Kömür Savaşları, Amerika Birleşik Devletleri'nde kabaca 1890 ile 1930 arasında gerçekleşen bir dizi silahlı işçi-işveren anlaşmazlıklarının bir sonucuydu. Çoğunlukla Doğu'da, özellikle Apalaş'da meydana gelmelerine rağmen, yüzyılın başından sonra Colorado'da önemli miktarda şiddet olayları gerçekleşmiştir.[1]
Kömür Savaşları, kömür sahalarındaki bir toplumsal dönüşüm döneminde işçilerin ekonomik sömürüsünün bir sonucuydu. 1870-1880'lerden başlayarak, kömür operatörleri şirket şehir sistemini kurmuştu.[2] Kömür işletmecileri, sendika organizatörlerinin bölge dışında tutulmasını sağlamak için özel dedektiflere ve kamu kolluk kuvvetlerine ödeme yapmışlardı. Bu amacı gerçekleştirmek için kömür işletmecilerinin elemanları yıldırma, taciz, casusluk ve hatta cinayeti bile kullanmışlardır.[2] 20. yüzyılın başlarında, kömür madencileri bu sistemi yıkmaya çalıştılar ve 1912'deki Paint Creek-Cabin Creek grevi ve kömür operatörlerinin şiddet kullanarak durdurmaya çalıştıkları Evarts "Muharebesi" de dâhil olmak üzere bir dizi greve katıldılar. Madenci aileleri, kömür işletmecilerinin kiraladığı profesyonel grev kırıcılar olan Baldwin-Felts dedektiflik ajanlarının tehditleri altında yaşıyordu. Bu anlaşmazlıklar devam ederken, ajanlar bir gece ağır zırhlı bir treni madencilerin kaldığı çadır kolonisinin yakınından geçirmek suretiyle makineli tüfekle kadınlara, erkeklere ve çocuklara ateş açtı.[3] Bu olaydan sonraki yıl ajanlar Colorado'da aynı taktiği uygulayacaklar ve bu olay Ludlow Katliamı olarak isimlendirilecektir.[4]
1920'lerde Amerika Birleşik Maden İşçileri (UMWA), Batı Virjinya ve Colorado'nun çoğunu örgütlemiştir. Ancak, güney Batı Virjinya kömür yatakları, kömür işletmecilerinin sendikalaşma olmayan sağlam kaleleri olarak kalmıştır. 1920'lerin başlarında, UMWA başkanı John L. Lewis, örgütlenmek için Mingo County'yi hedef almıştır. Mingo'nun belirli yönleri, şiddetle sendika karşıtı olan Şerif Don Chafin ve vekalet ettiği ordusunun kontrolü altındaki komşu Logan County'den daha çekici kılmıştır. Mingo'nun siyasi yapısı daha bağımsızdı ve bazı politikacılar sendika yanlısıydı. Bağımsız Matewan kasabasının belediye başkanı Cabell Testerman, sendikalaşma destekçilerinden biriydi ve 27 yaşındaki Sid Hatfield'ı kasabaya polis şefi olarak atamıştı. Hatfield genç yaşta kömür madenlerinde çalışmıştı ve madencilere sempatiyle yaklaşıyordu.
Örgütlenme çabalarına karşılık olarak kömür işletmecileri sendikalaşmayı engellemek için her yolu kullandı. Sendikayla mücadelede başlıca taktiklerinden biri sendika sempatizanlarını kovmak, onları kara listeye almak ve evlerinden çıkarmaktı. Mahkeme kararıyla sağlanan evden çıkarmalar için yasal argümanlarını bir kömür şirketi avukatı olan S.B. Avis şöyle ifade etmekteydi; "Sanki evinizde bir hizmetçi yaşıyor. Hizmetçi işinizden ayrılırsa, onu işten çıkarırsanız, hizmetçinin odasından çıkmasını istersiniz. Bu bir efendi ve uşak meselesidir." UMWA, evsiz madenci aileleri için çadır kolonileri kurmuştu ve kısa süre içerisinde, Tug Fork Nehri boyunca küçük bir alanda işsiz ve öfkeli bir madenci kitlesi toplanmıştır. Kömür işletmecilerinin baskı altına alınmasına rağmen, Mayıs ayı başlarında 4.000 Mingo madencisinden 3.000'i sendikaya katılmıştı. Matewan yakınlarındaki Stone Mountain Kömür Şirketi madeninde, her bir işçi sendikaya üye olmuş ve ardından işten atıl ve evlerinden atıldımışlardır. [4]
On dokuzuncu yüzyılın sonları ile yirminci yüzyılın başlarındaki kömür savaşları, Batı Virginia Eyalet Tarihinin önemli bir parçasıdır. 1912'deki Paint Creek-Cabin Creek grevinde, "Anne" Jones olarak da bilinen Mary Harris Jones da dahil olmak üzere çok sayıda işçi lideri vardı.[5] Batı Virjinya'daki maden savaşlarının bir sonraki büyük olayı, 19 Mayıs 1920'deki Matewan Katliamıydı.[6] Bu katliam sadece madenciler ve kömür işletmecileri arasındaki yangına körükle gidilmesini sağlamıştır. Batı Virjinya'da, maden savaşları 1921'de Blair Dağı'nda yaşanan çatışmalar ile doruk noktasına ulaşacaktı. Bu silahlı çatışma, organize madencileri dedektiflere, polislere ve en nihayetinde Birleşik Devletler Ordusuna karşı kışkırtmıştır. Çatışma, Batı Virjinya madencileri için bir kayıpla ve eyalette örgütlenen madencilerin ezilmesiyle sonuçlanmıştır. Bu olay sonrasında madencilerin 1930'lara kadar yeniden örgütlenmelerine izin verilmemiştir.