Francis Cabrel

Francis Cabrel
Agtergrondinligting
Gebore	23 November 1953 (1953-11-23) (71 jaar oud) Agen, Frankryk
Genres	Volksmusiek Blues Country Popmusiek
Beroep(e)	Sanger Instrumentalis Komponis
Instrumente	Kitaar
Jare aktief	1974 - hede
Webwerf	franciscabrel.com

Francis Cabrel is 'n Franse sanger. Hy is ook 'n liedjieskrywer en speel boonop kitaar. Hy is gebore in Agen in Frankryk op 23 November 1953. Met sterk invloede van Bob Dylan het hy al verskeie albums vrygestel meestal onder die afdeling van volksmusiek maar het ook al blues en country style gebruik. Baie van sy liedjies soos L'encre de tes yeux (Die ink van jou oë) en Petite Marie (Kleine Marie) het blywende gunstelinge geword in Franse musiek. Ander, soos C'était l'hiver (Dit was winter) wat handel oor die selfmoord van 'n jong meisie, is al uitgevoer deur verskeie kunstenaars soos die Kanadese Isabelle Boulay.

Tans is hy woonagtig in Astaffort wat na aan Agen geleë is. Hy is getroud en het twee dogters, Manon en Aurélie. Hy en sy vrou het ook 'n Vietnamese dogtertjie aangeneem in 2005.

Biografie

Cabrel is gebore aan 'n beskeie familie. Sy pa het in 'n winkel wat koekies maak gewerk en was 'n kranige trekklavier aanhanger danksy sy vrou, wat 'n baie mooi stem gehad het. Sy ma het as kassier in 'n kafeteria gewerk. Hy het 'n sister, Martine, en 'n jonger broer, Philippe. Prospero Cabrel, sy oupa aan sy pa se kant, het in 1920 na Gascogne geïmmigreer vanaf Fruili in Italië met sy vrou en ses kinders. Cabrel se ma, Denise Nin, is gebore in Gascogne aan 'n Italiaanse familie wat ook uit Fruili afkomstig is. Die familie se oorspronlike naam, Cabrelli, is laat vaar in die 1700's.

1967

As 'n skaam tiener van dertien jaar het hy Bob Dylan se "Like a Rolling Stone" vir die eerste keer oor die radio gehoor. Dit was 'n draaipunt in sy lewe en 'n bepalende faktor in sy loopbaan. Danksy 'n kitaar wat hy een Kersfees as present ontvang het van sy oom Freddy, het hy 'n teenmiddel gehad vir sy skugterheid. Hy het in latere jare gesê dat die kitaar hom meer interessant laat voorkom het vir ander mense. Teen die ouderdom van 16 het hy begin om die liedjies van Neill Young, Leonard Cohen en Dylan te sing. Hy het ook Engels geleer deur die lirieke te vertaal. Hy het gedurende die somermaande by dieselfde bakkery gewerk as sy pa.

1970

Op sewentienjarige ouderdom het hy verkeie folk rock musiekgroepe op die been probeer bring maar dit was nie geslaagd nie. Hy is per geleentheid geskors uit sy hoërskool in Agen oor sy swak dissipline.

Teen ouderdom negentien het hy in 'n skoenwinkel werk gekry terwyl hy Sondaeaande opgetree het met 'n groep wat bekend gestaan het as "Ray Frank and Jazzmen", wat later hul naam verander het na "Les Gaulois" omdat elke lid van die groep 'n snor gedra het. Cabrel het tewens op daardie tydstip die voorkoms van 'n hippie gehad met sy lang hare en snor. Die groep het verplig gevoel om al die treffers van die tyd te dek. Cabrel het nietemin die geleentheid gebruik om sy kitaarspel te verbeter en sy vryetyd gebruik om nuwe liedjies te komponeer.

1974

In 1974 het hy ingeskryf vir 'n kompetisie wat deur Sud Radio, 'n groot plaaslike radiostasie, aangebied is. Vier honderd deelnemers het die een na die ander voor 'n paneel beoordelaars opgetree wat, onder andere, Daniel en Richard Seff ingesluit het. Hy het sy eie komposisie, "Petite Marie", wat opgedra is aan sy vrou Mariette, gesing. Hy is as die wenner aangewys en het sodoende 2000 Frank en 'n platekontrak by CBS losgeslaan.

