Prinses Juliana Internasionale Lughawe

Prinses Juliana
Internasionale Lughawe
IATA: SXM – ICAO: TNCM
Opsomming
Tipe lughawe Openbaar
Eienaar PJIA Houermaatskappy
Ligging Sint Maarten
Spil vir Winair
Hoogte bo seevlak 14 vt / 4 m
Koördinate 18°02′27″N 063°06′34″W / 18.04083°N 63.10944°W / 18.04083; -63.10944
Webtuiste sxmairport.com
Aanloopbane
Rigting Lengte Oppervlak
m vt
10/28 2 300 Teer/beton
Bron: airnav.com[1]

Prinses Juliana Internasionale Lughawe is die hooflughawe op die Karibiese eiland Saint Martin. Die lughawe is aan die Nederlandse kant van die eiland geleë, in die land van Sint Maarten, naby die oewer van die Simpsonbaai-strandmeer. In 2015 het die lughawe 1 829 543 passasiers en ongeveer 60 000 vliegtuigbewegings hanteer.[2] Die lughawe dien as 'n spilpunt vir Winair en is die hoofpoort vir die kleiner Leeward-eilande, insluitend Anguilla, Saba, Saint Barthélemy en Sint Eustatius. Dit is vernoem na koningin Juliana van Nederland, wat daar geland het terwyl sy troonopvolger was in 1944, die jaar nadat die lughawe geopen het. Die lughawe het baie lae landingsbenaderings omdat die een kant van sy aanloopbaan baie naby aan die kus en Maho-strand is. Terwyl Prinses Juliana Internasionaal die primêre lugvaartpoort na die eiland is, is daar ook 'n kleiner lughawe vir openbare gebruik aan die Franse kant, in die Franse kollektiwiteit Saint Martin, genaamd Grand Case-Espérance-lughawe.

Op 6 September 2017 het die lughawe aansienlike skade gely toe orkaan Irma die eiland as 'n kategorie  5 orkaan getref het. Video van 'n Nederlandse militêre helikopter het gewys die dak van die terminaal is afgewaai, die lugbrûe is beskadig, en daar was 'n aansienlike hoeveelheid sand (deur die heinings van Simpson Bay Beach gewaai) en oorstromings oor die aanloopbaan.[3] Die lughawe het op 10 Oktober 2017 heropen met tydelike fasiliteite terwyl herstelwerk begin het.[4] Pawiljoene was in gebruik tydens die heropbou van die hoofterminaal. Daar is gehoop om die lughawe se vertrek- en aankomsbedrywighede teen November na die grondvloer van die hoofterminaalgebou te verskuif. In Desember 2018 het tydelike aankoms- en vertrekfasiliteite binne die eerste vlak van die terminaalgebou geopen. Die hele boonste verdieping van die terminaal en die vier lugbrûe bly tydelik buite gebruik.

Waarskuwingsteken tussen aanloopbaan 10 en Mahostrand
Toeskouers op Mahostrand
Terminaalbinnekant

Aanloopbaan

[wysig | wysig bron]

Die lughawe het 'n enkele aanloopbaan genommer 10/28, wat 7 546 vt x 148 vt (2 300 m x 45 m) meet.[1]

Vlieëniers wat deur GPS gelei word, volg 'n meer doeltreffende benadering as dié wat onder visuele reëls werk.[5] Plaaslike lughawereëls verbied vliegtuie om laer as 150 meter te vlieg [6]

Aankomende vliegtuie nader die eiland vir die finale benadering na aanloopbaan 10, en volg 'n 3° -glyhelling wat laag oor die beroemde Maho-strand vlieg. Die nabyheid van Maho Beach aan die aanloopbaan het die lughawe een van die wêreld se gunstelingplekke onder vliegtuigentoesiaste gemaak ten spyte van die gevare.[7] In 2017 is 'n Nieu-Seelandse vrou dood aan beserings wat opgedoen is deur 'n spuitstraal van 'n vertrekkende vliegtuig.[8] Toeriste word dikwels gekritiseer vir gevaarlike gedrag op die strand.[9]

Terminaal

[wysig | wysig bron]

Ontwerp om sowat 2,5 miljoen passasiers jaarliks te hanteer, het die nuwe vier-verdieping terminaalgebou (tot die skade deur Orkaan Irma) 30 500 vk m se vloerspasie en was ten volle lugversorg. Beskikbare fasiliteite het 46 inkloktoonbanke, 10 transito-toonbanke en 13 instaphekke ingesluit. Daar was 20 immigrasiehokkies vir aankomende passasiers en vyf uitgangbeheerhokkies vir vertrekkende passasiers.[10] Die gebou het ook 40 winkels en kos- en drankeenhede gehad—sommige uniek aan St. Maarten—wat onder die kleinhandel-tema 'So Much More' bevorder is.

Algemene lugvaart

[wysig | wysig bron]

Om die groeiende internasionale en plaaslike verkeer van private vliegtuie te akkommodeer, het PJIA 'n vaste-basis operateurgebou wat kantoorruimte en privaat sitkamers met toegewyde gebruike bied. [11]

Toring

[wysig | wysig bron]
’n Air France Airbus A340-300 wat oor Mahostrand vlieg kort voor landing

Sedert die amptelike opening van die nuwe beheertoring het PJIA-lugverkeerbeheerders twee radarstelsels tot hul beskikking met 'n reeks van 50 nautical miles (93 km) en 250 nautical miles (460 km). PJIA-beheerders bestuur 4 000 vierkante NM lugruim bekend as die Juliana TCA rondom die lughawe, ongeveer tussen 25 nautical miles (46 km) en 42 nautical miles (78 km) van die St Maarten VOR-DME. Benewens die verskaffing van naderings-, toring- en grondbeheer by PJIA, verskaf hierdie beheerders ook naderingsbeheer vir Clayton J. Lloyd Internasionale Lughawe (Anguilla), L'Espérance-lughawe (Saint-Martin), Gustaf III-lughawe (Sint Bartholomeus), FD Roosevelt-lughawe (St. Eustatius) en Juancho E. Yrausquin-lughawe (Saba).

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 "AirNav: TNCM - Princess Juliana International Airport". www.airnav.com. Besoek op 22 November 2021.
  2. ↑ sxmairport.com: Annual Report 2015, visited 2 March 2016
  3. ↑ "World famous St Maarten airport destroyed by Hurricane Irma". Stuff (in Engels). 6 September 2017. Besoek op 22 November 2021.
  4. ↑ "Rebuilding of SXM Airport Terminal Building Will Commence Soon". smxairport.com. Princess Juliana International Airport Operating Company. 5 Oktober 2017. Besoek op 15 Oktober 2017.
  5. ↑ KLM Royal Dutch Airlines (2 Februarie 2015). KLM Cockpit Tales: Part 3 - Big plane, short runway.
  6. ↑ "AirNav: TNCM - Princess Juliana International Airport". www.airnav.com. Besoek op 17 September 2018.
  7. ↑ Soo Kim (4 Oktober 2017). "The Caribbean's most spectacular airport has reopened". Telegraph.
  8. ↑ "New Zealand woman dies after jet blast at world's 'scariest' airport". Guardian. Besoek op 13 November 2019.
  9. ↑ Katherine Scott (10 Julie 2018). "Travellers slammed for 'close call' plane stunt at famous beach". Nine.
  10. ↑ "Princess Juliana International Airport". Besoek op 28 November 2016.
  11. ↑ "PJIA" (PDF). pjiae.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 4 Maart 2012. Besoek op 22 November 2021.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]