Capella (ook bekend as Alpha Aurigae of α Aur) is die helderste ster in die sterrebeeldKoetsier (Auriga) en die sesde helderste ster aan die naghemel. In die Noordelike Halfrond is dit die derde helderste ster, naas Arcturus en Vega. In die noordelike winter is dit ’n prominente voorwerp wat noord van 44°N sirkumpolêr is. Die Latynse naam beteken "klein bok" en stel die bok Amaltea in die Griekse mitologie voor waaraan Zeus as ’n baba gedrink het. Capella is relatief naby, teen net 42,9 ligjare van die Son af.
Hoewel dit met die blote oog soos ’n enkele ster lyk, is dit eintlik ’n vierdubbele ster wat uit twee dubbelsterre bestaan: die sterre Capella Aa, Capella Ab, Capella H en Capella L.
Die primêre paar, Capella Aa en Ab, is twee heldergeel reusesterre, wat albei ’n massa sowat 2,5 keer dié van die Son het. Die sekondêre paar, Capella H en L, is sowat 10 000 AE van die eerste paar af en is twee dowwe, klein en relatief koel rooidwerge.
Capella Aa en Ab het albei die waterstof in hul kern opgebruik en weg van die hoofreeks beweeg. Hulle is in ’n baie nabye, ronde omwenteling omtrent 0,74 AE van mekaar af en draai elke 104 dae om mekaar. Capella Aa is koeler en helderder as Ab en is van die spektraaltipe K0III; dit sit tans helium in sy kern om in koolstof en suurstof. Capella Ab is effens kleiner en warmer en van spektraaltipe G1III; dit is in die Hertzsprung-gaping, waar subreuse uitsit en afkoel om rooireuse te word.
Capella is een van die helderste X-straalbronne in die lug; die strale kom vermoedelik hoofsaaklik van die korona van Capella Aa.
Capella was van 210 000 tot 160 000 jaar gelede die helderste ster in die lug, met ’n skynbare magnitude van sowat -1,8. Dit is vermoedelik genoem in ’n Arkadiese inskripsie uit die 20ste eeu v.C.[15] Sy verbinding met die simboliek van ’n bok dateer uit die Mesopotamië van die 7de eeu v.C. as ’n sterrebeeld met die naam "GAM", "Gamlum" of "MUL.GAM". Die naam kon na slegs die ster of na die sterrebeeld Koetsier as ’n geheel verwys het.
In 1899 het professor William Wallace Campbell van die Lick-sterrewag in Kalifornië en die Britse sterrekundige Hugh Newall feitlik tegelykertyd aangekondig dat Capella ’n dubbelster is.[16][17][18] Talle waarnemers het die sterre van mekaar probeer onderskei, maar sonder sukses.[19] Dit is eers in 1919 interferometries waargeneem.[20][21] Dit was die eerste interferometriese meting van enige voorwerp buite die Sonnestelsel.[22]
In 1914 het die Finse sterrekundige Ragnar Furuhjelm gesien die dubbelster het ’n dowwe metgesel.[23] In Februarie 1936 het Carl L. Stearns waargeneem dat die metgesel self soos ’n dubbelster lyk,[24] en dit is in September daardie jaar deur Gerard Kuiper bevestig. Dié paar is Capella H en L genoem.[25]
Die stersisteem is net meer as 42 ligjare van die Son af.[4][10] Capella was vermoedelik in die verlede nader aan die Son, omtrent 29 ligjare sowat 237 000 jaar gelede.[26]
Die sterre is na raming tussen 590 en 650 miljoen jaar oud en is vermoedelik effens veranderlik. Die omvang van sowat 0,1 in magnitude beteken dit sal soms helderder en soms dowwer wees as Rigel, Betelgeuse en Vega, wat ook veranderlik is. Die stelsel is geklassifiseer as ’n RS Canum Venaticorum-veranderlike,[13] ’n klas sterre wat na aan mekaar geleë is en baie aktiewe chromosfere het, insluitende groot sonvlekke en opvlammings.[14]
Die ster se Bayer-naam is "Alpha Aurigae" en sy Flamsteed-naam "13 Aurigae". Die eienaam, "Capella", is Latyn vir "(klein) bokooi"; die alternatiewe naam "Capra" is in klassieke tye meer dikwels gebruik.[27] In 2016 het die Internasionale Astronomiese Unie se sternaamwerkgroep (WGSN) die naam "Capella" vir die ster goedgekeur.[28]
↑ 1,01,1Strassmeier, K. G.; Fekel, F. C. (1990). "The spectral classification of chromospherically active binary stars with composite spectra". Astronomy and Astrophysics. 230: 389. Bibcode:1990A&A...230..389S.
