Heinrich Heine

Die Duitse skrywer Heinrich Heine (1797-1856) het met poësie, prosa en essays naam gemaak. Weens sy romanties-ironiese gedigte word hy as een van die laaste van die Romantici beskou, terwyl sy essays hom verbind het met die beweging van Junges Deutschland.

Heine is op 13 Desember 1797 uit 'n Joodse gesin in Düsseldorf gebore. Van 1819 tot 1825 het hy die regte bestudeer en die digters Chamisso en Hoffman leer ken. Om as advokaat te kan praktiseer, het hy 'n Protestant geword en sy naam van Harry na Heinrich verander. Hy het 'n paar jaar by sy oom, Salomon Heine, in Hamburg gewoon, van wie hy sy hele lewe lank finansieel afhanklik was.

In 1828 het hy 'n reis na Italië onderneem, en in 1831 as korrespondent van die Augsburger AIIgemeine Zeitung na Parys vertrek, waar hy die res van sy lewe gewoon het. In 1848 is hy weens 'n rugmurgsiekte verlam en kon hy nie meer loop of skryf nie. Nadat hy 8 jaar bedlêend was, is hy op 17 Februarie 1856 oorlede.

Heine het sy debuut in 1821 gemaak met die digbundel Junge Leiden. Dié digbundel, asook die toneelstukke Almansor (1821) en William Ratcliff (1822), behoort tot die Romantiek. Met Die Harzreise, die eerste deel van die Reisebilder (4 dele; 1826-1831), het Heine groot bekendheid verwerf. Dié reisbeskrywings is meestal besprekings oor die natuur, godsdiens, filosofie, kuns en politiek, waarin die reis self maar 'n klein rol speel. Dit was prosastukke wat aanleiding gegee het tot die moderne vervolgverhaal. Die bekendste Reisebilder is "Die Nordsee" (1827), "Die Reise von München nach Genua" (1830) en "Englische Fragmente" (1831).

Sy eerste groot digbundel, Buch der Lieder, het in 1827 verskyn. Verskeie van die gedigte is geïnspireer deur sy liefde vir twee niggies in Hamburg, terwyl daar ook verskeie gedigte oor die see asook ballades soos "Belsazar" en "Die Grenadiere" was. Verskeie van Heine se liedere is deur Brahms, Wolf, Mendelssohn, Schubert en Schumann getoonset.

In Ideen. Das Buch Ie Grand (1826) het Heine kort, outobiografiese sketse gepubliseer waarin hy sy mening oor allerlei aktuele sake gegee het. Dit was die voorloper van die politieke en filosofiese geskrifte wat Heine van 1830 tot 1840 in Parys geskryf het. In Die romantische Schule (1836) en Zur Geschichte der Religion und Philosophie in Deutschland (1835) het hy 'n kritiese beskouing van Duitsland gegee.

As joernalis het hy die Duitsers oor die stand van sake in Frankryk ingelig, maar in 1835 het daar 'n einde aan gekom toe die Bundestag ('n liggaam van Duitse verteenwoordigers) 'n verbod op publikasies deur lede van die Junges Deutschland ingestel. Die politieke beweging het hervormings voorgestaan en hom verset teen die ideale van die Romantiek.

Na aanleiding van twee reise na sy vaderland het hy die satiriese eposse Atta Tra" (1843) en Deutschland, ein Wintermarchen (1844) geskryf. In die bundel Neue Gedichte (1844) is daar, naas die romantiese beskrywings, ook 'n aantal satiriese verse. Sy laaste gedigte spreek van die wanhoop en eensaamheid wat sy siekte meegebring het. Dié gedigte is in die bundel Romanzero (1851) gepubliseer. Hy het ook essays oor die Duitse volkskunde, twee balletscenario's en sy memoires geskryf. Laasgenoemde het egter verlore gegaan

Bronnelys

Wêreldspektrum, Volume 10, bl.152, ISBN 0908409451