Vickers Wellington

Vickers Wellington
Tipe Bomwerper
Vervaardiger Vickers-Armstrongs
Nooiensvlug 15 Junie 1936
Status Uit diens gestel
Hoofgebruiker Britse Lugmag
Vervaardig 1936–1945
Aantal gebou 11,461

Die Vickers Wellington was 'n tweemotorige bomwerper wat hoofsaaklik deur die Britse Lugmag gebruik is tydens die Tweede Wêreldoorlog. Hierdie vliegtuig het sy nooiensvlug voltooi op 15 Junie 1936. Die Vickers Wellington het die bynaam Wimpey gehad. Tesame met die Armstrong Whitworth Whitley en die Handley Page Hampden was dit die enigste tweemotorige bomwerpers waaroor die Britse Lugmag beskik het toe die oorlog op 9 September 1939 uitgebreek het. Hierdie drie bomwerpers het die Britse bomaanvalle gedra totdat die eerste viermotorige bomwerpers eers in 1941 beskikbaar geraak het. Brittanje het oor slegs 179 Wellingtons beskik met die uitbreek van die oorlog.

Ontwikkeling

[wysig | wysig bron]

Die protoptipe was ontwikkel na aanleiding van spesifikasie B.9/32 en het op 15 Junie 1936 sy nooiensvlug voltooi. Die produksievliegtuie, wat bestel was na aanleiding van spesifikasie 29/36, se romp en rigtingroer het drasties ontwerpveranderinge ondergaan. Die eerste produksievliegtuie het reeds op 23 Desember 1937 begin met vlugtoetse en die eerste Wellington is in Oktober 1938 aan Nr. 9 Eskader afgelewer. Die vliegtuie, wat in diens was toe die oorlog uitgebreek het, was aangedryf deur Pegasus-motors en was Mk1- en Mk IA-modelle. Op daardie stadium was daar van Model Mk IC egter die meeste gebou: 2,685 vliegtuie. Daar was ook reeds voor die oorlog prototipes ontwikkel wat met ander motors toegerus was: Mk II was met Merlinmotors en Mk III was met Bristol Hercules-stermotors toegerus.

Die eerste Britse bomaanval op Duitse teikens is deur Wellington en Bristol Blenheim vliegtuie gedoen; hulle het Duitse skeepsvaart te Brunsbüttel aangeval. Gedurende middel Desember 1939 het hulle begin met nagtelike bombardering en was deel van die eerste aanval op Berlyn in Augustus 1940. Gedurende September 1940 het die Wellington sy verskyning gemaak in die Midde-Ooste en in die Verre-Ooste in 1942. Op daardie stadium was die Mk III die model in produksie waarvan 1,519 gebou was. Twee eskaders was egter ook reeds voorsien van Mk IV modelle; hulle was toegerus met Twin Wasp-motors. Die eerste maritieme verkenningsvliegtuig vir Coastal Command, die Mk VIII, het in die lente van 1942 verskyn. Daar was 394 eenhede van Mk VIII gebou. Hulle het soortgelyke motors as model Mk IC gehad.

Daarna het verskeie modelle gevolg: Mk XI, XII, XIII en XIV. Hulle het verskillende weergawes van die Bristol Hercules-motors gehad asook verskille in operasionele toerusting. Terselfdertyd het die Wellington steeds diens gedoen in die ander oorlogsfronte; die Mk X (3,804 eenhede gebou) in die Midde-Ooste en asook Italië. Ander Wellingtons was verander na torpedodraers, seemynlêers, transportvliegtuie en die model D.W.1 was toegerus met elektromagnetiese ringe om seemyne te laat ontplof.

Tegniese besonderhede

[wysig | wysig bron]
Besonderhede van die Vickers Wellington Mk III:
Item Statistiek
Aantal motors 2
Tipe motor Skroef
Vervaardiger Bristol Hercules XI stermotors
Kraglewering per motor 1500 perdekrag
Vlerkspan 26,26 m
Lengte 19,68 m
Hoogte 5,33 m
Maks. opstygmassa 13 381 kg
Maks. snelheid 410 km/h op 3 810 m
Operasionele hoogte 5 791 m
Togafstand met bomvrag van 680 kg. 3 541km
Bewapening Twee 0.303 masjiengewere in neus,

vier 0.303 masjiengewere in agterste skiettoring,
een elk in die sye.

Bomvrag 2 041 kg bomme

Bron

[wysig | wysig bron]