Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla. |
Occitán Occitan | ||
---|---|---|
Atras denominacions: | Luenga d'oc | |
Parlau en: | Occitania | |
Rechión: | {{{territorios}}} | |
Etnia: | Occitans | |
Parladors: | entre 2 millons (ocasionals) y 500.000 (usuals) | |
Posición: | {{{clasificación}}} (Ethnologue 1996) | |
Filiación chenetica: | Indoeuropea |
|
Estatus oficial
| ||
Oficial en: | Catalunya (Aranés) | |
Luenga propia de: | {{{propia}}} | |
Reconoixiu en: | Francia Italia | |
Regulau por: | Congrès Permanent de la Lenga Occitana | |
Codigos
| ||
ISO 639-1 | oc | |
ISO 639-2 | oci | |
ISO 639-3 | oci | |
SIL | oci | |
L'occitán[1], occitano[1] u luenga d'oc (occitan, lenga d'òc) ye una luenga romance que se fabla en Occitania, un país que comprén o tercio sud de Francia, as Vals Occitanas (Alpes d'Italia), a Val d'Arán (en o norueste de Catalunya, Espanya) y o Prencipau de Mónegue. Hue o numero de fablants ye estimato entre 500 000 (usuals) y 2 milions (ocasionals), anque tien carácter cooficial en a Val d'Arán (y teoricament en tota Catalunya) chunto con o espanyol y o catalán.
O nombre occitán, atestato en os anyos 1270 u 1290, tien a mesma orichen que a formula luenga d'oc usata por o escritor italiano Dante Alighieri en os anyos 1290, que comparaba as palabras que significaban "sí" en tres luengas: luenga d'oc l'occitán, luenga de sí o italiano y luenga d'oïl o francés (oïl yera una forma antiga de oui). A palabra occitana òc procede d'o latín hoc (toscán sí se derivó d'o latín sic y o francés oïl/oui se derivó d'o latín hoc ille). As palabras occitán y Occitania proceden d'a fusión de òc con a terminación d'(Aqu)itania, antiga rechión romana que ya correspondeba con una gran parti d'Occitania.
Entre las caracteristicas diacronicas de l'occitán como luenga romance, destacan:
O lexico occitán ye en a suya mes gran part latín, d'orichen patrimonial, d'orichen culto (cultismos y semicultismos), u orichinau en as luengas romanicas d'arredol, que tamién han preso occitanismos, sobre tot en a baixa Edat Meya.[2]
Se troba palabras d'o substrato, que en un aria tan ampla incluye a part d'os lochicos celtismos (landa, alausa), tamién palabras d'orichen griego antigo en Provenza (gansa, gofre), y basco-aquitano en Gascunya (esquer).
Entre os helenismos de l'occitán destacan palabras relacionadas con a navegación (caliòrna, ancona, tarron y gansa), y a meteorolochía (bonda, bronta, esbrontar, lamp, calar, tuba, empurar) y l'arquitectura (andron, androna, dòma, ambra).[3] Tamién se troban en occitán os helenismos ampraus por o latín y transmesos a las atras luengas romances.
O segundo estrato chermanico se puede dividir en components d'orichen gotico (tregua, ufan), y d'orichen francico (creisson, iscavin), muito mes importants.
S'interpreta que son d'orichen gotico palabras como arpa[4], bramar y brega. En bel caso se deduce un orichen gotico por coincidir a presencia en occitán, en iberorromanz y en Italia.
As palabras d'o superstrato francico pueden estar comuns con l'aragonés (anca, cropa, dançar, galopar), pero sobre tot con o catalán y o francés. En bel caso as palabras franconas han plegau a traviés d'o francés (onta).
Dende as peninsulas iberica y italiana han plegau palabras propias d'as luengas romances que se i parlan y tamién arabismos (sacre). A fonetica de bel arabismo amuestra una transmisión dende o catalán (eissarop, eissac).[3]
Manimenos, o francés ye a luenga que mes ha influiu en l'occitán, por a presión que exerce en un proceso de substitución lingüistica. A traviés d'o francés i han plegau palabras de toz os orichens: neerlandés (rigola), alemán, anglés, ecetra.
Os dialectos occitans son seis, seguntes a clasificación hue prou cheneralment acceptata d'o lingüista Pèire Bèc:
As diferencias entre istos dialectos no son grans, a mayoría d'os fablants d'un pueden entender os atros. Especialment, o vocabulario usual y a sintaxi son prou similars en toz os dialectos; as diferencias son sobretot foneticas. Lo mesmo ye cierto d'o catalán, pos bels lingüistas consideran a l'occitán y o catalán como dos variants d'o mesmo idioma (mes exactament d'un mesmo diasistema, de manera comparable a la gran proximidat d'as luengas chermanicas d'Escandinavia).
Un d'os textos en occitán mas notables d'a literatura occidental se troba en o canto XXVI d'o Porgatorio de A Divina Comedia de Dante Alighieri, an o trobador Arnaut Daniel responde a lo recentador:
En l'occitán actual s'emplegan esencialment dos normas lingüisticas concurrents:
Dos altras normas, hue muit localizatas y minoritarias, son a bonaudiana en auvernés y a de l'Escòla dau Pò en vivaroalpín local d'as Vals Occitanas (estato italiano).
O emplego actual d'o termin occitán y o prencipio d'a unitat d'ista luenga son acceptados por cuasi toz os lingüistas especializatos en a lingüistica romance. Bels autors minoritarios y foranos a la lingüistica romance consideran que l'occitán no existiría y veyen os dialectos occitans como luengas distintas, en una postura de secesionismo lingüistico apareixita en os anyos 1970 (que ha grans similituz ideyolochicas con o secesionismo lingüistico valenciano, contrario a l'unidat d'a luenga catalana).
Important ha estato tamién a presencia de l'occitán en Aragón, traíto por os repobladors venitos de l'atro canto d'os Pireneus. De l'occitán que se charraba en lugars d'o camín de Sant Chaime en Navarra y Aragón en dicen os especialistas occitán cispirenenco. Os Establimentz de Chaca estioron as ordenanzas u fueros d'a ciudat escritas en o sieglo XIII en romance gascón occitán, aquí bi ha un chicot texto d'os Establimentz:
Debito a dita presencia de l'occitán en l'Alto Aragón, l'aragonés tien muitos occitanismos, mas que mas gasconismos, ya que en as comarcas de l'Occitania mugants con Aragón se i charra o dialecto gascón.
Luengas romances | ||
---|---|---|
Aragonés | Arrumano | Astur-leyonés | Castellano | Catalán | Corso incluindo o gallurés | Chudeocastellano | Dalmata | Francés incluindo o diasistema d'as luengas d'oïl con o Borgonyón, Campanyés, Franco-Contés, Galó, Lorenés, Normando (Guernesiés, Jèrriais y Anglo-normando), Petavín-Santonchés, Picardo y Valón | Francoprovenzal | Friulán | Gallego | Istriot | Istrorrumano | Italiano | Ladino | Ligur | Lombardo | Meglenorrumano | Napolitán | Occitán incluindo o gascón y l'aranés | Piemontés | Portugués | Rumanche | Rumano | Sardo incluindo o sasarés | Siciliano | Veneciano |