Jean-Marie Le Pen

Dr Jean-Marie Le Pen ànna 2007
Ìm Jean-Marie Le Pen siina Unterschrìft
Ìm Jean-Marie Le Pen siina Unterschrìft
Dialäkt: Mìlhüüserdiitsch

Dr Jean-Marie Le Pen (LL-Q150 (fra)-Mathieu Kappler-Jean-Marie Le Pen.wav [ʒɑ̃maʁi ləpɛn](info) uff Frànzeesch, [lə̹ˈpɛn] uff Diitsch; * 20. Jüüni 1928 z’ La Trinité-sur-Mer, Département Morbihan, Bretagne àls Jean Marie Louis Le Pen) ìsch a frànzeescher rachtsextreemer Politiker. Sii politischer Schtil gìlt àls rachtspopülìstisch. Bekànnt worra-n-ìsch’r vu 1972 bis 2015 àls Grìndungsmìtglìed un Vorsìtzender vu dr Pàrtäi Front National (FN), em hìttiga Rassemblement National.[1][2]

Dr Le Pen hàt àls Legionäär un Soldààt ìm Indochina- un Àlgeriakriag diant. D’rwillscht hàt’r ìn mehrera poujadischta Orgànisàzioona siina politischa Kàrriar ààgfànga. Ar ìsch vu 1956 bis 1962 Àbgoordneter ìn dr Nàzionààlversàmmlung fìrs Seine-Département gsìì, un hàt d’rnooh ìm Jean-Louis Tixier-Vignancour siina Kàmpània fìr d’ Presidàntschàftswàhl vu 1965 glaita. Uff Wunsch vu dr nàzionàlìschta Beweegung Ordre Nouveau hàt’r ànna 1972 àn dr Grìndung vum Front National mìtgmàcht; ìm gliicha Joohr ìsch’r Vorsìtzender vu dara Pàrtäi worra. Sii Schwarpunkt ìsch d’ Kritik àn d’ frànzeescha-n-Iiwànderungspolitik gsìì. Doo d’rmìt ìsch dr Front National ìn da Joohra 1980 a wìchtiga Pàrtäi ìn dr politischa Làndschàft vu Frànkrììch worra. Dr Le Pen ìsch ànna 1986 àls Àbgoordneter üss Pàriis gwählt worra un ìsch Vorsìtzender vu dr FN-RN-Fràkzioon ìn dr Nàzionààlversàmmlung ìn dr 8. Legislàtüürperiooda vu dr Fìmfta Repüblik gsìì. Ar ìsch vu 1984 bis 2003 un vu 2004 bis 2019 Àbgoordneter ìm Öiropäischa Pàrlàmant gsìì. Därt ìsch’r Vorsìtzender vu dr Fràkzioon vu da Öiropäischa Rachta (1984–1989) un vu dr Täcknischa Fràkzioon vu da Öiropäischa Rachta (1989–1994) gsìì. Vu 1999 bis 2001 ìsch’r Mìtglìed vu dr Täcknischa Fràkzioon vu da unàbhangiga-n-Àbgoordneta gsìì, so wia vu Janner bis ìm Nowamber 2007 vu dr Fràkzioon Idäntiteet, Tràdizioon, Souweräniteet; ìm Raschtla vu dr Zitt ìsch’r fràkzioonsloos gsìì. Züadam ìsch dr Jean-Marie Le Pen bii fìmf Presidàntschàftswààhla-n-àls Kàndidààt ufftratta. Ànna 1974 hàt’r numma-n-a grìnger Schtìmma-n-ààtail bikumma, àwwer ìsch schpeeter dräimol bis àm viarta Plàtz vu dr äärschta Runda ànakumma (ànna 1988, 1995 un 2007). Àn dr Presidàntschàftswàhl vu 2002 ìsch’r unärwàrtet mìt 17,8 Prozant vu da iigaawena Schtìmma bis àn dr zwaita Runda glunga, wu-n-’r geega dr Jacques Chirac verloora hàt. Doo drbii ìsch dr Chirac vum „Repüblikànischa Front“ unterschtìtzt worra — dàs ìsch a Ainigung vu Lìnks- un Rachtswahler, wo dr FN hànn wälla schlààga. Ànna 2011 hàt’r Jean-Marie dr Pàrtäivorsìtz ìn siinera Tochter Marine Le Pen ìwwergaa un ìsch numma-n-Ehravorsìtzender blìewa. Ìm Àuigscht 2015 ìsch’r waaga „schwaara Verfahlunga“ üss dr Pàrtäi üssgschlossa worra. Ànna 2016 siina aigena Klainpàrtäi Comités Jeanne grìnda.[1][2]

