gizli tutuldu.[4] Evrensel çözücüyü elde etmeye çalışan birçok simyacı vardı ve bu nedenle, bazıları daha sonra yaratıcıları tarafından reddedilen birçok tarif bulundu.[7]

Paracelsus

[değiştir | kaynağı değiştir]

Paracelsus'un kendi alkahest tarifi kostik kireç, alkol ve potas karbonatından yapılmıştır; ancak tarifinin "evrensel bir çözücü" olması amaçlanmamıştı.[3][8]

Jan Baptist van Helmont

[değiştir | kaynağı değiştir]

Paracelsus'un ardından, evrensel bir çözücü olduğuna inanarak alkahest üzerinde genişleyen kimyager Jan Baptist van Helmont oldu.[3] Helmont, tarifin bilgisinin Tanrı tarafından verildiğini ve bu nedenle çok az kişi tarafından bilindiğini iddia etti ve kendisine tarifin verildiğine inandığı, ancak onları yetersiz bulduğu birçok rüya gördü.[3][4] Alkahest elde etmenin zorluğu göz önüne alındığında Helmont, benzer görevleri yerine getirebileceklerine inandıkları diğer düşük kaliteli maddelerin kullanılmasını önerdi.[7] Pirotartarik asit veya glutarik asit olarak da bilinen uçucu tartar tuzu, hem alkahestin ikamesi hem de alkahestin bir bileşeni olarak kabul edildi.[1][7] Helmont'un yazıları ayrıca, pek çok maddeyi çözebilen ve Helmont'un alkahestinin bir bileşeni olabilecek kostik potas veya sodalı su olabilecek sal alkaliyi tartışan on dördüncü yüzyıl simya elyazmasına atıfta bulundu.[3][8][9]

On yedinci yüzyıl simyacıları

[değiştir | kaynağı değiştir]

On yedinci yüzyılda, Johann Rudolf Glauber, George Starkey, Frederick Clod, Thomas Vaughan, Thomas Henshaw, Johann Brun, Robert Hamilton, Hugh Piatt ve Robert Child gibi pek çok simyacı alkahest elde etmek için çalışıyordu.[3] Glauber, alkahestin belirli bir maddeden ziyade bir madde sınıfı olduğuna inanıyordu.[3] Glauber, uçucu niter (nitrik asit ) ve sabit niterin (potasyum karbonat ) birçok maddeyi çözebildiğini keşfettikten sonra alkahest'i keşfettiğine inanıyordu.[7] Starkey, alkahest'i ne asit ne de alkali olmayan dolaşımdaki bir tuz olarak tanımladı.[3][10] Dahası Starkey, asit tuzlu likörlerin alkaliler ve pis ruhlar tarafından yok edildiğinden ölümsüz alkahestin bileşenleri olamayacaklarına inanıyordu.[7] Bunun yerine asidik olmayan maddelerin alkahest'in bileşenleri olabileceğine inanıyordu, bu şüpheli maddelerden bazıları pis ruhlar, alkali ruhlar ve kükürtlü sebze ruhlarıydı.[7] Özellikle Starkey, alkahest'in gizli içeriğinin idrarda bulunduğuna inanıyordu.[3][7] Clodius, cıvanın tuzları alkahest yapmak için gerekli olduğuna inandığı "ağır liköre" dönüştürebileceğine inanıyordu.[7]

Konseptle ilgili sorunlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alkahest ile ilgili potansiyel bir sorun, eğer her şeyi çözerse, kabı çözeceği için bir kaba yerleştirilememesidir. Bu problem ilk olarak Alman simyacı Johann Kunckel tarafından ortaya atıldı.[4] Bununla birlikte, simyacı Philalethes, alkahest'in yalnızca oluşan malzemeleri kurucu, temel parçalarına ayırdığını belirtti;[10] bu nedenle, saf bir elementten (örneğin kurşun) yapılmış varsayımsal bir kap, alkahest tarafından çözülmeyecektir.

Terimin modern kullanımları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Eski "tükürük evrensel çözücüdür" sözü, her şeyi kolayca çözebilen bir çözücü yerine, herhangi bir şey için tek "gerçek" çözücünün çok çalışmak olduğunu öne sürerek bu fikri hicvediyor.

