Halkotauroi

İason, Jean François de Troy'un yaptığı resimde Halkotauri'yi evcilleştirirken.

Halkotauroi veya Kolhis boğaları, "İason ve Altın Post" adlı Yunan mitolojisinde görülen efsanevi yaratıklardır.

Halkotauroi, bronz ağıza ve toynaklara sahip iki devasa boğadır. Boğalar, bronz ağızlarından ateş püskürtebilirler. Argonautika adlı eserde, Kral Aietes, Halkotauroi'yi boyundurukla kontrol altına alıp tarlayı sürmek için kullanırsa İason'a Altın Postu vereceğini söz vermiştir. Tarlaya daha sonra ejderhanın dişleri ekilecekti.[1]

İason, onu sıcaktan koruyan büyülü bir iksir içerek bronz boğaların yanan alevinden kurtulmayı başardı. İksir, Kral Aietes'in İason'a aşık olan kızı Midia tarafından İason'a verilmişti.[1]

Halkotauroi, demirci Yunan tanrısı Hephaistos'un Kral Aietes'e armağanıydı.[2]

Popüler kültür

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Nick Willing'in çektiği İason ve Argonotlar adlı filmde Menaian Boğası adlı yarı boğa yarı makine bir karakter vardır. Bu karakteri İason'un evcilleştirmesi gerekmektedir. Bu versiyonda, boğanın püskürttüğü alevler İason tarafından tarlayı sürmek için kullanılmıştır. Ekilen ejderha dişleri zırhlı iskeletlere dönüşmüştür.
  • Halkotauroi, Percy Jackson & Olimposlular serisinin ikinci kitabı Canavarlar Denizinde görülmüştür. Hephaestus tarafından yaratılan ateş püskürten bronz boğalar gümüş boynuzlu, yakut gözlü ve fil boyutundadır. Camp Half-Blood'a saldıran boğalar, Percy Jackson'ın tepegöz üvey kardeşi Tyson tarafından bastırıldılar. Halkotauroi daha sonra iki tekerlekli araba yarışlarının izlerini sürmek için kullanıldı. Kitabın film versiyonunda (Percy Jackson: Canavarlar Denizi) Kolhis boğalarından sadece bir tanesi görülmektedir.
  1. ^ a b Gardham, Julie. "Book of the Month: May 2003, Gaius Valerius Flaccus: Argonautica". Glasgow University Library, Special Collections Department. 21 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2019. 
  2. ^ Rhodius, Apollonius. "Book II: 210-259". The Argonautica. Project Guttenberg. 29 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2019.