Ìm Làuif vu siinera Kàrriar hàt dr Jean-Marie Le Pen mehrmols sehr umschtrìttena Mainunga ärüssert, wo-n-àls rassistisch un àntijìddisch galta. Ar ìsch mehrmols waaga Forderung vu Kriagsverbracha, Löignung vu Verbraacha geega d’ Mänschligkait, Uffrüaf züa Ràssahàss, Dischkriminiarung un ràssistischa Gwàlt vor àm Grìcht gsìì; ar ìsch mehrmols verurtailt, àwwer àui mehrmols fräigschproocha worra.[1][2] Ìm Jean-Marie Le Pen hàt m’r dr Ìwwernamma Le Menhir („Dr Schtehschtai“) gaa, dänn’r heert trotz dr Kritik nia uff, siina Mainunga z’ ärüssra.[3]

Lüag àui

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Lìteràtüür

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
Noohschlààgwärker
  • Jean-Marie Le Pen. In: Brockhaus Enzyklopädie. Brockhaus Verlag (brockhaus.de [abgerufen am 18. September 2022]).
  • Jean-Marie Le Pen. In: Encyclopédie Larousse. Larousse (französisch, larousse.fr [abgerufen am 18. September 2022]).
  • Bruno Dive: Le Pen Jean-Marie (1928- ). In: Encyclopædia Universalis. (französisch, universalis.fr [abgerufen am 18. September 2022]).
  • Jean-Marie Le Pen. In: Who’s Who in France. (französisch, whoswho.fr [abgerufen am 18. September 2022]).
  • Le Pen, Jean-Marie. In: Enciclopedia Italiana di scienze, lettere ed arti. Istituto della Enciclopedia Italiana fondata da Giovanni Treccani S.p.A. (italienisch, treccani.it [abgerufen am 18. September 2022]).
  • Jean-Marie Le Pen. In: Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica, Inc. (britisches Englisch, britannica.com [abgerufen am 18. September 2022]).
Sunschtigs
  • Vee Wuthi-Udomlert: Jean Marie Le Pen - Zwischen Populist und Extremist (= Akademische Schriftenreihe. Band V21245). GRIN Verlag, 2008, ISBN 978-3-638-93738-2 (28 S.).
  • Alain Rollat, Edwy Plenel, Plantu (Zaichnunga): L’Effet Le Pen : Le Monde. La Découverte un Le Monde éditions, 1984, ISBN 978-2-7071-1484-6 (französisch, 243 S.).
  • Alain Rollat: Les Hommes de l'extrême droite : Le Pen, Marie, Ortiz et les autres. Calmann-Lévy, 1985, ISBN 978-2-7021-1373-8 (französisch, 236 S.).
  • Jean Chatain: Les Affaires de M. Le Pen. Messidor, Pàriis 1987, ISBN 978-2-209-05887-7 (französisch, 175-[8] S.).
  • Pierre Jouve, Ali Magoudi: Les Dits et les non-dits de Jean-Marie Le Pen : Enquête et Psychanalyse (= Enquêtes). La Découverte, Pàriis 1988, ISBN 978-2-7071-1743-4 (französisch, 178 S.).
  • Roger Mauge: La Vérité sur Jean-Marie Le Pen. Éditions France-Empire, 1988, ISBN 978-2-7048-0578-5 (französisch, 246-[16] S.).
  • Alain Rollat, Edwy Plenel, Denis Pessin (Zaichnunga), Plantu (Zaichnunga), Sergueï, Brigitte Camus-Lazaro (Màteriààlsàmmlung): La République menacée : Dix Ans d'effet Le Pen. Le Monde éditions, 1992, ISBN 978-2-87899-046-1 (französisch, 387 S.).
  • Érik Emptaz (Hrsg.): Le Pen, le vrai (= Les Dossiers du Canard enchaîné. Band 45). Le Canard enchaîné, 1992, ISBN 978-2-87899-046-1 (französisch, 98 S.).
  • François Brigneau: La Haine anti-Le Pen (= Mes derniers cahiers). Publications F.B., 1992 (französisch, 80 S.).
  • Gilles Bresson, Christian Lionet: Le Pen : Biographie. Éditions du Seuil, 1994, ISBN 978-2-02-014063-8 (französisch, 477-[16] S.).
  • Olivier Warin: Le Pen de A à Z. Éditions Albin Michel, 1995, ISBN 978-2-226-07665-6 (französisch, 219 S.).
  • Pascal Perrineau: Le Symptôme Le Pen : Radiographie des électeurs du Front national (= L’Espace du politique). Fayard, 1997, ISBN 978-2-213-59984-7 (französisch, 256 S.).
  • Franz Schönhuber: Le Pen, der Rebell: Front National, Modell für Deutschland. 1. Auflage. VGB-Verlagsgesellschaft, Berg / Starnberger See 1997, ISBN 978-3-86118-069-2.