Modern zamanlarda suya bazen evrensel çözücü denir, çünkü kimyasal polaritesi ve amfoterizmi nedeniyle çok çeşitli maddeleri çözebilir.

Alkahest, Inc., yaşlanmayı tersine çevirmek ve engellemek için kan plazmasından türetilen ürünler geliştiren Grifols'un bir biyofarmasötik yan kuruluşudur.[11]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b "Rediscovering pyrotartaric acid: a chemical interpretation of the volatile salt of tartar" (PDF). Bulletin for the History of Chemistry. 40: 1-8. 2015. 20 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Mart 2023 – IsisCB vasıtasıyla.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  2. ^ a b c d e f g h i j Alfonso-Goldfarb (2010). "Lost Royal Society Documents on 'Alkahest' (Universal Solvent) Rediscovered". Notes and Records of the Royal Society of London. 64 (4): 435-456. doi:10.1098/rsnr.2010.0074. ISSN 0035-9149. Alfonso-Goldfarb, Ana Maria; Ferraz, Márcia Helena Mendes; Rattansi, Piyo M. (2010). "Lost Royal Society Documents on 'Alkahest' (Universal Solvent) Rediscovered". Notes and Records of the Royal Society of London. 64 (4): 435–456. doi:10.1098/rsnr.2010.0074. ISSN 0035-9149. JSTOR 25802129 14 Şubat 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. S2CID 191467935.
  3. ^ a b c d e f g h i j k l m "" Summus atque felicissimus salium": the medical relevance of the liquor Alkahest". Bulletin of the History of Medicine. 76 (1): 1-29. 2002. doi:10.1353/bhm.2002.0038. ISSN 1086-3176. PMID 11875242.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)Porto, Paulo A. (2002). "" Summus atque felicissimus salium": the medical relevance of the liquor Alkahest". Bulletin of the History of Medicine. 76 (1): 1–29. doi:10.1353/bhm.2002.0038. ISSN 1086-3176. PMID 11875242 13 Şubat 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. S2CID 34821645.
  4. ^ a b c d e f g h Alfonso-Goldfarb (2014). "Seventeenth-century 'treasure' found in royal society archives: The ludus helmontii and the stone disease". Notes & Records: The Royal Society Journal of the History of Science. 68 (3): 227-243. doi:10.1098/rsnr.2014.0010. PMC 4123661 $2. PMID 25254277. 
  5. ^ Cleidophorus Mystagogus, Trifertes Sagani, or Immortal Dissolvent, being a brief ... discourse of the matter and manner of preparing the Liquor Alkahest of Helmont, the Great Hilech of Paracelsus, the Sal Circulatum Minus of Ludovicus de Comit: or our Fiery Spirit of the Four Elements (William Pearson for Thomas Ballard, London 1705), (Google) 16 Mart 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  6. ^ "The corpuscular theory of J.B. Van Helmont and its medieval sources". Vivarium. 31 (1): 161-191. 1993. doi:10.1163/156853493X00132.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  7. ^ a b c d e f g h i j k l m Alchemy Tried in the Fire: Starkey, Boyle, and the Fate of Helmontian Chymistry. Chicago and London: The University of Chicago Press. 2002. ss. 138, 242-243, 249, 282, 286. ISBN 0-226-57711-2. Newman, William R.; Principe, Lawrence M. (2002). Alchemy Tried in the Fire: Starkey, Boyle, and the Fate of Helmontian Chymistry. Chicago and London: The University of Chicago Press. pp. 138, 242–243, 249, 282, 286. ISBN 0-226-57711-2.
  8. ^ a b A Dictionary of Western Alchemy. Wheaton, Illinois: Quest Books. 2014. ss. 7, 79. ISBN 978-0835608978. 
  9. ^ "No.1569 Alkahest". University of Houston. 2 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2014.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  10. ^ a b "The Secret of the Immortal Liquor Called Alkahest or Ignis-Aqua". 6 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2014.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  11. ^ Abbott (1 Kasım 2017). "Infusions of young blood tested in patients with dementia". Nature. doi:10.1038/nature.2017.22930. 18 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2022.