1977

Sy eerste album Les murs de poussière (ook bekend as Ma ville) is drie jaar laat uitgereik. "Petite Marie" is as 'n , maar Cabrel het gou agtergekom dat CBS verander het aan die aksent van sy sangstem op die snit, en dat dit met die uitdrukking van sy ware persoonlikheid gebots het. Hierdie weergawe van die lied dra dus nie Cabrel se goedkeuring weg nie. Tydens CBS se "Nouvelle Chanson Française" (Nuwe Franse Lied) veldtog het hy vir Dave vir een maand geopen by die Paris Olympia. Gedurende hierdie maand het hy slegs sy drie liedjies gesing en direk per trein na die voorstad Plessis Robinson gereis waar hy tuisgegaan het by 'n goeie vriend. Dit was vir Cabrel 'n baie frustrerende tyd gewees al was dit sy bekendstelling aan die publiek en ook die begin van sy loopbaan. Hy het maar moeilik aangepas by die stadslewe.

1979

Dit is veral vanaf die uitreiking van sy tweede album Les chemins de traverse dat sy loopbaan sterk spoed optel deurdat hierdie album meer as 400 000 eksemplare verkoop het binne enkele weke danksy die snit Je l'aime á mourir. Almal het hierdie rustige rympie geneurie in teenstelling met diskoliedjies wat in hierdie tyd die rondtes gedoen het, en het daartoe gelei dat die lied klassieke status bereik het onder die Franse. Cabrel se talent het onmiddellik die wye publiek se aandag gelok maar die ongevraagde faam het hom so effe verwar. Ten spyte hiervan het hy 'n ster geword en al die verpligtinge wat daarmee gepaard gaan het sy beskeie lewe heeltemal omvergewerp.

1980

Sy derde album Fragile bevat 'n juweel van 'n snit L'encre de tes yeux (Die ink van jou oë). Hierdie snit word baie vinnig 'n groot sukses en bevestig die sensitiewe natuur van hierdie sanger. Met sy rock & roll nommer La Dame de Haute-Savoie voeg hy die elektriese kitaar by sy klank om sodoende nader aan die klank te kom van kunstenaars wat hy bewonder. Kunstenaars soos Little Feat, Jackson Browne en James Taylor. Met die minder intieme en akoestiese klank van sy vorige werk het La Dame de Haute-Savoie goeie aanvaarding van die publiek ontvang en is dit een van die uitstaande snitte in sy loopbaan.

1981

Op hierdie tydstip is Cabrel verdeel tussen sy tuisdorp- en Parys-lewe en stel hy Carte Postale (Poskaart) vry wat met akkuraatheid en deursigtigheid sy gemoedstoestand uitbeeld. Snitte soos Carte Postale, Chauffard (Padvark) en die uitmuntende Répondez-moi (Antwoord my) verteenwoordig die verskille tussen die nostalgie van die plattelandse lewe en die verwyt van die gajaagde stadslewe wat die verdeeldheid voorstel in die lewe wat gelei word deur 'n kunstenaar wie se lewe omvergewerp is deur sukses. Deur na hierdie album te luister ervaar mens die diep begeerte wat Cabrel het om terug te keer na 'n rustiger lewenstyl.

1983

Die vrystelling van sy vyfde album Quelqu'un de l'intérieur (Iemand van binne) het 'n dubbele ewolusie meegebring. Eerstens gewaar mens Cabrel sonder sy lang hare. Hiermee doen hy afstand van sy musketier-voorkoms. Tweedens is daar 'n verandering in sy skryfstyl weg van die persoonlike en dus met 'n groter klem op die uiterlike wêreld. Maar die bekoorlike balades wat mens assosieer met Cabrel syfer steeds deur in snitte soos La fille qui m'accompagne (Die meise wat my vergesel) en Le temps s'en allait (Die tyd gaan verby).

1985

Die nuwe album Photos de voyages (Reisfoto's) volg in dieselfde trant as die vorige maar daar word merkbaar 'n sterker standpunt ingeneem deur Cabrel oor kwesies soos rassisme in Les gitans, apartheid in Soweto en derdewêreldse armhoede in Photos de voyages, iets wat ver verwyderd is van sy vorige ligter musiek. Maar dit is die ballade Il faudra leur dire (Dit gaan nodig wees om vir hulle te vertel) wat 'n wegholsukses is. Hierdie liedjie, geskryf rondom die tyd van sy dogter se doop, handel oor bloedkanker en word in die begin gesing deur die kinders van Astaffort. Hierdie album, wat met die hulp van die Chorale des Enfants d'Asnières (Die kinderkoor van Asnières) opgeneem is, het vir 'n aantal weke sy verskyning hoog in die top 50 gemaak.

