Acer spicatum

Acer spicatum
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Sapindales
Familia: Sapindaceae
Xéneru: Acer
Especie: Acer spicatum
Lam.
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

El Acer spicatum (pládanu de monte) ye una especie de pládanu nativu del nordeste d'América del Norte dende la rexón de Saskatchewan de Terranova, hasta'l sur de Pennsylvania. Tamién crez más al sur, nos altos montes del cordal d'Apalaches, al norte de Georgia (Estaos Xuníos).

Granes.
Vista de la planta

Descripción

[editar | editar la fonte]

Trátase d'un arbustu caducifoliu o pequeñu árbol d'hasta 3.8 m d'altor, formando una corona d'espardimientu con un tueru curtiu y cañes delgaes. Les fueyes son opuestes y simples, d'ente 6 y 10 cm de llargu y d'anchu, con 3 o 5 lóbulos pocu fondos y anchos. Son gruesos ya irregularmente dentaos con una nidia superficie de bellu verde, y la so parte inferior peluda. Les fueyes vuélvense marielles brillosa a colloráu na seronda, sosteníes por tarmos delgaos polo xeneral más llargu que la fueya. La corteza ye delgada, gris-marrón, y nidiu de primeres, pero cada vegada más escamoses. El frutu ye un par de Sámaras acolorataes, de 2-3 cm de llargu, con vencimientu a finales de branu o empiezos de seronda.

Hábitat

[editar | editar la fonte]

Esti árbol habita nel monte húmedu, con suelos ricos y bien drenaos nes fasteres predreses y a lo llargo de los regueros. Tamién crez en ribayos, cantiles, montes y banzaos. Mientres la socesión ecolóxica, esta especie coloniza'l sotobosque formáu poles especies pionera yá muertes.

Usos

[editar | editar la fonte]

El so Cazumbre ye una fonte d'azucre y puede fervese pa faer xarabe de pládanu. La corteza contién taníns, que s'utilicen nel curtido del cueru. Los pueblos indíxenes producíen fervinchos con ramines nueves pal tratamientu de la irritación de los güeyos, amás faíen cataplasmes con rodajas de raigañu cocíu. Tamién se diz que s'usa pa solliviar el estrés nes muyeres.[1]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Acer spicatum describióse por Jean-Baptiste Lamarck y espublizóse en Encyclopédie Méthodique, Botanique 2(1): 381. 1786.[2]

Etimoloxía

Acer: nome xenéricu que procede del llatín ǎcěr, -ĕris = (afiláu), referíu a les puntes carauterístiques de les fueyes o a la durez de la madera que, supuestamente, utilizar pa fabricar llances. Yá citáu en, ente otros, Pliniu'l Vieyu, 16, XXVI/XXVII, refiriéndose a unes cuantes especies de Pládanu.[3]

spicatum: epítetu llatín que significa "n'espigues".[4]

Sinonimia
  • Acer dedyle Maxim.
  • Acer montanum W.T.Aiton
  • Acer parviflorum Ehrh.
  • Acer pumilum W.Bartram
  • Acer spicatum f. roseocarpum A.E.Murray
  • Acer spicatum f. rugosum Schwer.
  • Acer striatum Du Roi[5]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ ; The Illustrated Encyclopedia of Trees and Shrubs of the World: An Essential Guide to (n'inglés).
  2. ↑ Acer spicatum en Trópicos
  3. ↑ Testu Llatín de Pliniu'l Vieyu, Llibru 16 - En Pliny the Elder: the Natural History, Chicago University, 2006
  4. ↑ N'Epítetos Botánicos
  5. ↑ Acer spicatum en PlantList

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  1. Little, Elbert L.National Audubon Society Field Guide to North American Trees: Rexón Oriental. Nueva York: Alfred A. Knopf, Inc., 1980ISBN 0-394-50760-6.
  2. Bailey, L.H. & E.Z. Bailey. 1976. Hortus Third i–xiv, 1–1290. MacMillan, New York.
  3. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  4. Gleason, H. A. 1968. The Choripetalous Dicotyledoneae. vol. 2. 655 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  5. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  6. Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  7. Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  8. Small, J. K. 1933. Man. S.E. Fl. i–xxii, 1–1554. Published by the Author, New York. View in BotanicusView in Biodiversity Heritage Library
  9. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]