My Own Private Idaho

My Own Private Idaho
Regisseur Gus van Sant
Produksieleier Laurie Parker
Draaiboek Gus van Sant
Verteller River Phoenix
Met River Phoenix
Keanu Reeves
Musiek deur Bill Stafford
Kinematografie John J. Campbell
Eric Alan Edwards
Redigeerder Curtiss Clayton
Ateljee Onafhanklik
Verspreider Fine Line Features
Uitgereik 18 Oktober 1991
Speeltyd 102 minute
Land VSA
Taal Engels
Begroting $2,5 miljoen
Bruto wins $6,4 miljoen
IMDb-profiel

My Own Private Idaho is ’n onafhanklike avontuurdrama van 1991 wat deur Gus van Sant geskryf en geregisseer is. Dit is losweg gegrond op Shakespeare se Hendrik IV, Deel 1, Hendrik IV, Deel 2 en Hendrik V. Die hoofrolle word vertolk deur River Phoenix en Keanu Reeves.

Die prent gaan oor twee vriende, Mike en Scott, wat hulself ontdek terwyl hulle op reis gaan na Mike se tuisdorp in Idaho en daarna na Italië op soek na Mike se ma.

Van Sant het die draaiboek oorspronklik in die 1970's geskryf, maar dit gelos nadat hy John Rechy se 1963-roman City of Night gelees het omdat hy gedink het Rechy beskryf die onderwerp van manlike straatprostitute beter as hyself. Oor die jare het Van Sant die draaiboek herskryf. Dit gaan oor twee stories: dié van Mike wat sy ma soek en Scott as ’n moderne weergawe van die Henry IV-toneelstukke. Van Sant kon nie Hollywood-finansiering kry nie en het dit in ’n stadium oorweeg om die prent met ’n klein begroting te maak en werklike straatkinders te gebruik. Hy het afskrifte van die draaiboek aan Reeves en Phoenix gestuur en aangeneem hulle sou dit van die hand wys, maar albei het dit aanvaar.

My Own Private Idaho se première was op die 48ste Venesiese Rolprentfees en het positiewe resensies gekry, onder meer van The New York Times en Entertainment Weekly. Die prent was ’n redelike finansiële sukses, wat meer as $6,4 miljoen in Amerika laat inrol het. Dit het $2,5 miljoen gekos om te maak. Phoenix het verskeie pryse gewen vir sy spel, onder meer die Volpi Cup van die Venesiese Rolprentfees, die Independent Spirit Award en die National Society of Film Critics Award, almal vir beste akteur.

Storielyn

[wysig | wysig bron]
Keanu Reeves en River Phoenix, die sterre van My Own Private Idaho.

Mikey Waters (River Phoenix), ’n gay manlike prostituut, staan alleen op ’n verlate deel van die snelweg.[1] Hy begin met homself praat en let op die pad lyk "soos iemand se gesig, soos ’n opgefokte gesig”. Hy ervaar ’n vaaksug-episode en droom sy ma troos hom terwyl tuisvideo's uit sy kinderdae in sy kop afspeel.

Later, nadat hy orale seks met ’n kliënt gehad het, keer Mike terug na sy gunstelingplek om kliënte te kry. Hy word opgelaai deur ’n ryk ouer vrou (Grace Zabriskie), wat hom na haar huis neem. Daar kry hy twee ander manlike prostitute wat sy ook gehuur het. Een van hulle is Scott Favor (Keanu Reeves), Mike se beste vriend, en die ander een is Gary (Rodney Harvey). Terwyl hulle regmaak om seks met die vrou te hê, beleef Mike nog ’n vaaksug-episode en word die volgende dag saam met Scott in Portland, Oregon, wakker.

Mike en Scott word gou herenig met Bob Pigeon (William Richert), ’n middeljarige mentor vir ’n bende straatkinders en manlike prostitute wat in ’n verlate woonstelgebou woon. Scott, die seun van ’n burgemeester van Portland, erken in ’n private gesprek met Bob dat hy sy pa se fortuin sal erf wanneer hy 21 word en dan nie meer ’n prostituut sal wees nie. Mike wil graag sy ma vind, en hy en Scott verlaat Portland en reis na Idaho om Mike se ouer broer, Richard (James Russo), te besoek. Dié woon in ’n verwaarloosde woonwa. Op die reis erken Mike dat hy verlief is op Scott. Richard probeer Mike vertel wie sy regte pa is, maar Mike sê hy weet dit is Richard. Richard vertel vir Mike hul ma werk as ’n hotelbediende, maar toe Mike en Scott na die hotel gaan, vind hulle uit sy is Italië toe op soek na haar eie familie.

