Karl Eliasberg

Karl Eliasberg
Doğum10 Haziran 1907
Minsk
Ölüm12 Şubat 1978
Leningrad)
MesleklerMüzisyen, orkestra şefi
ÇalgılarKeman
EşNina Bronnikova

Karl Ilitch Eliasberg (Belarusça: Карл Ілліч Эліасберг, Rusça: Карл Ильич Элиасберг), (d. 10 Haziran 1907; Minsk - ö. 12 Şubat 1978; Leningrad) Sovyet orkestra şefi. Şostakoviç'in 7. Senfonisi'nin Leningrad Galası'nın orkestra şefiydi.[1][2]

Hakkında

[değiştir | kaynağı değiştir]

Eliasberg, 1929'da Leningrad Konservatuvarı'nan kemancı olarak mezun oldu ve Leningrad Radyosu'na şef olarak katılmadan önce 1929'dan 1931'e kadar Leningrad Müzikal Komedi Tiyatrosu'nun şefiydi.[3][4][5][6]

Leningrad Kuşatması

[değiştir | kaynağı değiştir]

Eliasberg Leningrad Radyo Orkestrası şefiydi veLeningrad Filarmoni Orkestrası'nın ikinci şefiydi. Leningrad'da pek çok kültür faaliyeti gerçekleştirdi. Leningrad Kuşatması sırasında Dmitri Şostakoviç 7. Senfonisi'ni çalan orkestranın şefiydi Senfoni, 5 Mart 1942'de Samuil Samosud yönetiminde Kuibyshev'de daha önce prömiyer edilmişti ve daha sonra 29 Mart 1942'de Moskova'da galası yapıldı. Londra'da 22 Haziran 1942'de ve New York'ta 19 Temmuz 1942'de çalındı. Eliasberg'den Leningrad prömiyerini yapması istendiğinde orkestranın sadece 15 üyesi mevcuttu; diğerleri ya açlıktan ölmüş ya da Nazilerle savaşmak için kentten ayrılmıştı. Konser 9 Ağustos 1942'de Leningrad Bolşoy Filarmoni Salonu'nda ana orkestra, yedek orkestra ve askerî gruplardan toplanabilen kişilerle gerçekleşti. Senfoni radyodan da yayınlandı.

Savaş sonrası süreçte gala performansı Eliasberg'in "şehrin kahramanı" olarak görülmesini sağladı ancak kuşatma tam anlamıyla sona erdiğinde ve Filarmoni Leningrad'a döndüğünde kişisel popülerliği giderek azaldı. Filarmoni Orkestrası şefi Yevgeni Mravinski, tüm popülerliği kendisinde toplaması, otoriterliği ve hoşgörüsüzlüğü nedeniyle Eliasberg'in Leningrad'daki kariyerine engel oldu.[7]

1945 ve 1975 arasında Eliasberg, Leningrad'da 7. Senfoni'ye sadece 3 kez daha şeflik yapabildi, her biri yedek orkestraya sahipti. 1961'de sadece 1. kez şeflik yaptı. 1964'te, Şostakoviç'in de katıldığı bir performanstan önce Eliasberg ve 22 orijinal müzisyen bir araya geldi. 27 Ocak 1964'te 22 yıldan sonra ilk kez bir araya geldiler. Hayatta kalanlar aynı ilk koltuklarında çaldılar. Eliasberg, konserin o zamanlar sahne alan ancak ölen müzisyenlere adanmış olduğunu ve seyircinin ayakta alkışladığını söyledi. Son kez ölümünden üç yıl önce 9 Mayıs 1975 orkestra şefliği yaptı.