    • uff Frànzeesch ìwwersätzt unter’m Tìtel Le Pen, l'indomptable : Un combat pour l’Europe des patries. Les Presses bretonnes, Ploufragan 1998, ISBN 978-2-85615-040-5 (191 S.).
  • Maryse Souchard, Stéphane Wahnich, Isabelle Cuminal, Virginie Wathier, Jean-Pierre Faye (Vorwort): Le Pen, les mots : Analyse d'un discours d'extrême droite. Le Monde éditions, 1997, ISBN 978-2-87899-154-3 (französisch, 279 S.).
  • François Brigneau, Konk (Zaichnunga): Jean-Marie m'a tuer : Chroniques du mauvais temps. 1999, ISBN 978-2-87899-154-3 (französisch, 327 S.).
  • Hamid Bousselham: Torturés par Le Pen : La Guerre d'Algérie (1954-1962) (= Histoire de l'Algérie). Éditions Rahma, 2000, ISBN 978-9961-804-04-9 (französisch, 151 S.).
  • Olivier Guland: Le Pen, Mégret et les Juifs : L’Obsession du complot mondialiste (= Enquêtes). La Découverte, 2000, ISBN 978-2-7071-3061-7 (französisch, 222 S.).
  • Yves Daoudal: La Face cachée de Le Pen. Éditions Godefroy de Bouillon, 2002, ISBN 978-2-84191-140-0 (französisch, 124 S.).
  • Yves Bitrin: Vote Le Pen et psychologie des foules : 21 avril 2002, « un coup de tonnerre dans un ciel bleu » (= Questions contemporaines). Éditions L’Harmattan, 2003, ISBN 978-2-7475-4302-6 (französisch, 111 S.).
  • Michel Winock: La France politique : XIXe – XXe siècle (= Points-histoire. Band 256). Éditions du Seuil, 2003, ISBN 978-2-02-058895-9, Les sources historiques du Front national (französisch, 571 S.).
  • Jacques Le Bohec: L’Implication des journalistes dans le phénomène Le Pen. Band 1. Éditions L’Harmattan, 2004, ISBN 978-2-7475-7020-6 (französisch, 320 S.).. Àui Bànd 2: Les interactions entre les journalistes et J.-M. Le Pen, 2004, ISBN: 978-2-7475-7021-3.
  • Jacques Le Bohec: Sociologie du phénomène Le Pen (= Repères : thèses & débats. Band 428). La Découverte, 2005, ISBN 978-2-7071-4587-1 (französisch, 122 S.).
  • Jacques Bompard: Le Pen contre le Front national. L’Esprit-public, 2006 (französisch, 90 S.).
  • Christophe Forcari, Marc Fauchoux: Le Pen, le dernier combat (= Les Miroirs du prince). Jacob-Duvernet, Pàriis 2007, ISBN 978-2-84724-149-5 (französisch, 203-[8] S.).
  • Yvan Blot: Mitterrand, Le Pen : Le Piège. Éditions du Rocher, Monaco/Pàriis 2007, ISBN 978-2-268-06147-4 (französisch, 285 S.).
  • Sylvia Hadjetian: Le Succès de J.M. Le Pen et son parti. GRIN Verlag, 2007, ISBN 978-3-638-73177-5 (französisch, 68 S.).
  • Christiane Chombeau: Le Pen fille & père. Éditions du Panama, Pàriis 2007, ISBN 978-2-7557-0303-0 (französisch, 351 S.).
  • Jenifer Devresse: Le Pen sous presse : La Réception paradoxale d'un discours dénonciateur. Éditions L’Harmattan, Pàriis 2010, ISBN 978-2-296-11983-3 (französisch, 239 S.).
  • Philippe Cohen, Pierre Péan: Le Pen, une histoire française. Éditions Robert Laffont, Pàriis 2012, ISBN 978-2-221-12383-6 (französisch, 548-[24] S.).
  • Alexandre Dézé: La « dédiabolisation ». Une nouvelle stratégie ? In: Sylvain Crépon, Alexandre Dézé, Nonna Mayer (Hrsg.): Les Faux-semblants du Front national : sociologie d'un parti politique. Presses de Sciences Po, 2015 (französisch).

Weblìnks

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
 Commons: Jean-Marie Le Pen – Sammlig vo Multimediadateie

Ainzelnoohwiisa

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Dia Informàzioona sìnn üss’m Àrtìkel Jean-Marie Le Pen ìn dr hoochdiitscha Wikipedia ìwwernumma worra.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Dia Informàzioona sìnn üss’m Àrtìkel Jean-Marie Le Pen ìn dr frànzeescha Wikipedia ìwwernumma worra.
  3. ↑ Jean-Marie Le Pen : le Menhir vous salue bien ! In: Le Point. 19. August 2016, archiviert vom Original am 30. April 2022; abgruefen am 18. September 2022 (französisch).