Mike en Scott gaan ook Italië toe en vind die plaashuis waar Mike se ma gewerk het, as ’n bediende en ’n Engels-onderwyseres. Die jong vrou wat daar woon, Carmela, vertel vir Mike sy ma het maande tevore na Amerika teruggekeer. Carmela en Scott raak verlief en keer terug na Amerika en los Mike om alleen en met ’n gebroke hart terug te keer. Scott se pa sterf en Scott erf sy fortuin.

Terug in Portland konfronteer Bob en sy bende die hervormde Scott by ’n deftige restaurant, maar hy verwerp hulle. Daardie nag het Bob ’n hartaanval en sterf. Die volgende dag hou die prostitute ’n raserige begrafnis vir hom, terwyl Scott ’n paar treë weg in dieselfde begraafplaas sy pa se ernstige begrafnis bywoon.[1]

Dan is Mike terug op die verlate Idaho-snelweg. Nadat hy nog ’n vaaksug-aanval gekry het, hou twee vreemdelinge in ’n trok by hom stil. Hulle dink hy is dood en steel sy rugsak en skoene. Oomblikke later hou ’n ongeïdentifiseerde persoon by Mike stil, tel hom in sy voertuig en ry weg.

Ontvangs

[wysig | wysig bron]

My Own Private Idaho is die eerste keer in 1991 by die Venesiese Rolprentfees vertoon[2] en daarna by die Toronto-rolprentfees[3] en die New York-rolprentfees.[4]

Op 27 September 1991 is dit in teaters uitgereik. Dit het goeie resensies gekry. Roger Ebert, ’n Amerikaanse resensent en draaiboekskrywer wat ’n Pulitzer-prys gewen het, het geskryf: "The achievement of this film is that it wants to evoke that state of drifting need, and it does. There is no mechanical plot that has to grind to a Hollywood conclusion, and no contrived test for the heroes to pass."[5] Ook in Rolling Stone,[6] The New York Times,[7]Newsweek,[8] Entertainment Weekly,[9] The Village Voice[10] en die Washington Post[11] is die prent en die hoofakteurs se spel geprys. Daar was egter ook ’n paar minder goeie resensies.[12][13][14]

Pryse

[wysig | wysig bron]

My Own Private Idaho het die Showtime International Critics Award gewen by die Toronto-rolprentfees van 1991.[15]

River Phoenix het in dieselfde jaar die Volpi Cup vir beste akteur gewen by die Venesiese Rolprentfees.[16] Hy het ook die Independent Spirit Award en National Society of Film Critics Award vir beste akteur gewen.[17]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Taubin, Amy. "My Own Private Idaho: Private Places" (in Engels). The Criterion Collection. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 10 Augustus 2015.
  2. ↑ Fuller 1993, p. 105.
  3. ↑ MacInni, Craig (21 Augustus 1991). "Festival of Festivals fills in its open spaces". Toronto Star.
  4. ↑ Holden, Stephentlink (20 September 1991). "Film Festival: The Spirit Is the Focus". New York Times.
  5. ↑ Ebert, Roger (18 Oktober 1991). "My Own Private Idaho". Chicago Sun-Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 September 2012. Besoek op 21 Februarie 2008.
  6. ↑ Travers, Peter (17 Oktober 1991). "My Own Private Idaho". Rolling Stone (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Desember 2008. Besoek op 21 Februarie 2008.
  7. ↑ Canby, Vincent (27 September 1991). "A Road Movie About Male Hustlers". New York Times. Besoek op 21 Februarie 2008.
  8. ↑ Ansen, David (7 Oktober 1991). "Turning Shakespearean Tricks". Newsweek.
  9. ↑ Gleiberman, Owen (11 Oktober 1991). "My Own Private Idaho". Entertainment Weekly (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Augustus 2014. Besoek op 19 Februarie 2009.
  10. ↑ Hoberman, J (1 Oktober 1991). "My Own Private Idaho". Village Voice.
  11. ↑ Alexander Ryll. "Essential Gay Themed Films To Watch, My Own Private Idaho" (in Engels). Gay Essential. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 7 Februarie 2015.
  12. ↑ Clark, Mike (27 September 1991). "Half-baked plot mires Idaho studs". USA Today.
  13. ↑ Schickel, Richard (28 Oktober 1991). "Cinema". Time (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Augustus 2013. Besoek op 19 Februarie 2009.
  14. ↑ Rafferty, Terrence (7 Oktober 1991). "Street Theatre". The New Yorker.
  15. ↑ Scott, Jay (16 September 1991). "Egoyan wins $25,000 prize – and gives it away". Globe and Mail.
  16. ↑ "Russian movie tops in Venice". Montreal Gazette. 16 September 1991.
  17. ↑ Corliss, Richard (15 November 1993). "His Own Private Agony". Time (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Augustus 2013. Besoek op 19 Februarie 2009.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]