↑ 6,06,1Cutri, R. M.; Skrutskie, M. F.; Van Dyk, S.; Beichman, C. A.; Carpenter, J. M.; Chester, T.; Cambresy, L.; Evans, T.; Fowler, J.; Gizis, J.; Howard, E.; Huchra, J.; Jarrett, T.; Kopan, E. L.; Kirkpatrick, J. D.; Light, R. M.; Marsh, K. A.; McCallon, H.; Schneider, S.; Stiening, R.; Sykes, M.; Weinberg, M.; Wheaton, W. A.; Wheelock, S.; Zacarias, N. (2003). "VizieR Online Data Catalog: 2MASS All-Sky Catalog of Point Sources (Cutri+ 2003)". VizieR On-line Data Catalog: II/246. Originally Published In: 2003yCat.2246....0C. 2246: II/246. Bibcode:2003yCat.2246....0C.
↑ 12,012,1Leggett, S. K.; Allard, F.; Berriman, Graham; Dahn, Conard C.; Hauschildt, Peter H. (1996). "Infrared Spectra of Low-Mass Stars: Toward a Temperature Scale for Red Dwarfs". The Astrophysical Journal Supplement Series. 104: 117. Bibcode:1996ApJS..104..117L. doi:10.1086/192295.
↑ 13,013,1 (2002) "Investigations of stellar coronae with XMM-Newton". 34.
↑ 14,014,1Samus, N. N.; Durlevich, O. V.; et al. (2009). "VizieR Online Data Catalog: General Catalogue of Variable Stars (Samus+ 2007–2013)". VizieR On-line Data Catalog: B/gcvs. Originally Published In: 2009yCat....102025S. 1: B/gcvs. Bibcode:2009yCat....102025S.
↑Mason, B. (22–25 Augustus 2006). "Classical Observations of Visual Binary and Multiple Stars". In William I. Hartkopf; Edward F. Guinan; Petr Harmanec (reds.). Binary Stars as Critical Tools and Tests in Contemporary Astrophysics, Proceedings of the 240th Symposium of the International Astronomical Union, Held in Prague, Czech Republic. pp. 88–96 [94]. doi:10.1017/S1743921307003857. ISBN978-0-521-86348-3. {{cite book}}: |journal= ignored (hulp)
↑Anderson, John A. (1920). "Application of Michelson's Interferometer Method to the Measurement of Close Double Stars". Astrophysical Journal. 51: 263–75. Bibcode:1920ApJ....51..263A. doi:10.1086/142551.
↑Kunitzsch, Paul; Smart, Tim (2006). A Dictionary of Modern star Names: A Short Guide to 254 Star Names and Their Derivations (2de hers. uitg.). Sky Pub. p. 19. ISBN978-1-931559-44-7.
Allen, Richard Hinckley (2013) [1899]. Star Names: Their Lore and Meaning (Herdruk uitg.). Courier Corporation. ISBN978-0-486-13766-7. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
Burnham, Robert Jr. (1978). Burnham's Celestial Handbook: An Observer's Guide to the Universe Beyond the Solar System, Volume One: Andromeda-Cetus (Revised & Enlarged uitg.). Dover Publications. ISBN978-0-486-23567-7. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
Ridpath, Ian; Tirion, Wil (2001). Stars and Planets Guide. Princeton University Press. ISBN978-0-691-08913-3. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
Schaaf, Fred (2008). The Brightest Stars: Discovering the Universe through the Sky's Most Brilliant Stars. Wiley. ISBN978-0-470-24917-8. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
Winterburn, Emily (2009). The Stargazer's Guide: How to Read Our Night Sky. Harper Perennial. ISBN978-0-06-178969-4. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)