Eliasberg'ın tanınırlığı 1978'de öldüğünde büyük ölçüde azalmıştı, kendisi "Bu anlar sık gelmiyor. Şöhretin ihtişamı, kaybının olmasına dair kederi ve belki de hayatınızın en parlak anlarının gittiği düşüncesi." ifadelerini kullandı. Külleri Piskaryovskoye Anıt Mezarlığı'nın arkasındaki küçük bir arsaya gömüldü.[8] Ancak Sankt-Peterburg belediye başkanı Anatoliy Sobçak'ın yürüttüğü bir kampanya sonucu mezarı galanın ellinci yıl dönümünde daha prestijli bir mezarlık olan Volkovo Mezarlığı'na taşındı.[7][9]

Kayıtları

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Brahms : German Requiem (rec. 1960), Symphony No.3 (rec. 1948), Symphony No.4 (canlı konser kaydı, 9 Mayıs 1960), Double Concerto (rec. 1951, David Oistrakh ve Sviatoslav Knushevitsky ile )
  • Mahler : 4 numaralı senfoni, soprano Natalya Rozhdestvenskaya SSCB Devlet Senfoni Orkestrası ile . Rec. 19 Eki 1954
  • Şostakoviç : Senfoni No. 7 Leningrad Filarmoni . Canlı konser kaydı, 27 Oca 1964
  • Sergei Taneyev : 1 ve 3 numaralı Senfoniler
  • B minörde JS Bach. Canlı konser kaydı, 24 Nisan 1957)

Popüler kültürde

[değiştir | kaynağı değiştir]

Eliasberg'in savaş kariyerini The Conductor adlı romanında kurguladı.[10][11]

Leningrad Kuşatması sırasındaki konser, Konser BBC Two'da yayınlanan Hitler'e Meydan Okuyan Leningrad ve Orkestra adlı belgesele konu oldu.[12] Aynı konuda BBC'nin daha önceki radyo yayınları olan Witness[13] ve Newshour'da[14] da yer aldı.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Элиасберг Карл Ильич. Воспоминания. Исследования. Документы. Составитель Козлов В. В. — СПб., 2012. — 367 с. ISBN 978-5-98361-178-8
  2. ^ "Элиасберг К.И., (1907-1978), дирижер" (Rusça). Encspb.ru. 6 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2020. 
  3. ^ Карл Элиасберг в «Энциклопедии Санкт-Петербурга»[ölü/kırık bağlantı] entry in the St. Petersburg Encyclopedia (Russian)
  4. ^ Фотографии Элиасберга 16 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Photograph
  5. ^ "В. Козлов. С ним хотели работать все: К 100-летию со дня рождения Карла Элиасберга". 4 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2020.  article (Russian) in «Культура», № 23 (7584), 14 — 20 June 2007 by Viktor Kozlov "Everyone wanted to work with him" - on the 100th anniversary of the birth of Karl Eliasberg.
  6. ^ В. Зак. «Тема нашествия» на Валааме 7 Şubat 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Мемуарный очерк «Заметки по еврейской истории», № 7 (56), July 2005.
  7. ^ a b Vulliamy, Ed (25 Kasım 2001). "Orchestral manoeuvres (part 2)". The Guardian (İngilizce). 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2020. 
  8. ^ Пискарёвское мемориальное кладбище; Old USSR Biographical Encyclopedia biography ends: "Урна с прахом в колумбарии Крематория"
  9. ^ Colley, Rupert (10 Haziran 2012). "Karl Eliasberg" (İngilizce). History in an Hour. 3 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2020. 
  10. ^ Bathurst, Bella (15 Temmuz 2012). "The Conductor by Sarah Quigley - Review". The Observer (İngilizce). 19 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2020. 
  11. ^ "The Conductor". Sarah Quigley. 7 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2016. 
  12. ^ "Shostakovich's symphony played by a starving orchestra" (İngilizce). BBC. 2 Ocak 2016. 13 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2020. 
  13. ^ "The Leningrad Symphony (9 minutes)". Witness. BBC World Service. 18 Eylül 2015. 28 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2016. 
  14. ^ "BBC World Service, 31 July 2015". 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2020.