1989

As pa van 'n familie neem Cabrel 'n stadiger werkspas aan en skaaf hy langer aan sy liedjies wat nou die noemenswaardige aspekte van sy lewe verskans en dit nie vervang nie. As vrug van hierdie nuwe lewensuitkyk kom die album Sarbacane (Panfluit) te voorskyn na bykans drie jaar se werk en dit is 'n oorweldigende sukses. Die album word deels opgeneem in die ateljee wat hy tuis ingerig het en verteenwoordig 'n onmiskenbare volwassenheid in sy skryfstyl en komposisie. Die publiek is ook nie teleurgesteld nie en bewys 'n groot eer aan Cabrel deur oor die twee miljoen eksemplare te koop, sonder om die enkelsnitte Sarbacane wat hy opdra aan sy dogter of C'est ecrit (Dit staan geskryf) in ag te neem nie. Ten spyte van hierdie sukses noem Cabrel dat dit dalk sy laaste opname sou wees.

1991

Na 'n aantal maande se toer en deelname aan verskeie humanitêre werke word die tripelalbum D'une ombre à l'autre (Van een skadu na die ander) vrygestel. Die boks bevat 43 snitte op 3 CDs waarvan die eerste deel (CD 1 en snit 1 tot 7 van CD 2) opgeneem is tydens sy Sarbacane Tour by die Palais des Sports in Toulouse op 1 en 2 Desember 1989. Die tweede, meer akoestiese, deel (CD 2 snit 8 tot 14 en CD 3) is opgeneem by die Centre Culturel in Sarlat tussen 12 en 15 Mei 1991. Die drie CDs is 'n taksering en opsomming van die inspirasie van 'n ervare musikant. Weer pa van 'n dogter bring Cabrel nou 'n eenvoudige lewe deur verdeel tussen sy familie, sy tuisateljee en sy nuwe verantwoordelikhede as kanselier van Astaffort. Cabrel is goed bewus van die gevare wat sukses kan meebring en hou sy voete stewig op die grond.

1994

Desondanks enige druk neem Cabrel vyf jaar om sy agste album Un samedi soir sur la terre ('n Saterdagaand op die grond) uit te reik. As gevolg van die lang broeitydperk onthul hierdie album meer presisie en uitdrukking. Na die sukses van Sarbacane verval Cabrel nie in die fout om slegs 'n herhaling van die styl van die vorige album na te volg nie, danksy snitte soos Je t'aimais, je t'aime, je t'aimerai (Ek was lief vir jou, ek is lief vir jou, ek sal lief wees vir jou), La cabane du pêcheur (Die vissermanshut) en veral Corrida (Bulvegter) wat 'n afkeuring van hierdie optrede is. Cabrel begin kort na die uitreiking 'n toer wat 'n reeks konserte insluit in Parys gevolg deur 'n konsert in die Théâtre des Champs Elysées, Olympia en Zénith.

1995 / 1997

In Januarie 1995 toer Cabrel in Québec. In Februarie ontvang Un samedi soir sur la terre die Victoire de la Musique (Musiekwenner) toekenning as beste album van die jaar. In April eindig die Un samedi soir sur la terre toer, maar dit ondergaan 'n gedaanteverwisseling tussen Januarie en April van 1996 toe dit 'n meer akoestiese aard aangeneem het. In 1997 neem Cabrel deel aan die Sol En Si (Solidarité Enfant Sida) (Solidariteit Kinders Vigs) toer tesame met Maurane, Michel Jonasz en Maxime Le Forestier. Sy vertonings word deur die publiek waardeer aangesien daar die risiko bestaan dat sy albums al hoe skaarser gaan word.

1998

Die fotograaf Claude Gassian publiseer sy book Hors Saison (Buite seisoen), 'n manjifieke boek wat foto's bevat van Cabrel. Die boek het ook 'n bonus-CD wat 'n duet bevat wat tydens die Francofolies de Buenos Aires opgeneem is saam met die Argentynse sangeres Mercedes Sosa. Die liedjie Vengo a ofrecer mi corazón is so 'n groot sukses op die radio dat dit uitgereik word as 'n enkelsnit-CD.

