Saidpur سیدپور | |
---|---|
qishloq | |
![]() | |
33°44′31.48″N 73°4′3.75″E / 33.7420778°N 73.0677083°E | |
Mamlakat | Pokiston |
Asos solingan | 1530-yil |
Aholisi (2015-yil) |
12 000−15 000 kishi |
Vaqt mintaqasi | UTC+5 |
Saidpur (urdu: سیدپور) — qishloq va kasaba uyushmalari kengashi (UC-1)[1] Pokistondagi Margʻalla tepaligidagi jarlikda, Islomobod poytaxti hududida, Daman-e-Koh koʻrinishi yaqinida joylashgan. Bu Mug'al davri qishlog'i bo'lib, keng ko'lamli diniy va madaniy merosga ega va mahalliy aholi va chet elliklar uchun sayyohlik joyi bo'lib xizmat qiladi[2][3].
Qishloqda chorva bozori ham mavjud bo‘lib, aholiga daromad manbai bo‘lmoqda[4]. Bu yerda sopol buyumlar[5] va hunarmandchilik buyumlari sotiladigan do‘konlar ham mavjud[6]. 2015-yilgi hisob-kitoblarga ko‘ra, qishloq aholisi 12 000 dan 15 000 kishigacha[7].
Qishloq atrofidagi hudud bir nechta tsivilizatsiyalarning bir qismi bo'lgan, jumladan Gandhara, Buddistlar, yunonlar, Maurya imperiyasining Ashoka, Mug'al imperiyasi va Britaniya Raj[8][9]. Mintaqaning hanuzgacha istiqomat qilayotgan eng qadimgi qishloqlaridan biri[2] Saidpur 1530-yilda Mirzo Foteh Ali tomonidan asos solingan. U asoschisi sharafiga Fatehpur Baoli deb nomlangan[10]. Qishloq sobiq oilasining Shershoh Suriga qarshi urushdagi xizmatlaridan keyin imperator Akbar tomonidan Saidxon Gaxarga topshirilgan. Natijada, aholi punkti "Saidpur" deb o'zgartirildi. Sulton Saidxon Mo‘g‘ullar imperatori Bobur davrida Potohar hududining boshlig‘i Sulton Sarangxonning o‘g‘li edi[11].
Bir necha yil o'tgach, Saidxonning qizi Akbarning o'g'li Salimga uylanadi (keyinchalik u imperator Jahongir sifatida taxtga o'tirdi) va Saidpurni otasi unga sovg'a sifatida berdi. Jahongirning tarjimai holi Tuzk-e-Jahangiriyda uning Kobulga ketayotgan Saidpur bo‘lgani taxmin qilinayotgan “ Ravalpindi narigi” qishlog‘ida bo‘lgani aytiladi. Qishloq o'sha paytda faqat bog' kurorti edi[11] va uning bo'ylab tabiiy buloq oqib o'tib, ichimlik va sug'orish uchun suv ta'minlagan[12].
Qishloq keyinchalik 1580-yilda bu erga tashrif buyurgan qo'mondon Raja Man Singx tomonidan hindularga sig'inuvchilar uchun joy sifatida tashkil etilgan[13] Buning uchun Ramayana dostonidagi qahramonlar nomi bilan atalgan bir nechta hovuzlar (jumladan, Hanuman Kunda, Lakshaman Kunda, Rama Kunda va Sita Kunda) va ibodatxonalar qurilgan. Ravalpindilik hindular u yerda yig'ilib, Baysaxxini nishonlashardi[14].
20-asrda a gurdvara tomonidan Ma'bad yonida qurilgan sikxlar ta'limotini tarqatish uchun maktab bo'lib xizmat qilgan Guru Nanak. 1947-yilda subkontinentning bo'linishigacha Vaheguru va ma'budalar Lakshmi va Kali bir-birining yonida sig'inishga[1]. Cherkov va masjid ham ziyoratgoh kabi yaqin joyda joylashgan edi Zinda Pir (tirik Avliyo), [2][11][3] Biroq, 1947-yildan keyin mahalliy hindular Hindistonga[15].
2006-yilda Kapitalni rivojlantirish boshqarmasi 400 million rupiy (3,26 million dollar) byudjet hisobidan qishloqni ta'mirlash ishlarini boshladi. U 500 yillik ko'p madaniy merosni saqlab qolish va uni sayyohlik maskani sifatida rivojlantirish maqsadida San'at va hunarmandchilik qishlog'i sifatida qayta qurilgan. Tarixiy binolar qayta ta’mirlandi, mahalliy aholining loydan qurilgan go‘zal uylari obodonlashtirildi, suv oqimi tozalandi[3]. Shimoli-g'arbiy burchakda Islomobodning eski rasmlari aks ettirilgan muzey ham ochildi[16][17] va mahalliy taomlarga xizmat ko'rsatadigan bir nechta yuqori darajadagi restoranlar bor edi.
Saidpur qishlog'ida 16-asrda Rama Mandir yoki Ram Kund ibodatxonasi deb nomlangan kichik ibodatxona joylashgan bo'lib, u hindularning xudosi Ramaga bag'ishlangan bo'lib, u hindular 14 yil surgun paytida oilasi bilan bu hududda yashagan[2]. 1893-yilga oid rasmiy ma'lumotlarga ko'ra, har yili "Ram Kund" deb nomlangan joy yaqinidagi hovuzda Ram va uning oilasi bir vaqtlar suvdan ho'plaganliklarini xotirlash uchun yarmarka o'tkazilardi. Asrlar davomida hindular ma'badga sig'inish uchun uzoq va uzoq sayohat qilib, qo'shni dharamshalada (ziyoratchilar uchun dam olish uyi) qolishgan. Biroq, hozirda barcha butlar olib tashlandi[18][19] va 1947-yildan beri ma'bad ibodat joyi sifatida ishlatilmadi. 1960-yil va 2006-yillar oralig'ida ma'bad binosi CDA uni egallab olib, uni turistik joyga aylantirgunga qadar qizlar maktabi sifatida ishlatilgan[20].
Mahalliy hindu jamoasi ma'badni qayta ochish istagini bildirdi, chunki yaqin atrofdagi eng yaqin ibodatxona Ravalpindi shahrida joylashgan. Sayyohlar poyafzal kiyib yurib, bu joyning muqaddasligini mensimasligini his qiladi. CDA tomonidan ma'budalarning o'ymakorligi ham bo'yalgan, hovuzlar joylari esa restoranlar tomonidan egallab olingan[21]. Yaqin atrofdagi tabiiy oqimlar va suv havzalarida endi kanalizatsiya mavjud[22].
Andoza:Cultural heritage sites in Islamabad Capital Territory