Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. (Mayıs 2024) |
Hrvoje'nin Dua Kitabı Hrvojev misal | |
---|---|
![]() | |
Oluşturulma | 1404 |
Konum | Topkapı Sarayı Müzesi El Yazmaları Kütüphanesi, İstanbul, Türkiye |
Yazar(lar) | Butko |
Amaç | Litürjik kitap |
Hrvoje'nin Dua Kitabı (Hırvatça: Hrvojev misal), Glagol alfabesiyle yazılmış 15. yüzyıla ait bir dua kitabıdır.[1]
Bu liturjik kitap, 1404 yılında Hrvoje Vukčić Hrvatinić (yaklaşık 1350-1416) için Split'te yerleşik bir hattat ve Glagolik yazar olan Butko tarafından yazılmıştır. Hrvoje Vukčić, erken feodal Orta Çağ Bosnası'nın üç ana feodal yöneticisinden en güçlüsü olan Bosna Dükü,[2][3][4] Donji Kraji Knezi ve Split Dükü idi.[1][5][6] Ayrıca Hırvatistan ve Macaristan'da toprakları ve unvanları vardı.[7]
Bu belge, Hrvoje Vukčić'e ithaf edilmiştir ve Hırvat ve Bosna tarihi için büyük önem taşımaktadır. Hrvoje'nin Dua Kitabı, İstanbul'a ulaşmış ve şu anda Topkapı Sarayı Müzesi Yazma Eserler Kütüphanesi'nde korunmaktadır. Varlığı 19. yüzyılda dilbilimciler Vatroslav Jagić, L. Thallóczy ve F. Wickhoff tarafından bahsedilene kadar bilinmiyordu. Kitabın Topkapı Sarayı'ndaki yeri 1963 yılında sanat tarihçisi Mara Harisijadis tarafından tespit edildi.
Bir zamanlar değerli kapaklarla ciltlenmiş olan Hrvoje'nin Dua Kitabı, 19. yüzyıldan itibaren deri ciltlidir. 96 minyatür, 380 başlık harfi ve daha birçok küçük başlık harfi içeren 247 sayfadan oluşur. Bazı detaylar altın yaldızlıdır. 488 sayfa (22,5x31 cm) üzerine iki sütun halinde yazılmış olup içerisinde müzik notaları da yer almaktadır. Bazı başlık harfleri, Dalmaçya şehri Split'in mimari öğelerini içerir. Hrvoje'nin Dua Kitabı'nın kendine özgülüğü ve özel değeri, kompozisyon ve içerik açısından doğu ve batı ilkelerinin birleşmesinde yatmaktadır, bu da onu bölgesel ve bölge aşırı sanat tarihinin vazgeçilmez bir parçası haline getirmektedir.
Ladislav of Naples, who in the first years of the fifteenth century laid claim to the Hungarian throne, made Hrvoje his deputy for this Dalmatian territory, calling him his Vicar General for the regions of Slavonia (in partibus Sclavonie). Thus, like Venice, the Neapolitans still considered the region simply “Slavonia,” and Hrvoje seems to have had no objections to the nomenclature.
Ladislas of Naples, hoping to retain both this territory and Hrvoje's support, gave his blessing to Hrvoje's ambitions and recognized him as his deputy for this region.