1999

Die album Hors Saison (Buiteseisoen) is vyf jaar na Cabrel se laaste een vrygestel op 30 Maart. Dit word vervaardig deur dieselfde span wat vir die vorige twee albums verantwoordelik was, naamlik Manu Katché, Gerard Bikialo and Bernard Paganotti. Die styl is tipies Cabrel en die album word aangehelp deur die sukses van die snitte Presque rien (Byna niks) en Hors saison. Die opname verkoop binne een jaar 'n miljoen eksemplare. Na hierdie herlewing van sy sukses skop Canrel 'n konserttoer af. Die verhoogdekor is eenvoudig waar hy slegs deur agt musikante omring word. Die eerste deel van sy konsert sluit die vonds van Quebec in, Isabelle Boulay. Die toer eindig in Desember.

2000 / 2001

Sy tripelalbum Double Tour (Dubbeldraai) word opgeneem tydens sy publieke optredes en bevat akoestiese sowel as elektroniese weergawes van sy liedjies. Terselfde tyd neem hy deel aan Les Enfoires (Die Domkoppe) wat verskeie sangers en kunstenaars insluit ten goede van liefdadigheid. Cabrel en Jean-Jacques Goldman is groot ondersteuners van hierdie inisiatief. In 2001 toer Cabrel weer met Les Enfoires wat in eie reg 'n groot sukses geword het.

2002

Cabrel hou 'n sessie van sy Rencontres musicales d'Astaffort (Musikale byeenstomste van Astaffort) inisiatief wat hy in 1995 van stapel gestuur in Parys om meer mediablootstelling te bekom. Die Rencontres vind twee maal per jaar plaas in 'n ou skool in Astaffort in die loop van 'n week. Tydens hierdie periode kom opkomende liedjieskrywers, komponiste en ander skeppende geeste bymekaar om in aanraking te kom met professionele kunstenaars in die musiekbedryf. Elke week eindig met 'n konsert waar die eerste helfte deur die amateurkunstenaars opgevoer word en die tweede deel deur 'n bekende sanger. Hierdie model lei tot Les Rencontres d'Astaffort à Paris op 24 Junie by die Casino de Paris waar Cabrel die tweede helfte behartig. Hierdie optrede word so positief ontvang dat die konsep herhaal is in 2003.

2003 / 2004

Cabrel skryf en neem sy album Les Beaux Dégâts op.

2005

Die musiek van Louisiana en meer spesifiek die van New Orleans is alombekend. Dit is die hart van die stad en die blom van sy kultuur. Die stad het die volle aanslag beleef van orkaan Katrina en ook Rita. Baie Louisiana musikante het alles verloor: huisvesting, instumente, werk, ens.

Dit is om hierdie rede dat Cabrel en sy vriend Zachary Richard 'n liefdadigheidskonsert reël ter ondersteuning van die musikale gemeenskap wat slagoffers was. Cabrel stig toe L'association SOS Musiciens de la Nouvelle-Orléans en tree as voorsitter op. Die enigste doel van hierdie assosiasie is om 'n konsert te hou op Maandag 7 November 2005 by die Palais des Congrès de Paris wat verskeie kunstenaars insluit. Die opbrengs van hierdie konsert gaan na die musici wat slagoffers was in New Orleans deur gebruik te maak van die Community Foundation of Acadiana wat bedryf word in Lafayette in die Verenigde State.

Verskeie kunstenaars het gehoor gegee aan die oproep van die assosiasie en Francis Cabrel. Kunstenaars soos Veronique Sanson, Garou, Gerald de Palmas, Paris Combo, Sanseverino and Alain Souchon. Twee en 'n half uur se musiek is gespeel om eer te betoon aan die Amerikaanse musici en om hulle troosting te bied en te ondersteun.

2007

Ter herdenking van sy 30 jaar in die musiekbedryf word die album L'essentiel 1977-2007 uitgereik. Dit bevat van sy beste werke oor die afgelope drie dekades asook twee nuwe snitte.

Tesame met die 37 snitte sluit die album ook 'n bonus-DVD in wat vyf bestaande videosnitte bevat en een uittreksel uit sy nuwe konsert.

Bronne

• Francis Cabrel se amptelike webwerf
• Hierdie artikel is aanvanglik saamgestel deur die Engelse weergawe van Wikipedia te gebruik as 'n beginpunt.